Τρία πρόσωπα φιλοδοξούν τους επόμενους μήνες να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό: ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς και η «μητέρα των Τεμπών», η κ. Καρυστιανού.
Τρεις διαφορετικοί κόσμοι, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: πιστεύουν πως η χώρα έχει ανάγκη… απ’ αυτούς.
Ποιοι αναμένεται να ωφεληθούν και ποιοι να ζημιωθούν από την παρουσία των νέων κομμάτων; Ιδού μια καταγραφή:
α) Αλέξης Τσίπρας – Ο ρετουσαρισμένος μετριοπαθής
Ο Αλέξης επιστρέφει. Όχι ως επαναστάτης του «Go back, κυρία Μέρκελ», αλλά ως ο ώριμος, σχεδόν «σοσιαλδημοκράτης» διαχειριστής που «έμαθε από τα λάθη του».
Κάπως σαν τον μαθητή που δεν πέρασε τη βάση, ούτε ως πρωθυπουργός ούτε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και τώρα διδάσκει μαθήματα υπευθυνότητας.
Η νέα του γραμμή: «Λίγο αριστερά, λίγο κέντρο, πολύ ρεαλισμός».
Στόχος του, οι ψηφοφόροι που ντρέπονται να πουν ότι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βαριούνται τον Μητσοτάκη.
Το πρόβλημα; Ο «μεσαίος Τσίπρας» είναι σαν το light ούζο: δεν σε μεθάει, δεν σε ξεδιψάει.
Ωφελούνται: όσοι στο ΠΑΣΟΚ ψάχνουν λόγο ύπαρξης και κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν έβλεπαν βουλευτική έδρα.
Ο Μητσοτάκης, γιατί ο Τσίπρας παραμένει το καλύτερο «αντικίνητρο» για τους νοικοκυραίους να ξαναψηφίσουν Ν.Δ.
Ζημιώνονται: το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, που θα χρειαστεί GPS για να εντοπίσει τα εκλογικά του ποσοστά, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά.
β) Αντώνης Σαμαράς – Ο παλαιός στρατηγός του «πατρίς–πίστις»
Ο Σαμαράς επανέρχεται όπως πάντα: με σημαίες, με ρήτορες και με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν.
Το αφήγημα είναι γνώριμο: «Η πατρίδα κινδυνεύει, η Δύση παραπαίει, ο Μητσοτάκης είναι πολύ… ευρωπαϊστής».
Στην ουσία επιχειρεί να εκπροσωπήσει το 15% του πληθυσμού που πιστεύει πως η λύση στα πάντα είναι «λίγο περισσότερη Ελλάδα».
Αν καταφέρει να πείσει αυτό το κομμάτι ότι δεν χρειάζεται άλλον ψεκασμένο σωτήρα, θα έχει κάνει κοινωνικό έργο.
Ωφελούνται: οι συντηρητικοί που νοσταλγούν το 2012 — τότε που όλα ήταν απλά, γιατί φταίγαν οι άλλοι.
Ζημιώνονται: Λατινοπούλου, «Νίκη», Βελόπουλος — ο χώρος είναι μικρός για τόσους αυτόκλητους σωτήρες.
Η Ν.Δ.; Ό,τι ήταν να χάσει από δεξιά, το έχει ήδη χάσει.
γ) Καρυστιανού – Η πολιτικοποίηση της θλίψης
Η «μητέρα των Τεμπών» είναι η προσωποποίηση του θυμού μιας κοινωνίας που δεν πιστεύει σε τίποτα.
Οργή χωρίς πρόγραμμα, συγκίνηση χωρίς ιδεολογία, αλλά με απόλυτη αυθεντικότητα. Και στην Ελλάδα, η αυθεντικότητα πουλάει πιο πολύ κι από προεκλογικές υποσχέσεις.
Η φωνή της αγγίζει όσους έχουν κουραστεί από το «όλοι ίδιοι είναι».
Αν όμως δεν χτίσει οργάνωση, θα καταλήξει ένα πυροτέχνημα στο timeline των social media — συγκίνηση, μερικά shares και μετά σιωπή.
Ωφελούνται: όσοι θέλουν να διαμαρτυρηθούν χωρίς να μπλέξουν με ιδεολογίες.
Ζημιώνονται: Ζωή, Βαρουφάκης και λοιποί επαγγελματίες «αντισυστημικοί».
Η πολιτική σκηνή θυμίζει παλιό θερινό σινεμά: οι ίδιοι ηθοποιοί, άλλα ρούχα, άλλο μαλλί — το σενάριο ίδιο.
Η Ελλάδα θα αλλάξει όταν σταματήσει να περιμένει την αλλαγή από όσους είχαν την ευκαιρία και τη σπατάλησαν.
Η Ελλάδα θα αλλάξει όταν αλλάξουν οι Έλληνες — και ο καθένας αποφασίσει να κάνει σωστά τη δουλειά του.
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Τα capital controls και το αληθινό τους κόστος
Κύριε Στούπα,
Διαβάζω συχνά τα άρθρα σας και τα θεωρώ έγκριτα. Θα ήθελα όμως να διατυπώσω μια ένσταση σχετικά με τα capital controls του 2015.
Αν δεν κάνω λάθος, εκείνη την περίοδο οι ελληνικές τράπεζες ήταν σε ποσοστό περίπου 75% κρατικοποιημένες. Αυτό είναι κάτι που, πιστεύω, γνωρίζει πολύ λίγος κόσμος. Οι περισσότεροι θυμούνται μόνο τον περιορισμό των 60 ευρώ την ημέρα στα ΑΤΜ, θεωρώντας ότι «σιγά το πράγμα», αφού μπορούσαν να παίρνουν σταδιακά τον μισθό ή τη σύνταξή τους.
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο βαριά: το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή όλοι εμείς, χάσαμε περίπου 40 δισ. ευρώ — χρήματα που είχαν δανειστεί οι φορολογούμενοι για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες. Εάν το κράτος είχε μπορέσει αργότερα να πουλήσει τα ποσοστά του σε ομαλές συνθήκες, αυτά τα 40 δισ. θα είχαν επιστρέψει στο Δημόσιο, μειώνοντας το χρέος από τα 315 στα περίπου 270 δισ. ευρώ.
Πιστεύω ότι αυτή είναι η ουσία που αγνοεί μεγάλο μέρος του κοινού: τα capital controls δεν ήταν απλώς μια προσωρινή ταλαιπωρία στα ΑΤΜ, αλλά μια καταστροφική απώλεια δημόσιου πλούτου.
Με εκτίμηση,
Κωνσταντίνος Δικαίος
[email protected]
