Θυμάστε την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τον Χαϊκάλη, τον Καμμένο και τα λοιπά φρούτα των ΑΝΕΛ και, ταυτόχρονα, κατηγορούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για ακροδεξιό;
Εκείνα τα ωραία χρόνια της «πρώτης φοράς Αριστερά», όπου η «ριζοσπαστική αλλαγή» περιλάμβανε ελικόπτερα, ψεκασμούς και προφητείες για παγκόσμιες συνωμοσίες. Όπου ο Πάνος Καμμένος –πατριώτης εξ επαγγέλματος και σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ εξ ανάγκης– ορκιζόταν πίστη στο έθνος και απειλούσε με πόλεμο όποιον τολμήσει να αγγίξει τη Μακεδονία, την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας τον είχε υπουργό Εθνικής Άμυνας.
Κι ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ σαν να ήταν πολιτική μετενσάρκωση του Μουσολίνι.
Η πολιτική υποκρισία στα καλύτερά της – ή αλλιώς, ελληνική κανονικότητα.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) ελληνικό. Η Αριστερά, από τη φύση της, κουβαλά μια έμφυτη τάση προς την ιστορική τύφλωση, όταν οι εχθροί του «εχθρού» μοιάζουν χρήσιμοι. Τις τελευταίες δεκαετίες, μεγάλο τμήμα της δυτικής Αριστεράς χαριεντίζεται με μουλάδες, ισλαμιστές και αυταρχικούς ανατολίτες τυράννους, αρκεί να μισούν την Αμερική, το Ισραήλ και τον «νεοφιλελευθερισμό».
Από τις ηρωίδες της φεμινιστικής Δύσης, που δεν βλέπουν τι συμβαίνει στις γυναίκες του Ιράν και του Αφγανιστάν, μέχρι τους επαναστάτες του πληκτρολογίου που εξισώνουν το Ισραήλ με τους Ναζί, η παράνοια είναι πλήρης. Ο Μαρξ πρέπει να στριφογυρίζει στον τάφο του.
Η αριστερά πάντοτε διάβαζε την πραγματικότητα με σπασμένα γυαλιά. Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Στάλιν σύναψε συμφωνία με τον Χίτλερ (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) για να μοιράσουν την Πολωνία και την Ανατολική Ευρώπη. Ο μουστακαλής στρατηλάτης της Μόσχας δεν κατάλαβε πως οι Ναζί δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν στις... σέλγκες του Καλίνινγκραντ.
Η ίδια μυωπία επαναλαμβάνεται σήμερα: οι δυτικές αριστερές ελίτ δεν βλέπουν το Ισλάμ ως φονταμενταλιστικό απολυταρχισμό, αλλά ως «καταπιεσμένο αντίπαλο της Δύσης». Επειδή ο εχθρός του εχθρού μου, είναι –στη θεωρία τουλάχιστον– φίλος μου.
Κάπως έτσι, το «pourquoi la guerre?» (Γιατί πόλεμος;) των Γάλλων αριστερών του 1939 επιστρέφει. «Γιατί να πεθάνουμε για το Νταντσιχ;», φώναζαν τότε. Αν ζούσαν σήμερα, θα φώναζαν: «Γιατί να πληρώσουμε για το Κίεβο; Γιατί να στηρίξουμε το Τελ Αβίβ;»
Κατά την περίοδο 1939–41, δηλαδή από το σύμφωνο Μολότοφ–Ρίμπεντροπ έως την εισβολή των Ναζί στην ΕΣΣΔ, η διεθνής αριστερά κρατούσε στάση ουδετερότητας. Δεν έβλεπε τον Ναζισμό ως φασισμό προς εξόντωση, αλλά ως έναν ακόμα «ιμπεριαλισμό», ανταγωνιστικό με εκείνον της Βρετανίας και της Γαλλίας. Μέχρι να αλλάξει η γραμμή από τη Μόσχα και να γίνει... αντίσταση.
Το «πουρκουά» έγινε σύμβολο ντροπής, και ιδεολογικής εθελοτυφλίας. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ένα κομμάτι της αριστεράς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς απειλεί τις ανοιχτές κοινωνίες.
Πρόβλημα δεν είναι ότι η Αριστερά αλλάζει γραμμή. Πρόβλημα είναι ότι το κάνει πάντα με καθυστέρηση και χωρίς ποτέ να αναγνωρίζει το λάθος. Σαν τον μεθυσμένο οδηγό που μετά το τρακάρισμα... σου ζητάει τα ρέστα γιατί του έκλεισες τον δρόμο.
Και το χειρότερο: συνεχίζει να νουθετεί τους υπόλοιπους για ηθική, ειρήνη, πρόοδο και δημοκρατία, ενώ συμπορεύεται με εκείνους που τα μισούν όλα αυτά.
