Πριν από είκοσι χρόνια το Ισραήλ, σε μια χειρονομία καλής θέλησης, παραχώρησε τη Γάζα στην Παλαιστινιακή Αρχή. Ως γνωστόν, μέχρι τον «πόλεμο των 6 ημερών» του Ιουνίου 1967, η Γάζα ανήκε στην Αίγυπτο και οι κάτοικοί της, περίπου 370.000, δεν αποκαλούνταν Παλαιστίνιοι αλλά Αιγύπτιοι. Άλλαξαν ονομασία εν μια νυκτί. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος κειμένου, το Ισραήλ με τη συνθήκη του Καμπ Ντέιβιντ δεν επέστρεψε τη Γάζα στην Αίγυπτο, όπως έγινε με τη χερσόνησο του Σινά.
Η Χαμάς, η οποία κέρδισε τις εκλογές στη Γάζα, ήταν και παραμένει μια πολιτική οργάνωση που διέθετε ένα επιχειρησιακό σκέλος περίπου 35.000 ενόπλων-σήμερα τους υπολογίζουν περίπου στις 12.000 - καθώς και έναν μηχανισμό διαχείρισης των δισεκατομμυρίων δολαρίων που εισέρρεαν και εξακολουθούν να εισρέουν στους λογαριασμούς που διαθέτει σε διάφορες μουσουλμανικές χώρες.
Όμως η κύρια δραστηριότητά της αφορούσε στη συντήρηση και προστασία των ενόπλων Παλαιστινίων. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την ανάπτυξη του κράτους της Γάζας διότι θεωρούσε αυτήν την κατάσταση μεταβατική προς την ολοκληρωτική νίκη, δηλαδή την εξαφάνιση του Ισραήλ και την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα» με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Όπως σημείωσε χθες ο Κ. Χαροκόπος (εδώ), μέσα στα είκοσι αυτά χρόνια η Χαμάς εκτόξευσε 35.000 ρουκέτες στο έδαφος του Ισραήλ, υπενθυμίζοντας πως ο πόλεμος είναι ο μόνος τρόπος να επιλυθεί το παλαιστινιακό πρόβλημα. Η 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν η κορωνίδα μιας εικοσαετούς κατάστασης «μη ειρήνης» και σε αυτό έχουν δίκιο οι αριστεροί που υποστηρίζουν πως αυτή η ημερομηνία δεν προέκυψε με παρθενογένεση. Μόνο που κάνουν λάθος στην ανάλυσή τους. Το Ισραήλ προσφέροντας τη γη της Γάζας στους Παλαιστίνιους, τους προσέφερε ειρήνη. Αυτοί, δίνοντας την πλειοψηφία στη Χαμάς, επέλεξαν τη σύγκρουση. Διότι το 2006 όταν έδιναν την πλειοψηφία στη Χαμάς γνώριζαν τι ψήφιζαν.
Να υπενθυμίσω για πολλοστή φορά ότι το πρώτο θύμα της ειρήνης Ισραήλ-Αράβων ήταν ο ηγέτης της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ που δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 1981 από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, την οργάνωση που ανέδειξε τον Μόρσι στην ηγεσία της Αιγύπτου και είναι το πολυπλόκαμο στήριγμα της Χαμάς. Ο Αραφάτ το 2000 στο Καμπ Ντέιβιντ νούμερο 2, ενώ είχε πάρει το 95% των όσων ζητούσε, δεν υπέγραψε διότι όπως είπε αν γυρίσει στην Παλαιστίνη θα τον σκοτώσουν. Η δολοφονία του Α. Σαντάτ ήταν ένα σαφές, διαχρονικό μήνυμα.
Είναι προφανές πως αν οι Παλαιστίνιοι δεν αποβάλλουν το σύνδρομο της Νάκμπα και των «μαρτύρων», κανονικό κράτος δεν πρόκειται να αποκτήσουν ποτέ και αν ο ΟΗΕ δεν θέσει ένα τέρμα στην ανοησία της κληρονομικής διαδοχής της ιδιότητας του πρόσφυγα, μια παγκόσμια πρωτοτυπία που ουσιαστικά καλλιεργεί τον αλυτρωτισμό. Για σκεφτείτε αυτή ακριβώς η ρύθμιση να ίσχυε και για τους 730.000 Ισραηλίτες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους πολλών αιώνων στις αραβικές χώρες.
Να κάνω τη σούμα: όταν η χειρονομία του ισχυρού εκλαμβάνεται ως αδυναμία, η συνέχεια είναι γνωστή. Τον χάρτη και την Ιστορία τη διαμορφώνει ο νικητής. Δεν είναι τυχαίο το vae victis ( ουαί τοις ηττημένοις).
