Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν δεν κρύβει την απέχθειά του προς τη Δύση. Θεωρεί πως ο δυτικός τρόπος ζωής διαφθείρει τους υπηκόους του – ιδίως τους νέους – προωθώντας τη φιλοσοφία της απόλαυσης, την απελευθέρωση του σώματος, την ελευθερία των επιθυμιών. Με άλλα λόγια, η δυτική κουλτούρα είναι για την Τεχεράνη ένας «πολιτισμικός σατανισμός».
Το Ιράν είναι ένα θεοκρατικό, αυταρχικό καθεστώς που δεν αρκείται στο να κυβερνά τον δικό του πληθυσμό. Πιστεύει ότι μόνο όσοι ασπάζονται τις ισλαμικές του αντιλήψεις αξίζουν να υπάρχουν πάνω στον πλανήτη. Οι υπόλοιποι, οι «άπιστοι», οφείλουν να εξαφανιστούν – όπως οι κάτοικοι των Σοδόμων και των Γομόρρων. Όχι επειδή απειλούν την Τεχεράνη, αλλά επειδή προσβάλλουν τον Θεό των μουλάδων.
Με λίγα λόγια, το Ιράν βρίσκεται στην εποχή που βρισκόταν η Ευρώπη το Μεσαίωνα: όταν οι άνθρωποι γεννιόντουσαν και πέθαιναν σαν δουλοπάροικοι, όταν οι γυναίκες είχαν λιγότερα δικαιώματα από τις κατσίκες, και οι ιερείς κρατούσαν στα χέρια τους και το Ευαγγέλιο και το μαχαίρι της εξουσίας – ψυχολόγοι, δικαστές, γιατροί και βασανιστές μαζί.
Ο ανώτατος ηγέτης Αλί Χαμενεΐ έχει κατ’ επανάληψη χαρακτηρίσει τη Δύση ως «διεφθαρμένη» και «παρακμασμένη». «Η δυτική Δημοκρατία έχει αποτύχει. Οι αξίες της είναι προϊόν απληστίας και ηθικής αποσύνθεσης», έχει δηλώσει χωρίς περιστροφές. Ο δε Μοχαμάντ Αχμαντινετζάντ, πρώην πρόεδρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας, αποκάλεσε το Ολοκαύτωμα «μύθο» και κάλεσε ανοικτά στην «εξαφάνιση του σιωνιστικού καθεστώτος». Για εκείνον, η Δύση είναι ο «διάβολος» που διαβρώνει τις κοινωνίες μέσω των μέσων ενημέρωσης και της ψευδοκουλτούρας της.
Η αντι-ισραηλινή ρητορική είναι απλώς το πρόσχημα. Στον πυρήνα βρίσκεται η αντι-δυτική ιδεολογία: απέχθεια για τη Δημοκρατία, την ανοχή, την ελευθερία των ατόμων. Κι όμως, την ίδια στιγμή που οι Ιρανοί μουλάδες ονειρεύονται τον πλανήτη χωρίς «δυτικούς», η «προοδευτική» Δύση σιωπά, σε relativizes ή στην καλύτερη περίπτωση χαζογελά με φιλειρηνιστικά κλισέ.
Το πρόβλημα για τη Δύση δεν είναι μόνο το Ιράν και οι φαντασιώσεις του, αλλά μια αυξανόμενη μερίδα πολιτών που δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης. Ένας ηθικός σχετικισμός έχει αλώσει τις κοινωνίες μας και τις καθιστά έρμαια του επόμενου χασάπη που θα πει πως «πολεμά για τη Δικαιοσύνη».
Πριν λίγες μέρες, οι ισραηλινές αρχές ανέκοψαν ένα σκάφος με δυτικούς ακτιβιστές που προσπαθούσαν να εισέλθουν στη Γάζα. Συνελήφθησαν χωρίς να τραυματιστεί κανείς, τους φρόντισαν και τους απέλασαν – όπως θα έκανε κάθε συντεταγμένη Δημοκρατία. Αντίθετα, στις 7 Οκτωβρίου, οι ισλαμιστές της Χαμάς εισέβαλαν στο Ισραήλ, σκότωσαν, βίασαν και απήγαγαν αμάχους. Αν κάποιος δεν βλέπει τη διαφορά ανάμεσα στα δύο, τότε κάποια στιγμή ίσως βρεθεί απαγχονισμένος από εκείνους που σήμερα θεωρεί «αντιστασιακούς».
Η ιδεολογική τύφλωση, αυτή η παραισθησιογόνα αριστερή ρητορεία, μοιάζει με εκείνα τα ψυχότροπα που έκαναν τους χρήστες να πιστεύουν πως είναι πουλιά και να πηδούν από ταράτσες. Αν οι Δυτικοί νομίζουν ότι η ισλαμική βία δεν τους αφορά, θα το διαπιστώσουν την ημέρα που οι ουρές δεν θα είναι στα αεροδρόμια, αλλά στα δικαστήρια της Σαρία.
