Το αν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έχει όντως καταστραφεί μετά τους πρόσφατους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ και του Ισραήλ θα το μάθουμε τις επόμενες ημέρες — από την στάση του Ισραήλ στην εκεχειρία.
Για το εβραϊκό κράτος, το καθεστώς των μουλάδων δεν είναι απλώς ένας αντίπαλος· είναι υπαρξιακή απειλή. Η Τεχεράνη έχει δηλώσει ανοιχτά την επιθυμία της να εξαφανίσει το Ισραήλ, προσβλέποντας να καταστεί —όπως και ο Ερντογάν— ηγέτης των μουσουλμανικών πληθυσμών εναντίον των «απίστων» της Δύσης.
Μετά τον αμερικανικό βομβαρδισμό, η Ουάσινγκτον επιδόθηκε σ’ ένα κρεσέντο αυτοεπιβεβαίωσης. Ο υπουργός Άμυνας Πιτ Χέγκεθ μίλησε για το «τελικό χτύπημα θανάτου» στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ενώ ο πρόεδρος Τραμπ δήλωσε πως «οι πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν ματαιώθηκαν». Όμως, όλο και περισσότεροι ειδικοί αμφιβάλλουν αν οι δηλώσεις αυτές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Η στάση του Ισραήλ τις επόμενες ημέρες θα κρίνει αν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έχει όντως ακυρωθεί. Αν το πλήγμα δεν υπήρξε καταλυτικό και το Ιράν συνεχίσει ακάθεκτο την προσπάθεια κατασκευής πυρηνικής βόμβας, το Ισραήλ θα κληθεί να χτυπήσει ξανά — ενδεχομένως υπό δυσκολότερες συνθήκες. Αυτό θα απαιτήσει να εξουδετερώσει εκ νέου την ιρανική αεράμυνα και να επιβληθεί πλήρως στον εναέριο χώρο.
Το Ισραήλ δεν έχει την πολυτέλεια να εγκαταλείψει την επιχείρηση αν δεν πειστεί ότι έχει καταστραφεί ολοσχερώς το πυρηνικό πρόγραμμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Οι μουλάδες δεν πρόκειται να αποδεχτούν εύκολα το τέλος των πυρηνικών φιλοδοξιών τους — θα σήμαινε αυτοακύρωσή τους, καθώς και κλονισμό της εσωτερικής τους νομιμοποίησης. Για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το πυρηνικό όραμα και η επιδίωξη εξόντωσης του Ισραήλ δεν είναι επιλογές· είναι θεμέλιο ύπαρξής του.
Δικτάτορες που βάφουν τα χέρια τους με αίμα δεν παραιτούνται ποτέ. Ο Χίτλερ αυτοκτόνησε για να μην συλληφθεί. Ο Μουσολίνι κρεμάστηκε. Ο Στάλιν πέθανε αβοήθητος και κλειδωμένος στο καταφύγιό του. Οι μουλάδες δεν θα διαφέρουν.
Η σύγκρουση Ισραήλ–Ιράν δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Ανήκει στο ευρύτερο μέτωπο της εποχής μας, όπου οι δημοκρατίες της Δύσης βρίσκονται απέναντι στις αυταρχίες της Ανατολής. Καμία από αυτές τις συγκρούσεις δεν πρόκειται να κλείσει οριστικά αν δεν υπάρξει συνολική διευθέτηση της παγκόσμιας ισχύος — όπως αυτή που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Μια τέτοια νέα συμφωνία θα απαιτούσε και την αναδιάρθρωση του παγκόσμιου χρέους, αλλά και τη διαμόρφωση ενός νέου νομισματικού και οικονομικού μοντέλου.
