Τι τράβηξε κι αυτή η «Ρόζα». Πάντα στραβά την διάβαζαν. Ακόμη κι όταν προσπάθησε να εξηγήσει, με όσο πιο απλά λόγια ήταν δυνατόν, ό,τι άφησε ανεξήγητο ο μεγάλο Φριντριχ Ενγκελς, δογματικός και απόλυτος ως Γερμανός άνθρωπος. Αφήστε που έπρεπε να τρέφει και τον Κάρολο, γιατί αλλιώς ο τελευταίος αυτός, η αγαπητή του Τζένυ και τα επτά παιδιά τους θα είχαν «πεθάνει» στην ψάθα.
Οι σημερινοί «αριστεροί» πάντως, δεν κινδυνεύουν να τους βρει τέτοια δυστυχία. Ούτε μια εξορία να τους καθαγιάσει δεν υπάρχει, μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας που πέτυχε, μόνη της, η Δεξιά. Η μόνη «εξορία» που αντιμετώπισαν οι τέως σύντροφοι του Αλέξη Τσίπρα ήταν εκείνη που τους επέβαλε το ΚΚΕ, όταν οι «παλαιοί» παρολίγο να χάσουν μια ψηφοφορία και ο «μηχανισμός» της κομμουνιστικής αριστεράς να περάσει στα χέρια τυχοδιωκτών.
Περασμένα ξεχασμένα. Αμφιβάλω μάλιστα αν ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα μιλά για όλα αυτά στο πολυαναμενόμενο βιβλίο. Τι να θυμηθεί άλλωστε, τι να ξεχάσει από όσα τρελά και υπερβατικά σερβίριζε στα αποπροσανατολισμένα πλήθη. Στην ίδρυση του παραρτήματος στην Ελλάδα του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ (ναι, συνέβη κι αυτό) τον Μάρτιο του 2013, ο κ. Τσίπρας έβλεπε να «συγκρούονται δύο σχέδια για την Ευρώπη, αυτό που μας γυρνά πίσω στην πιο σκοτεινή περίοδο της ευρωπαϊκής Ιστορίας με εκείνο της ελπίδας για την προοδευτική επαναθεμελίωση της Ευρώπης.»
Λίγους μήνες αργότερα θα διαλυθεί και ένα από τα γκρουπούσκουλα (συνιστώσες!) του Συνασπισμού, η Ομάδα Ρόζα, όπως είχαν υποσχεθεί οι άνθρωποι να κάνουν όταν «το όραμα του ενιαίου πλουραλιστικού ΣΥΡΙΖΑ γίνει πραγματικότητα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίζεται στην αρχή τού ένα μέλος - μία ψήφος».
Αυτός βεβαίως δεν ήταν και ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για τον πανίσχυρο πλέον Τσίπρα, ο οποίος είχε οδηγήσει την παράταξή του στο 16,8%, με τον Αντώνη Σαμαρά στο 18,8% και τον Βαγγέλη Βενιζέλο στο 13,2%. Τότε επελέγη το άτομό του από ισχυρούς παράγοντες των οποίων τα συμφέροντα εθίγησαν όχι τόσο από τη μεγάλη δημοσιονομική και πραγματική κρίση, αλλά κυρίως από τις πολιτικές ίασης και ανακατασκευής του σπάταλου κράτους.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες που κατάφερνε να στήνει ο νεαρός ανεπάγγελτος μηχανικός του ΕΜΠ μεταξύ όσων «τρωγόντουσαν» για τον έλεγχο του «Συνασπισμού», φορέα που εμπνεύστηκε ο πατέρας της Ζωής, η οποία, για δικούς της λόγους, τον περιμένει με το τουφέκι τώρα να βγει από το... λαγούμι.
Σύμφωνα με διηγήσεις που έχει περιλάβει ο Γάλλος δημοσιογράφος Φαμπιάν Περιέ στο βιβλίο του «Αλέξης Τσίπρας και οι μεταμορφώσεις της πολιτικής» (εκδ. Τόπος, 2019) όταν ο Αλέκος Αλαβάνος αποφάσισε να παραιτηθεί από την ηγεσία του «Συν» «εφτά σύντροφοι όλοι κι όλοι είχαν υποστηρίξει ευθέως τον Τσίπρα», ο οποίος έλειπε εκείνες τις μέρες σε κομματικό ταξίδι στη Βενεζουέλα.
Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας είναι και πάλι σήμερα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Πρόθυμος να μας διαφωτίσει με σκέψεις όπως αυτή που παράθεσε à Paris σε ομάδα φοιτητών της Σχολής Πολιτικών Επιστημών (Sciences Po): «Η αδυναμία της Ευρώπης να εμπνεύσει ή να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις μπροστά στις επαναλαμβανόμενες κρίσεις έχει αναδείξει ένα σοβαρό κενό ηγεσίας και κυρίως, οράματος. Αυτές οι κρίσεις υπονομεύουν το μέλλον της Ευρώπης και απειλούν τις κατακτήσεις των λαών της.»
Είδε ο άνθρωπος πως «Ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.» Όπως δεν υπάρχει και ο σοσιαλισμός τους ενός νόμου και ενός άρθρου, που τον έκανε πρωθυπουργό.
Είπαμε να παραιτηθεί από βουλευτής για να μην του τα «κάνουν τσουρέκια» οι σύντροφοι που τον περιμένουν στη γωνία έτοιμοι να τον πυροβολήσουν για κάθε μια από τις σελίδες των πρόωρων απομνημονευμάτων του, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορούμε να αντέξουμε την οίηση με την οποία ετοιμάζεται να μας πείσει πως «δεν γνωρίζει τίποτε για τον φόνο». Γιατί από τον «σοσιαλισμό» που έταζε, το μόνο που άφησε πίσω του είναι η «βαρβαρότητα» του «επώδυνου αλλά αναγκαίου συμβιβασμού», όπως ψευδοτιτλοφόρησε την περίφημη kwlotoumpa του 2015. Είμαι περίεργος τι είδους «κωλοτούμπα» ετοιμάζει αυτή τη φορά.