Στο Ιράν, οι γυναίκες καταπιέζονται χειρότερα απ’ ό,τι καταπιέζονται τα ζώα στη Δύση. Οι ομοφυλόφιλοι εξευτελίζονται και εκτελούνται. Οι πολιτικοί αντίπαλοι «εξαφανίζονται». Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, το μακελειό στο Μπατακλάν, τα χτυπήματα με μαχαίρι σε περαστικούς στο Λονδίνο, τη Βιέννη ή το Παρίσι είναι κεραμίδες στον ίδιο τοίχο: του ακήρυκτου πολέμου που έχει εξαπολύσει το ριζοσπαστικό Ισλάμ ενάντια στον τρόπο ζωής και τις αξίες μας.
Αν στη σύγκρουση Ιράν–Ισραήλ καταρρεύσει το Ισραήλ, δεν θα αργήσει η ώρα που θα καταρρεύσει και η Ευρώπη. Γιατί το Ισραήλ είναι το τελευταίο οχυρό του Δυτικού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή. Αν πέσει, η φωτιά θα φτάσει ως το Βερολίνο, το Παρίσι, την Αθήνα.
Οι αναγνώστες γράφουν
Σχόλιο για το άρθρο: "Τι θέλουν οι Σαμαρο-Καραμανλήδες;"
Καλημέρα κύριε Στούπα,
Πολύ σωστά τα λέτε για την ανάγκη ρεαλισμού. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια γεωπολιτικών φαντασιώσεων: το να μιλάμε για «αναπροσανατολισμό εκτός Δύσης» είναι ανέκδοτο επιπέδου καφενείου, όχι εθνική στρατηγική.
Κάτι όμως πρέπει να αλλάξει – και δεν είναι οι συμμαχίες μας: μπορεί να ανήκουμε στο “σωστό” στρατόπεδο, αλλά λειτουργούμε ακόμα με δόγμα εποχής Ψυχρού Πολέμου, ενώ ο αντίπαλος έχει ήδη περάσει σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Και εξηγούμαι:
Η Τουρκία ανεβάζει συνεχώς ταχύτητα: drones, εγχώρια παραγωγή, επιχειρησιακή αυτονομία, υβριδική στρατηγική. Κι εμείς την ίδια ώρα συνεχίζουμε να “παράγουμε” επιδοτήσεις και δημόσιους υπαλλήλους.
Η Άγκυρα δεν χρειάζεται πλέον αποβατικά για να μας φέρει προ τετελεσμένων. Έχει ήδη τα τεχνολογικά μέσα να χτυπήσει την Ελλάδα ασύμμετρα, μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς να γίνει άμεσα αντιληπτή η προέλευση του πλήγματος.
Το είδαμε στον Έβρο το 2020. Το βλέπουμε στα βάθη της Ρωσίας με τα drones της Ουκρανίας. Το βλέπουμε κάθε μέρα στη Μέση Ανατολή, σε ζωντανή μετάδοση. Οι πόλεμοι σήμερα δεν ξεκινούν με τυμπανοκρουσίες – ξεκινούν με μπλακ-άουτ και κατάρρευση εμπιστοσύνης.
Αν αποφασίσει να χτυπήσει, η Τουρκία δεν θα πατήσει το κουμπί «πόλεμος». Αρκεί να ενεργοποιήσει έναν «ιστό αράχνης»: σμήνη drones, κυβερνοεπιθέσεις, χτυπήματα σε κρίσιμες υποδομές, πλήγματα στην εφοδιαστική αλυσίδα. Όλα αυτά μπορούν να συμβούν βαθιά εντός της ελληνικής επικράτειας – χωρίς να πέσει ούτε μία τουφεκιά στα σύνορα.
Αν συνεχίσουμε να μετράμε την αποτροπή με βάση αριθμούς μαχητικών ή φρεγατών, θα εκπλαγούμε από την ταχύτητα με την οποία παραλύει ένα κράτος που σχεδιάζει για τον πόλεμο του χθες.
Η αποτροπή θέλει επαναπροσδιορισμό. Όχι αλλαγή στρατοπέδου – αλλαγή αντίληψης. Να μάθουμε να διαβάζουμε σωστά τον χάρτη και όχι απλώς να δείχνουμε τη θέση μας πάνω του.
Αν δεν «σκληρύνουμε» τώρα – στρατηγικά, τεχνολογικά και επιχειρησιακά – το επόμενο τετελεσμένο δεν θα έρθει με φουσκωτά αλλά με γεννήτριες εκτός λειτουργίας και κρατικά δίκτυα στο σκοτάδι.
Και τότε δεν θα μετράνε ούτε τα Rafale, ούτε οι ρητορείες, ούτε οι «ευχές» των συμμάχων.
Θα μετρά μόνο το ότι κοιτούσαμε αλλού, ενώ η απειλή μεταμορφωνόταν μπροστά στα μάτια μας.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να βασίζεται σε πολιτικάντηδες τύπου Σαμαρά, που νομίζουν ότι κάνουν εξωτερική πολιτική με τσιτάτα, ειρωνεία και κομματικά «κουμάντα».
Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι Δύση ή Ανατολή. Είναι: εθνική επιβίωση μέσα στη Δύση ή τσάμικο στο γεωπολιτικό κενό.
Με τιμή,
Χρήστος Βλάχος
