Ο κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ ανακοίνωσε μέτρα ύψους 1,7 δισ. ευρώ. Τα μέτρα αυτά προέκυψαν από τον δημοσιονομικό χώρο που δημιουργήθηκε από τα πλεονάσματα και αφορούσαν κυρίως φοροελαφρύνσεις για νέους, τη μεσαία τάξη και την περιφέρεια. Εν ολίγοις, μια απόπειρα ανακούφισης εκείνων που πληρώνουν τον λογαριασμό.
Μία εβδομάδα αργότερα, ο κ. Ανδρουλάκης, μιλώντας στη δική του ΔΕΘ, επέλεξε να επιστρέψει στον παλιό γνώριμο δρόμο: την υπόσχεση για τον 13ο μισθό στο Δημόσιο. Ένα μέτρο που θα εκτινάξει τη μισθολογική δαπάνη κατά 1,3 δισ. ευρώ. Μια πρόταση που μυρίζει από μακριά τη ναφθαλίνη της δεκαετίας του ’80. Μια πρόταση που θυμίζει την πολιτική του «παλιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου» που γονάτισε τη χώρα, μοιράζοντας λεφτά που δεν υπήρχαν.
Η πρόταση αυτή δεν είναι απλώς λαϊκίστικη και ψηφοθηρική· είναι άδικη και καταστροφική. Ο λόγος είναι απλός: μια οριζόντια αύξηση μισθών ακυρώνει κάθε προσπάθεια αξιολόγησης. Βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον άξιο και τον τεμπέλη. Ανταμείβει την αδράνεια, τιμωρεί την προσπάθεια. Κι έτσι το Δημόσιο μετατρέπεται σε πάρκινγκ μετριότητας.
Ο κ. Ανδρουλάκης θεωρεί ότι ο 13ος μισθός θα λειτουργήσει ως κίνητρο για να προσελκύσει ικανούς νέους στο Δημόσιο. Έχει αυταπάτες. Κανένας ικανός εργαζόμενος δεν θα εγκαταλείψει μια δουλειά στον ιδιωτικό τομέα για να πάει στο Δημόσιο επειδή ο μισθός θα αυξηθεί κατά 8-9%. Ο μόνος που θα σκεφτεί να πάει είναι αυτός που θέλει ασφάλεια, σταθερότητα και μηδενικό ρίσκο. Με λίγα λόγια, ο «βολεψάκιας».
Η τελευταία εκτίμηση για τη συνολική ετήσια μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου φτάνει τα 14,1 δισ. ευρώ. Για να αποδώσει καλύτερα το κράτος, δεν χρειάζεται να γίνουν 15,4. Χρειάζεται να κατανεμηθούν αλλιώς. Δηλαδή:
Να μην υπάρχει πλαφόν για στελέχη που θα προσελκύονται από την αγορά.
Να αμείβονται με πολύ λιγότερα όσοι δεν προσπαθούν.
Να θεσπιστούν διαδικασίες απόλυσης για όσους αποδεικνύονται ανεπαρκείς.
Αυτό θα έκανε μια τίμια κυβέρνηση. Όχι να ξαναφέρει τον 13ο μισθό και να ταΐσει το τέρας του κρατισμού.
Το πραγματικά τραγικό είναι ότι κανένα κόμμα δεν μιλά για τις αναγκαίες τομές: κατάργηση της μονιμότητας, αξιολόγηση και αμοιβή ανάλογα με την παραγωγικότητα. Ακόμη και στην ΕΣΣΔ είχαν καταλάβει πως με οριζόντια μισθολογικά κλιμάκια δεν βγαίνει τίποτα. Επινόησαν τότε τον Σταχάνοφ, τον εργάτη-πρότυπο που αμειβόταν για την υπεραπόδοση. Στην Ελλάδα του 2025, βρισκόμαστε ακόμη στην προ Σταχάνοφ Σοβιετία.
Η πρόταση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να μας πάει ακόμη πιο πίσω.
Κι εκεί που η χώρα θα έπρεπε να συζητά για το πώς θα χτίσει ένα Δημόσιο ευέλικτο, σύγχρονο και ανταγωνιστικό, επιστρέφει στη «θαλπωρή» του παλιού ΠΑΣΟΚ.
Το μόνο που λείπει είναι οι πράσινες σημαίες και το «Ανδρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς»…
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Από τον Μαρξ στο Zuckerberg: Οι επαναστάτες του Instagram και του Facebook
Αξιότιμε κ. Στούπα,
Στο εξαιρετικό σας άρθρο θα προσέθετα μόνο το εξής: η έκρηξη συμβαίνει όταν δεν την εκτονώνει κανείς, όταν δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική, όταν οι εναλλακτικές είναι αποκομμένες από την πραγματικότητα και δεν γίνεται διάλογος αλλά παράλληλοι μονόλογοι.
Για παράδειγμα, αν το 2019 δεν υπήρχε η ΝΔ με τον κ. Μητσοτάκη τι θα γινόταν στην Ελλάδα;
Αν το 2027 στην Ελλάδα δεν υπάρχει φυσιολογική αντιπολίτευση που δεν μιλάει για δράκους και φαντάσματα τι θα συμβεί;
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας
Νίκος Κορδαλής
Κτηνίατρος
Απάντηση: Μέσα στο Φθινόπωρο θα προκύψουν τρία νέα κόμματα που θα προσπαθήσουν να εκφράσουν την αντιπολίτευση… Αν θα το καταφέρουν είναι άλλο θέμα...
