«Ακέφαλη» εδώ και τρεις ολόκληρες εβδομάδες έχουν αφήσει τη Βουλή των Αντιπροσώπων οι Ρεπουμπλικανοί δίχως να διαφαίνεται τέλος στο πολιτικό δράμα για την εκλογή προέδρου που έχει φέρει σε πρώτο πλάνο τη διαίρεση και το χάος στους κόλπους μίας ιστορικής παράταξης που «αλώθηκε» από τον Ντόναλντ Τραμπ. Χωρισμένο σε πέντε φαμίλιες α λα… «Godfather», χωρίς κοινή ταυτότητα και με αντικρουόμενες ιδεολογίες, το ιδρυθέν το 1854 Μεγάλο Παλαιό Κόμμα (GOP) είναι σήμερα σχεδόν μη κυβερνήσιμο.
Και μπορεί ο Τομ Έμερ από τη Μινεσότα, αρμόδιος για την επιβολή της κομματικής πειθαρχίας (όσο οξύμωρο και αν ακούγεται στις παρούσες συνθήκες), να επελέγη σήμερα ως νέος υποψήφιος πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, ωστόσο παραμένει άγνωστο εάν θα καταφέρει να εξασφαλίσει τις απαραίτητες ψήφους στην Ολομέλεια για να αναλάβει πράγματι το αξίωμα.
Η ασυμφωνία των Ρεπουμπλικανών για το πρόσωπο που θα αναλάβει την προεδρία της Βουλής μετά την πρωτοφανή αποπομπή του Κέβιν Μακάρθι έχει οδηγήσει σε νομοθετική παράλυση ενόσω μαίνονται μείζονες διεθνείς και εσωτερικές κρίσεις. Η απειλή του αποκαλούμενου «shutdown» στο ομοσπονδιακό κράτος δεν έχει παρέλθει, η Ουκρανία χωρίς την αμερικανική στήριξη δεν θα αντέξει απέναντι στη ρωσική πολεμική μηχανή και στη Μέση Ανατολή ελλοχεύει ο κίνδυνος γενικευμένης ανάφλεξης.
Οι Ρεπουμπλικανοί, ωστόσο, αναλώνονται σε συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων και ψηφοφορίες επί ψηφοφοριών χωρίς κανένα αποτέλεσμα μέχρι στιγμής πέραν του να βαθαίνει η διαίρεση και να «χαίρεται» ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος ως γνωστόν σε συνθήκες χάους… θριαμβεύει. Ο Τραμπ απολαμβάνει τα τηλεφωνήματα που δέχεται από κορυφαίους υποψηφίους που ζητούν τη στήριξή του, ενώ έχει και διάθεση για χιούμορ τη στιγμή που το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επί της ουσίας εμφανίζει σημάδια διάλυσης.
«Υπάρχει μόνο ένα άτομο που μπορεί να το κάνει μέχρι τέλους [σ.ς. να εκλεγεί]. Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Ο Ιησούς Χριστός», δήλωσε τη Δευτέρα στο Νιου Χαμσάιρ ο διωκόμενος από την ομοσπονδιακή Δικαιοσύνη τέως πρόεδρος, επικρατέστερος υποψήφιος για το ρεπουμπλικανικό χρίσμα για το 2024 και ντε φάκτο αρχηγός των Ρεπουμπλικανών. «Αν ο Ιησούς κατέβαινε και έλεγε: 'Θέλω να γίνω πρόεδρος της Βουλής', θα το έκανε. Εκτός από αυτό, δεν έχω δει κανέναν που να μπορεί να το εγγυηθεί», είπε.
Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η εικόνα που παρουσιάζει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μάλλον δεν προσφέρεται για χιούμορ, η… θεϊκή παρέμβαση που θεωρεί αναγκαία ο Ντόναλντ Τραμπ αποτυπώνει το τεράστιο αδιέξοδο. Η πόλωση και η τοξικότητα που έχουν «καταπιεί» το κόμμα καθιστούν αμφίβολο ότι θα μπορέσει όντως να εκλέξει νέο πρόεδρο της Βουλής ακόμη αν καταλήξει στο πρόσωπο που θα προταθεί ως υποψήφιος.
Η ιστορία μέχρι στιγμής έχει ως εξής: Οι Ρεπουμπλικανοί επέλεξαν ένα πρόσωπο του κατεστημένου για να γίνει πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων (Κέβιν Μακάρθι) και τον εξέλεξαν έπειτα από 15 (!) ψηφοφορίες. Εν συνεχεία η τραμπική σκληρή δεξιά αποφάσισε να τον «εκπαραθυρώσει» κρίνοντάς τον ιδιαίτερα… μετριοπαθή (που δεν είναι, αλλά απέτρεψε το «shutdown»). Έπειτα στράφηκαν στον Στιβ Σκάλις, υπ' αριθμόν 2 στο Σώμα, αλλά η ίδια ομάδα μπλόκαρε την υποψηφιότητά του. Ήρθε εν συνεχεία η σειρά του σκληρού δεξιού από το Οχάιο Τζιμ Τζόρνταν, με την μετριοπαθή πτέρυγα να παίρνει την εκδίκησή της και να τον καταψηφίζει.
