Ως τέτοια προσδιορίζει σήμερα την ιστορική χώρα του Αστερίξ ένα μεγάλο τμήμα του γαλλικού Τύπου. Ενώ ένα άλλο σημαντικό τμήμα του κάνει λόγο, λες και πρόκειται για την προκεμαλική Τουρκία, για τον «μεγάλο ασθενή της Ευρώπης».
Εν πάση περιπτώσει…
Με Προϋπολογισμό, το έλλειμμα του οποίου αγγίζει το 6% του ΑΕΠ, προσαυξημένο σχεδόν κατά δύο μονάδες σε σχέση με πρόπερσι... Με δημόσιο χρέος στο 118%... Και με τη χώρα να δανείζεται με επιτόκιο περίπου δύο μονάδες υψηλότερο από το αντίστοιχο της Γερμανίας, αλλά γενικώς υψηλότερο ουσιαστικά από κάθε δυτικοευρωπαϊκή χώρα, περιλαμβανομένης -αυτό δεν είναι συγκριτικό δεδομένο, είναι ασύγκριτη εθνική ταπείνωση για τη χώρα των «πετεινών- και της «κυριάκειας» Ελλάδας…
Ηχεί δραματικά εκκωφαντική η χθεσινή ατελής φράση του ανατραπέντος -…τέταρτου της τελευταία διετία- πρωθυπουργού Φρανσουά Μπαϊρού, προς τα μέλη της Εθνικής Αντιπροσωπείας της χώρας του: «Κύριοι βουλευτές, έχετε τη δύναμη να ανατρέψετε την κυβέρνηση, δεν έχετε τη δύναμη να ανατρέψετε την πραγματικότητα». (Φράση ατελής, γιατί δεν συνοδεύτηκε από την αναφορά σε αυτό που τελικά συνέβη: «έχετε όμως τη δύναμη να την αγνοήσετε, εθελοτυφλούντες…»)
Πώς όμως έφτασε εδώ η άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία, η άλλοτε ισχυρή 5η Δημοκρατία που έφτιαξε ο ντε Γκωλ; Και δεν πρόκειται μόνο για την οικονομική της κατάσταση. Αλλά και για το ότι έχουν φθαρεί όλοι οι πολιτειακοί της αρμοί. Περιλαμβανομένου αυτού της Δικαιοσύνης. (Πόσο μεγαλύτερη «ξεφτίλα» από το να καταδικάζει το πλημμελειοδικείο Παρισίων τη Μαρίν Λεπέν για ετεροπασχόληση των βοηθών των ευρωβουλευτών στο κόμμα της -αδίκημα στο οποίο έχουν υποπέσει πρακτικά όλοι οι αρχηγοί κομμάτων που στεγάστηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο- και, ενώ μάλιστα δεν την κηρύσσει έκπτωτη των σημερινών πολιτικών αξιωμάτων της, να της αφαιρεί τα πολιτικά δικαιώματά της για το μέλλον;
Και ενώ οι πάντες προεξοφλούσαν πως η ουσιαστική ηγέτης της Εθνικής Συσπείρωσης δεν θα μπορούσε να είναι υποψήφια πρόεδρος το 2027, να έρχεται την επομένη της έκδοσης της πρωτόδικης απόφασης το εφετείο Παρισίων και -για πρώτη φορά στην ιστορία του- να βγάζει ανακοίνωση για τον χρόνο έκδοσης της δευτεροβάθμιας ετυμηγορίας, αυτοδεσμευόμενο πως η απόφασή του θα έχει εκδοθεί έως τον Μάρτιο του 2026, ώστε η εθνικίστρια πολιτικός να έχει άνεση για την προεκλογική προεδρική καμπάνια της.
