Το θεσμικό πλαίσιο για το υδρογόνο «χαρτογραφεί» η ΡΑΑΕΥ, παρουσιάζοντας τον σχεδιασμό που φιλοδοξεί να βάλει τάξη σε μια αγορά που μόλις ανοίγει, προσφέροντας διαφάνεια, σαφή κανόνες και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
Η εγχώρια αγορά υδρογόνου φαίνεται ότι περνάει σταδιακά από το επίπεδο της θεωρίας σε αυτό της πράξης με το νέο θεσμικό πλαίσιο να μην αποτελεί απλώς μια ακόμη διοικητική διαδικασία αλλά το πρώτο καθοριστικό βήμα για να πάρει η Ελλάδα θέση στον διεθνή ενεργειακό χάρτη του υδρογόνου.
Το θεσμικό πλαίσιο και η νέα διαδικασία
Η παρουσίαση έγινε από τη Ματίνα Λαμπράκη, στέλεχος της Διεύθυνσης ΑΠΕ και Αποθήκευσης της Αρχής, σε ειδική Εσπερίδα για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και την Αποθήκευση. Η ίδια ανέλυσε βήμα-βήμα τη διαδικασία αδειοδότησης μονάδων παραγωγής υδρογόνου, εστιάζοντας στην έκδοση της Βεβαίωσης Παραγωγού – ενός εγγράφου-«διαβατηρίου» για κάθε επενδυτή που θέλει να δραστηριοποιηθεί στον χώρο.
Η καινοτομία ξεκινά από το πρώτο στάδιο: κάθε ενδιαφερόμενος θα καταθέτει την αίτησή του στην αρχή κάθε μήνα.
Οι αιτήσεις θα δημοσιοποιούνται άμεσα από τη ΡΑΑΕΥ, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο για σχόλια και ενστάσεις. Πρόκειται για ένα μοντέλο που εισάγει ένα πρωτόγνωρο επίπεδο διαφάνειας και λογοδοσίας, ενισχύοντας την εμπιστοσύνη σε μια αγορά που κάνει τα πρώτα της βήματα.
Σφιχτά χρονοδιαγράμματα, ουσιαστικές δεσμεύσεις
Από την έγκριση της βεβαίωσης, ο επενδυτής έχει έξι μήνες για να προχωρήσει σε περιβαλλοντική αδειοδότηση και έως τρία χρόνια για να αιτηθεί όρους σύνδεσης με το δίκτυο. Τα περιθώρια είναι στενά, κάτι που –σύμφωνα με τη ΡΑΑΕΥ– γίνεται συνειδητά ώστε οι άδειες να μη μένουν «στα χαρτιά» αλλά να οδηγούν σε πραγματικά έργα.
Η ίδια η Βεβαίωση Παραγωγού Υδρογόνου έχει διάρκεια 25 ετών, με δυνατότητα ανανέωσης για ισόχρονη περίοδο, κάτι που δίνει ένα σπάνιο βάθος χρόνου και σταθερότητα στους επενδυτές.
Ένα σταθερό περιβάλλον για μια νέα αγορά
Το νέο πλαίσιο λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Από τη μια πλευρά δημιουργεί ένα σαφές, σταθερό και ελκυστικό περιβάλλον για όσους επιθυμούν να επενδύσουν. Από την άλλη, θέτει φίλτρα και κανόνες ώστε η ανάπτυξη της αγοράς να γίνει με σοβαρότητα και στρατηγική, αποφεύγοντας κινήσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αναφορά που έγινε για τις μονάδες βιομεθανίου, καθώς και τα κίνητρα που θεσπίζονται για την αναβάθμιση υφιστάμενων μονάδων βιοαερίου. Η διεύρυνση του θεσμικού πλαισίου δείχνει ότι η στρατηγική δεν περιορίζεται μόνο στο υδρογόνο, αλλά εντάσσεται σε μια ευρύτερη λογική ενεργειακής μετάβασης.
Οι στόχοι του ΕΣΕΚ: από το 2,7% στο 20,6%
Από την πλευρά της, η πολιτεία εμφανίζεται αποφασισμένη να τρέξει γρήγορα. Το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα προβλέπει ότι το 2030 περίπου το 2,7% της ηλεκτρικής κατανάλωσης θα κατευθύνεται στην παραγωγή υδρογόνου.
Μέχρι το 2050, το ποσοστό αυτό εκτιμάται ότι θα φτάσει το 20,6%, καθιστώντας το υδρογόνο βασικό «καύσιμο» για τη βιομηχανία, τις μεταφορές και τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας.
Σε μια εποχή που η Ευρώπη επενδύει τεράστιους πόρους για την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, η χώρα φιλοδοξεί να δείξει ότι η μετάβαση δεν θα στηριχθεί μόνο στον ήλιο και τον άνεμο, αλλά και σε ένα νέο καύσιμο με δυνατότητες ευελιξίας, αποθήκευσης και ενεργειακής ασφάλειας.
