Η απελευθέρωση ορισμένων Ισραηλινών ομήρων από τη Χαμάς δεν συνιστά πράξη καλοσύνης, ούτε φανερώνει κάποιον αιφνίδιο ανθρωπισμό. Αντιθέτως, αποτελεί μία αναγκαστική τακτική υποχώρησης, επιβεβλημένη από την απομόνωση και την εξάντληση.
Οι συσχετισμοί ισχύος στην περιοχή έχουν αλλάξει ριζικά. Το Ιράν, ο παραδοσιακός χρηματοδότης και προστάτης της Χαμάς, βρίσκεται πλέον σε στρατηγική αδυναμία. Υπό το βάρος της διεθνούς πίεσης, των εσωτερικών αναταραχών και των διαδοχικών πληγμάτων στις υποδομές του, έχει απολέσει την ικανότητα να απειλεί αξιόπιστα, ακόμη και μέσω των πυρηνικών του φαντασιώσεων.
Την ίδια στιγμή, τα αραβικά κράτη έχουν στραφεί σε μία νέα προοπτική, εκείνη της ανάπτυξης, της περιφερειακής σταθερότητας και της ειρηνικής συνύπαρξης. Η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ακόμη και η Αίγυπτος και η Ιορδανία, έχουν διαμηνύσει σαφώς ότι δεν επιθυμούν πλέον να σύρονται σε πολέμους που αναπαράγουν μόνο φτώχεια, ριζοσπαστικοποίηση και διεθνή απομόνωση.
Η νέα αυτή γεωπολιτική τάξη δεν έχει χώρο για οργανώσεις που ευημερούν μέσα από τη βία και τον φόβο. Η συνεργασία με το Ισραήλ, ιδίως στους τομείς της τεχνολογίας, της ενεργειακής ασφάλειας και των υποδομών, δεν αποτελεί πλέον ταμπού, αλλά επιθυμητή προοπτική. Οι λαοί της περιοχής επιζητούν πρόοδο, και η πρόοδος αυτή δεν μπορεί να έρθει μέσα από τα ερείπια που αφήνει πίσω της η Χαμάς.
Η απομόνωση της Χαμάς είναι το αποτέλεσμα του ότι οι ίδιοι οι γείτονές της έχουν πάψει να την αναγνωρίζουν ως θεμιτό ή έστω χρήσιμο συνομιλητή. Όσοι όμηροι απελευθερώνονται είναι σύμπτωμα αδυναμίας. Και αυτή η αδυναμία είναι το πρώτο βήμα για τη λήξη ενός φαύλου κύκλου που κρατά ολόκληρους λαούς ομήρους. Η ήττα της τρομοκρατίας είναι, ενδεχομένως, η αρχή μίας νέας εποχής για όλους, Ισραηλινούς, Παλαιστινίους και Άραβες, που επιλέγουν επιτέλους να συνεργαστούν.
Η εικόνα ενός ανθρώπου που βγαίνει ζωντανός από τα χέρια μίας τρομοκρατικής οργάνωσης δεν ακυρώνει τα εγκλήματά της, ούτε εξιλεώνει το αδιανόητο, απαγωγές, βασανιστήρια, βιασμούς, καύση οικογενειών ζωντανών, στο όνομα ενός μίσους που μεταμφιέζεται σε αντίσταση.
Ο πολιτισμός δεν αποδεικνύεται επειδή «κάποιος επέζησε». Αντιθέτως, αποδεικνύεται όταν μία κοινωνία δεν εξισώνει ποτέ τη σποραδική επιείκεια με τον ανθρωπισμό. Η Χαμάς δεν είναι αντιστασιακή οργάνωση. Είναι φορέας σκοταδισμού, βίας κατά αμάχων, στρατολόγησης ανηλίκων, εξευτελισμού των γυναικών και παρασιτικής καταστροφής του ίδιου του παλαιστινιακού λαού.
Το Ισραήλ, με όλα του τα λάθη, τις υπερβολές και τις αντιφάσεις, παραμένει μία κοινωνία που δικάζει τους στρατηγούς της, που απολογείται όταν σφάλλει, που αναζητά τους νεκρούς της με το όνομά τους. Η Χαμάς, αντίθετα, μεταχειρίζεται ανθρώπους ως ασπίδες και τον θάνατο ως στρατηγική.
Η ήττα της τρομοκρατίας λοιπόν δεν είναι μόνο νίκη του Ισραήλ, είναι νίκη της ανθρωπότητας απέναντι στο μίσος που βλέπει τους αδύναμους ως αναλώσιμους. Είναι όρος για να μπορέσει η περιοχή να ξαναβρεί το δικαίωμα στην ελπίδα. Είναι νίκη της ζωής επί του νεκρολατρικού φανατισμού, της πολιτικής που διαλέγεται επί της τρομοκρατίας. Και είναι, τελικά, το μόνο έδαφος πάνω στο οποίο θα μπορούσε ποτέ να οικοδομηθεί ένα κανονικό παλαιστινιακό κράτος που θα λειτουργεί υπέρ των πολιτών του και, όχι υπέρ των πάμπλουτων τρομοκρατών!
* Η Μαίρη Αποστολίδη είναι νομικός.