Το επόμενο επεισόδιο βρήκε σήμερα, Τρίτη, τους Ρεπουμπλικανούς στη Βουλή των Αντιπροσώπων να επιλέγουν σε εσωτερική ψηφοφορία έπειτα από αρκετούς γύρους τον βουλευτή Τομ Έμερ ως νέο υποψήφιο πρόεδρο του Σώματος. Ο Έμερ υποστηρίχθηκε από τον αποπεμφθέντα Κέβιν Μακάρθι. Απέναντί του είχε τους Τζακ Μπέργκμαν (Μίσιγκαν), Μπάιρον Ντόναλντς (Φλόριντα) Τομ Έμερ (Μινεσότα) Κέβιν Χερν (Οκλαχόμα), Μάικ Τζόνσον (Λουϊζιάνα), Γκάρι Πάλμερ (Αλαμπάμα), Όστιον Σκοτ (Τζόρτζια), Πιτ Σέσιονς (Τέξας).
Ουδεμία εγγύηση υπάρχει όμως πως o Τομ Έμερ θα μπορέσει πράγματι να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στην Ολομέλεια, δεδομένου του ρήγματος ανάμεσα στην πιστή στον Τραμπ σκληροπυρηνική πτέρυγα και τους πιο μετριοπαθείς πολιτικούς.
Λόγω της ισχνής πλειοψηφίας που διατηρούν στη Βουλή των Αντιπροσώπων, σχεδόν όλοι οι Ρεπουμπλικανοί πρέπει να τον υποστηρίξουν. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο όπως έχει καταστεί περισσότερο από σαφές μέχρι στιγμής, ενώ ακόμη και αν γίνει η… έκπληξη εκτιμάται ότι η θητεία του θα είναι ταραχώδης και σίγουρα όχι μακρά. Ο Κέβιν Μακάρθι άντεξε εννέα μήνες.
Και μόνο το γεγονός ότι υπήρξαν οκτώ υποψήφιοι είναι χαρακτηριστικό του ότι ουδείς ήταν αρκετά ισχυρός για να βγει μπροστά και όποιος και αν τελικά αναδειχθεί δεν θα έχει ισχυρή βάση υποστήριξης, αναφέρουν πολιτικοί αναλυτές στην Ουάσινγκτον σημειώνοντας πως το ζήτημα δεν εξαντλείται στις αυτοκαταστροφικές τάσεις των Ρεπουμπλικανών αλλά αν δεν «ξεπαγώσει» το νομοθετικό έργο η αμερικανική κυβέρνηση θα μπορούσε να μείνει χωρίς χρηματοδότηση πριν από την εβδομάδα των Ευχαριστιών με τους Αμερικανούς να καταβάλλουν το τίμημα.
Οι Ρεπουμπλικανοί βρίσκονται ουσιαστικά πίσω εκεί που ξεκίνησαν μετά την αποπομπή Μακάρθι. Επίσης, όχι μόνο κρατούν μυστικές τις διαιρέσεις τους, αλλά έχει πλέον εδραιωθεί να αναφέρονται οι ίδιοι στα αντίπαλα κέντρα εξουσίας εντός του κόμματος ως «Οι Πέντε Οικογένειες». Η έμπνευση αντλήθηκε από τις πέντε φατρίες της ιταλο-αμερικανικής μαφίας (Μπονάνο Κολόμπο Γκαμπίνο Τζενοβέζε Λουκέζε) που είχαν χωρίσει μεταξύ τους και ήλεγχαν τη Νέα Υόρκη καθ’ όλο το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Η δράση τους μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη στην θρυλική τριλογία «Ο Νονός». Εκεί οι φαμίλιες ονομάζονταν Κορλεόνε Τατάλια Μπαρτζίνι Κούνεο Στράτσι.
Στους Ρεπουμπλικανούς πάλι οι «Πέντε Οικογένειες» είναι η Ομάδα (Caucus) House Freedom της σκληρής δεξιάς, η συντηρητική Ρεπουμπλικανική Επιτροπή Μελετών, η προσκείμενη στον επιχειρηματικό χώρο Main Street, η μετριοπαθής Ρεπουμπλικανική Ομάδα Διακυβέρνησης και η δικομματική Ομάδα Problem Solvers.
Κατά την εννεάμηνη θητεία του, ο Κέβιν Μακάρθι επιχείρησε να εξομαλύνει τις εντάσεις διοργανώνοντας εβδομαδιαίες συνεδριάσεις των επικεφαλής των ομάδων που αναπόφευκτα θύμισαν τις συναντήσεις των «κάπο». Ωστόσο, το εγχείρημα αποδείχθηκε δύσκολο. Πολλοί Ρεπουμπλικανοί δηλώνουν μέλη σε περισσότερες από μία ομάδες λόγω προσωπικών συμφερόντων και πολιτικών κλίσεων, ενώ υπάρχουν φατρίες, αλλά και προσωπικές βεντέτες που δεν έχουν καμία σχέση με την ιδεολογία.
Γεγονός είναι πάντως πως στα χρόνια του Ντόναλντ Τραμπ οι ομάδες έχουν φθάσει να ορίζονται και να καθορίζονται από το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκονται από έναν έναν υπόδικο, αλλά ακόμα πολιτικά άτρωτο, πρώην πρόεδρο που «διάβρωσε» το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και την κομματική βάση του, και έπειτα την ίδια τη Δημοκρατία. Υπό αυτή την έννοια ίσως τελικά πράγματι να χρειάζεται η θεϊκή παρέμβαση στην οποία αναφέρθηκε ο Τραμπ -αλλά όχι με τρόπο που θα τον ικανοποιούσε.
Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: Τρίτη, 24 Οκτωβρίου 2023 18:03