Ως προς τα αίτια, λοιπόν, της όλης κατάστασης, την οποία διακεκριμένη Γαλλίδα τηλεοπτική δημοσιογράφος χαρακτήρισε «εκμπουρδελισμό της εθνικής δημόσιας ζωής», επισημαίνουμε…
Μια κοινωνία, βαθιά κακομαθημένη, έως πορωμένη… Που κόντεψε επανειλημμένα να κάψει τη χώρα, επειδή το όριο συνταξιοδότησης ανέβηκε από τα 60 στα 62…
Συνάντησε έναν πρόεδρο -ταλαντούχο μεν, αλλά- αλαζόνα και με κοντόθωρη ματιά, παράλληλα δε ανίκανο να ψυχολογήσει τον λαό του… Ο οποίος…
Ενώ διέθετε πρόσφατη προσωπική λαϊκή νομιμοποίηση και φιλική Βουλή…
Αποφάσισε να τη διαλύσει, μετά από ήττα του στις Ευρωεκλογές, για να εκβιάσει την κοινωνία να του ανανεώσει τη νομιμοποίηση στην εθνική κάλπη… Με αποτέλεσμα να προκύψει η απόλυτη συνταγή της εθνικής καταστροφής: Τριπολισμός, με τα δύο αντισυστημικά άκρα να πλειοψηφούν κατά πολύ του ενδιάμεσου πολιτικού χώρου, του κινούμενου εντός του συστήματος -όπως ακριβώς συνέβαινε και στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης-, κάτι που σημαίνει πως η χώρα καθίσταται απολύτως μη κυβερνήσιμη.
Πολλώ μάλλον που πέραν του δυσλειτουργικού τριπολισμού, οι τρεις πόλοι είναι και εσωτερικά διαιρεμένοι, ενώ συνοχής στερούνται έως και κάποια από τα 11 εκπροσωπούμενα στη Βουλή κόμματα (κυρίως οι γκωλικοί…)
Τούτων δοθέντων, πραγματικά δεν υπάρχει κυβερνητική λύση…
Αφού μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές, μόνο τρεις λύσεις δεν χρησιμοποιήθηκαν, αλλά καμιά τους δεν θα μπορούσε να είναι λυσιτελής…
Πρώτον, τεχνοκράτης πρωθυπουργός. Ελάχιστα θα μπορούσε να σταθεί ένας τέτοιος, με την κοινωνία ήδη στο πεζοδρόμιο, αποφασισμένη -όπως λέει και το κυρίαρχο σύνθημα- να μπλοκάρει τα πάντα (πλην, ίσως, της πορείας προς το ΔΝΤ…).
Δεύτερον, πρωθυπουργός σοσιαλιστής (π.χ. Καζενέβ ή Γκλυκσμάν), αφού μετά τις τελευταίες εκλογές είχαμε και δεξιό/γκωλικό και κεντρώο, Μπαρνιέ και Μπαϊρού αντίστοιχα, οι οποίοι δεν μακροημέρευσαν. Η λύση ήδη απορρίφτηκε από τον Μελανσόν, τον πολιτικά πανίσχυρο Λαφαζάνη της Γαλλίας, ο οποίος απέκλεισε στήριξη προς τον εκλογικό του σύμμαχο…
Τρίτον, πρωθυπουργός από το κόμμα της Λεπέν σε συνεργασία με τους Γκωλικούς (κάτι που εκ των τελευταίων στηρίζει εδώ και χρόνια ο Σιοτί, ενώ εμμέσως τελευταία υποστήριξε και ο Σαρκοζί, άρα παύει να είναι αδιανόητο). Όμως προσκρούει στο ότι ο λαϊκισμός της Λεπέν την καθιστά απόλυτα αδιάλλακτη στο θέμα της συνταξιοδότησης στα 60, αποκλείεται δε σε περίοδο προ των προεδρικών εκλογών να αλλάξει στάση. Ενώ οι Γκωλικοί έχουν ασκήσει κριτική στον Μπαϊρού, επειδή δεν υπήρξε ακόμη τολμηρότερος στην πολιτική της λιτότητας!
Αλλά και πολιτική λύση δια νέας προσφυγής στην κάλπη με αναλογικό σύστημα δεν φαίνεται πιθανή, ούτε όμως και ικανή να παραγάγει κυβερνησιμότητα: Αν υπήρχε περιθώριο συναίνεσης, δεν θα είχε ήδη ανακαλυφθεί;
Όθεν;
Η Γαλλία καταρρέει. Νομοτελειακά και αναπόφευκτα. Και φυσικά δεν θα αποτρέψει την καταστροφή ενδεχόμενη πρωθυπουργοποίηση στενού συνεργάτη του φθαρμένου Μακρόν. (Ενώ μάλιστα ο πρόεδρος της χώρας, σε περίοδο μεγάλης ηγετικής λειψανδρίας στον δυτικό κόσμο, έχει ήδη αυτοακυρωθεί και ως διεθνής παίκτης…)
Το μόνο ερώτημα είναι, λοιπόν, αν η κατάρρευσή της θα συμπαρασύρει την παγκόσμια οικονομία. Ή, ίσως, αν θα επιταχύνει την παγκόσμια ηγεμονία της Κίνας…
