Αποτελεί κορυφαίο στοίχημα για την περαιτέρω ανάπτυξη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας. Θεσπίζει τη μεγαλύτερη ζώνη εμπορικών ανταλλαγών σε όλον τον κόσμο. Διασφαλίζει πάνω από 750.000 θέσεις εργασίας στην Ευρώπη.
Όλα αυτά και πολλά άλλα ακούγονται ως επιχειρήματα υπέρ μίας εμπορικής συμφωνίας ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ζώνη Mercosur της Λατινικής Αμερικής, εδώ και 25 ολόκληρα χρόνια. Και όμως, η υπογραφή της συμφωνίας συνεχώς αναβάλλεται.
Αυτό συνέβη για μία ακόμη φορά τα ξημερώματα της Παρασκευής, με τους ιθύνοντες της ΕΕ να ακυρώνουν στο «παρά πέντε» το ταξίδι τους στη Βραζιλία, όπου το Σάββατο επρόκειτο να υπογραφεί η εμπορική συμφωνία με τις χώρες Mercosur. Kαι αυτό γιατί η Ιταλία ζήτησε από τις Βρυξέλλες «περισσότερο χρόνο» ως τον Ιανουάριο του 2026, αν και κατά τα λοιπά (λέει ότι) στηρίζει τη συμφωνία.
Διαχρονικά τα προβλήματα
Αυθόρμητα αναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό που η Ιταλία δεν διευθέτησε τα τελευταία 25 χρόνια και τώρα επείγεται να τακτοποιήσει μέχρι τον Ιανουάριο.
Αλλά όπως λέει η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, «χρόνια περιμέναμε να υπογράψουμε, ας περιμένουμε και μέχρι τον Ιανουάριο». Άλλωστε το πολιτικό savoir vivre στις Βρυξέλλες ορίζει ότι αν ένας ηγέτης ζητήσει ένα χρονικό περιθώριο για να χειριστεί μία έκτακτη περίσταση (έναν ανασχηματισμό, μία διαπραγμάτευση, ένα εσωκομματικό εμπόδιο) το αίτημα ικανοποιείται χωρίς πολλές ερωτήσεις. Γνωρίζουν καλά οι ομόλογοί του ότι μπορούν να βρεθούν και εκείνοι στην ίδια θέση, ανά πάσα στιγμή.
Αυτό που σίγουρα δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι τον Ιανουάριο είναι η αγανάκτηση των Ευρωπαίων αγροτών για το μειωμένο εισόδημά τους και η εντεινόμενη ανησυχία τους για αθέμιτο ανταγωνισμό από τρίτες χώρες, που έχουν μάλιστα πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις για οικονομίες κλίμακας λόγω μαζικής παραγωγής (Βραζιλία, Ινδία, Νότια Αφρική κλπ).
Στα ευρωπαϊκά σούπερ-μάρκετ ήδη κυκλοφορούν αγροτικά προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας από τη Λατινική Αμερική: καφές από τη Βραζιλία, αβοκάντο από το Περού, κρασιά από την Αργεντινή. Είναι εύλογο ωστόσο το ερώτημα, εάν οι παραγωγοί αυτών των προϊόντων υπόκεινται στις ίδιες δαπανηρές προδιαγραφές για την προστασία του καταναλωτή ή του περιβάλλοντος, όπως οι Ευρωπαίοι ανταγωνιστές τους.
Επιπλέον, το κόστος παραγωγής στο χωράφι για τον Ευρωπαίο αγρότη (καύσιμα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ζωοτροφές κ.ά.) αυξάνεται συνεχώς εξαιτίας πληθωρισμού, ενώ την ίδια στιγμή υποχωρούν οι τιμές για το προϊόν του, οπότε μειώνεται το περιθώριο κέρδους.
