Προφανώς δεν είναι. Τυπικά τουλάχιστον. Γιατί, αν κοιτάξουμε το θέμα πιο λεπτομερώς, πολλές χιλιάδες αγροτών και κτηνοτρόφων, εξαρτώνται τόσο πολύ από το κρατικό χρήμα, ώστε η οικονομική τους υπόσταση ελάχιστα διαφέρει από εκείνη των κρατικών υπαλλήλων.
Να θέσουμε και ένα συγγενικό ερώτημα: Αν δεν έδινε τα όσα δίνει, κοντά στα 3,5 δισ. ευρώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μπορούσε να δίνει τα ίδια το Ελληνικό Κράτος;
Αμφίβολο. Αλλά και να μπορούσε θα έπρεπε από κάπου να τα κόψει και αυτό θα οδηγούσε σε εξεγέρσεις πολύ πιο ζωηρές από τις, κατά κανόνα εθυμοτυπικές, κινητοποιήσεις των τρακτέρ.
Ας διαχωρίσουμε όμως αμέσως, όσες και όσους σίγουρα δεν είναι «υπάλληλοι του δημοσίου», επειδή, πολύ απλά, δεν παίρνουν πρακτικώς ούτε ένα ευρώ κρατικών επιδοτήσεων. Παραδόξως, αυτοί οι τελευταίοι είναι εκείνοι που γεμίζουν το οικογενειακό τραπέζι και μας θρέφουν. Με τα λαχανικά τους, τα φρούτα τους, τα αυγά τους και τόσα άλλα προϊόντα της ελληνικής Γης για τα οποία δεν πληρώνει κανείς καμία επιδότηση. Άντε, σε μερικές περιπτώσεις, να δίνονται κάποια βοηθήματα σε όσους νεότερους αποφασίζουν να ζήσουν στην ύπαιθρη χώρα ως αγρότες.
Όλοι οι υπόλοιποι αγρότες (και κτηνοτρόφοι), όπως καθημερινά εξηγούν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα αυτή την εποχή, «έχουν μήνες να πληρωθούν» και δικαίως ερωτούν τους συνομιλητές τους «εσείς δηλαδή πώς θα ζούσατε αν δεν σας είχαν πληρώσει;».
Είναι μήπως κακομαθημένοι οι αγρότες μας, επειδή επί 45 χρόνια, όσο δηλαδή είμαστε μέλη της ΕΟΚ-ΕΕ, τα λεφτά που έφθαναν από τα ευρωπαϊκά ταμεία της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) ήσαν συνεχώς περισσότερα και διαρκώς περισσότεροι αγρότες έβρισκαν τους τρόπους να εισπράττουν το κάτι τις τους; Σκεφτείτε πόσα πολλά χρήματα ήσαν όλα αυτά, ιδίως όταν έκανες τη σύγκριση με τα «ψίχουλα» που μοίραζαν, πριν την ΕΟΚ, οι κυβερνήσεις των Αθηνών.
Γιατί όλες οι κυβερνήσεις φρόντιζαν να βρίσκουν κονδύλια για τους αγρότες μας.
Μάλιστα, μετά το 1975, η Δημοκρατία μας είχε να «ανταγωνιστεί» και τους «ανοικτοχέρηδες» δικτάτορες. Κανείς σύγχρονος δεν είναι υποχρεωμένος να θυμάται πόσο εύκολα ο δικτάτορας Παπαδόπουλος γέμισε το Μάρτιο 1968 το Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης για να ανακοινώσει τη διαγραφή των αγροτικών χρεών. Αντιγράφω:
«Οι ζητωκραυγές που ακολούθησαν δεν είχαν προηγούμενο. Τα χρέη που διαγράφηκαν ήταν: Όλα τα οφειλόμενα από του έτους 1945 μέχρι τέλους του 1962 και ρυθμισθέντα το 1963. Όλα τα βραχυπρόθεσμα καλλιεργητικά δάνεια, ζωοτροφών κλπ. Όλα τα μεσοπρόθεσμα δάνεια, χορηγηθέντα δια την ανάπτυξη των γεωργικών εκμεταλλεύσεων. Όλα τα οφειλόμενα δάνεια των συμμοριτοπλήκτων αγροτών, αλλά και των επαναπατρισθέντων εκ του παραπετάσματος. Όλα τα χρέη των γεωργικών συνεταιρισμών, οργανώσεων και κοινοπραξιών μέχρι της 21-4-1967. Όλα τα ρυθμισθέντα το 1965. Οι οφειλόμενες ληξιπρόθεσμες δόσεις μέχρι την 31-3-1968 των μέσομακροπρόθεσμων δανείων. Το Ανώτατο όριο των διαγραφομένων χρεών, ανά αγρότη, ήταν μέχρι των 100.000 δρχ. της εποχής εκείνης, με το δολάριο στις 30 δρχ. (3.333 δολάρια, ή περίπου 26.800 σημερινά ευρώ). Συνολικά ωφελήθηκαν 643.844 αγροτικές οικογένειες που γλίτωσαν 7,4 τρισεκατομμύρια δραχμές».
Όμως, όλοι οι αγρότες δεν είναι το ίδιο, όπως σημειώσαμε προηγουμένως. Επιδοτούμενοι είναι κυρίως οι κάμποι σε Θεσσαλία, Μακεδονία, Αιτωλία και Ακαρνανία, ένα μικρό μέρος της Πελοποννήσου και, βεβαίως, η Κρήτη. Επιδοτούμενες είναι οι μεγάλες καλλιέργειες: βαμβάκι, σόγια για τροφή ζώων, καλαμπόκι, στάρια, ρύζι, βιομηχανική ντομάτα, αλλά, μερικώς, και μήλα και πορτοκάλια, κάποτε ελιές και αμπέλια. Σε αυτά να προσθέσετε και τη ζωική παραγωγή (αιγοπρόβατα, βοοειδή).
Όταν, λοιπόν, έχεις συνηθίσει τόσους πολλούς, πάνω από 600 χιλιάδες αγρότες, τις οικογένειές τους και όλον τον άλλο πληθυσμό γύρω τους, έμποροι, καθηγητές ιδιαιτέρων μαθημάτων, γυμναστές, αντιπροσώπους αυτοκινήτων και τρακτέρ, πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών, οργανοπαίκτες και κέντρα πάσης διασκέδασης, αντιλαμβάνεσαι την καταστροφή που συνιστά για την ελληνική επαρχία η καθυστέρηση στην εκταμίευση και τροφοδοσία των τραπεζικών λογαριασμών.
Κανείς, κυριολεκτικά, δεν περίμενε ότι από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα φτάναμε σε τέτοιο μπλοκάρισμα. Πολιτικά, όλη αυτή η κακοδιοίκηση θα κοστίσει ακριβά στο κυβερνών κόμμα. Αν και οι αγρότες, καλοί άνθρωποι όπως είναι, ξεχνούν εύκολα. Αρκεί να πέφτει το χρήμα. Αυτή τη φορά όμως θα κοστίσει κάτι παραπάνω στους αστούς φορολογούμενους, αφού οι Βρυξέλλες σίγουρα δεν θα δώσουν ούτε ένα ευρώ χωρίς αυστηρότατους πρόσθετους ελέγχους.
Η δημοσιοϋπαλληλική καριέρα της ελληνικής αγροτιάς θα συνεχιστεί.
