Πριν από λίγα χρόνια, όταν η Τουρκία διακήρυξε το περίφημο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, οι εγχώριες «μοιρολογίστρες» - που ενώ θαυμάζουν απροκάλυπτα απολυταρχικούς ηγέτες, εσχάτως κόπτονται για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας - ξεκίνησαν τα γνωστά μοιρολόγια περί της δήθεν ικανότατης τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και ειδικά του Ερντογάν, σε αντιδιαστολή με την υποτιθέμενη ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων.
Προχθές, λοιπόν, ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης, Ακίλα Σάλεχ, δήλωσε δημόσια ότι το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο του 2019 είναι νομικά άκυρο και μη δεσμευτικό για το λιβυκό κράτος, καθώς ουδέποτε κυρώθηκε από τη μόνη αρμόδια αρχή, τη Βουλή. Υπογράμμισε ότι συμφωνίες που υπογράφηκαν από την κυβέρνηση Σαράτζ στερούνται νομιμότητας και, συνεπώς, δεν παράγουν έννομα αποτελέσματα.
Η τοποθέτησή του κλείνει τον δρόμο σε σενάρια κύρωσης του Μνημονίου και απονομιμοποιεί κάθε προσπάθεια εφαρμογής του στην πράξη.
Παράλληλα, ο Σάλεχ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο πολυμερών διαπραγματεύσεων με Ελλάδα, Αίγυπτο και Τουρκία για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο, με βάση τα εθνικά συμφέροντα της Λιβύης.
Βέβαια, στο θέμα αν τα νησιά έχουν τα ίδια δικαιώματα στη θάλασσα με τους ηπειρωτικούς όγκους ταυτίζεται με τις θέσεις τη Τουρκίας. Αναμενόμενο, όταν ξεκινά μια διαπραγμάτευση ξεκινάς μαξιμαλιστικά για να έχεις περιθώρια να υποχωρήσεις.
Καθώς, όμως, στο τραπέζι καλούνται να καθίσουν οι περισσότερες χώρες της περιοχής, η Ελλάδα βγαίνει από τη δύσκολη θέση να πρέπει να διαπραγματευτεί με ένα αρραγές μέτωπο Τουρκίας - Λιβύης.
Η εξέλιξη αυτή δεν ευνοεί την Τουρκία, η οποία χειραγωγούσε τη Λιβύη σαν προτεκτοράτο της.
Επίσης, τις τελευταίες ημέρες, η Τουρκία δεν προσκλήθηκε στη διάσκεψη για τον σχηματισμό δυνάμεων σταθεροποίησης στη Γάζα που έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα του Κατάρ, τη Ντόχα. Οι Καταριανοί συνεχίζουν να ασκούν πιέσεις στις ΗΠΑ για να εξασφαλίσουν πρόσκληση για τον Ερντογάν, ο οποίος δηλώνει πρόθυμος να εμπλακεί στρατιωτικά και έχει φτάσει στο σημείο να δηλώσει ότι είναι έτοιμος να στείλει στρατεύματα στη Γάζα ανά πάσα στιγμή. Η απάντηση που λαμβάνει, ωστόσο, είναι σταθερά: «Όχι, ευχαριστώ».
Στο εσωτερικό της Τουρκίας, η ισοτιμία της τουρκικής λίρας έχει φτάσει στις 42 λίρες ανά δολάριο, από περίπου 7 προς 1 πριν από πέντε χρόνια. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι κάποιος που γέμιζε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου του με 300–350 τουρκικές λίρες (περίπου 50 δολάρια) πριν πέντε χρόνια, σήμερα χρειάζεται πάνω από 2.000 λίρες.
Θα μου πείτε ότι μέσω αυτής της υποτίμησης η Τουρκία κατάφερε να αναπτύξει μια αξιόλογη αμυντική βιομηχανία και μια επιθετική εξωτερική πολιτική με στόχο την ανασύσταση της οθωμανικής επιρροής.
Ούτε αυτό το σχέδιο, όμως, φαίνεται να μακροημερεύει. Στη Συρία βρίσκει απέναντί της το Ισραήλ, η Αίγυπτος έχει ήδη οριοθετήσει μερική ΑΟΖ με την Ελλάδα και η Λιβύη ανακρούει πρύμναν.
Επιπλέον, οι πληροφορίες θέλουν το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο να συστήνουν κοινή στρατιωτική δύναμη, η οποία θα προστατεύει τις υποδομές τους στη Ν.Α. Μεσόγειο από την Κρήτη μέχρι το Ισραήλ.
Οι εξελίξεις αυτές δικαιώνουν τις ελληνικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική και στην αμυντική θωράκιση της χώρας. Εξάλλου, σε λίγες ημέρες αναμένεται να καταπλεύσει στον ναύσταθμο η φρεγάτα «Κίμων», η πρώτη από τις τέσσερις Belh@rra, το πλέον σύγχρονο πολεμικό σκάφος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πριν από μερικές εβδομάδες, η -με τυμπανοκρουσίες- προβεβλημένη από τις εγχώριες «μοιρολογίστρες» συνάντηση Ερντογάν –Τραμπ στις ΗΠΑ πήγε άπατη. Όπως το χαρακτήρισε, off the record, Τούρκος δημοσιογράφος, «πήραμε τον π…».
Το μοναδικό ερώτημα που απομένει είναι μήπως οι απανωτές αποτυχίες της γείτονος προκαλέσουν εσωτερική αστάθεια και οδηγήσουν σε απρόβλεπτες συμπεριφορές και καταστάσεις.
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
1)Από το στάρι στις Φεράρι...
Καλημέρα σας
Εκτός του φαύλου κύκλου που περιγράφετε σχετικά με τους συνεταιρισμούς (τιμές αγοράς ακριβές, ζημιές, δάνεια από αγροτική, ανακεφαλαιοποίηση της αγροτικής και πάλι από την αρχή), τη σοβαρότερη παρενέργεια θα σας την περιγράψω με μια ιστορία.
Πριν πολλά χρόνια ένας φίλος και συνεργάτης Κινέζος μου είπε «σκέφτομαι εκτός των εξαγωγών που κάνω να βρω κάτι που να εισάγω για την κινέζικη αγορά. Τι θα μπορούσαμε να φέρνουμε από την Ελλάδα;».
Απάντησα «μα φυσικά ελαιόλαδο».
Αφού λοιπόν συμφωνήσαμε ότι το λάδι για τους Κινέζους δεν είναι για να αγοράζεται στον τενεκέ αλλά να πωλείται ως δώρο σε ωραίες συσκευασίες και γενικώς σε πολύ μικρά μπουκάλια αφού δεν είναι καθημερινής χρήσης στην κουζίνα τους, προσφέρθηκα να του βρω κάποιους προμηθευτές, να κάνουμε ένα brand που να μη στραμπουλίζουν τη γλώσσα τους οι Κινέζοι όταν την προφέρουν κλπ.
Να μη μακρηγορώ, βρέθηκα στη λεβεντογέννα Κρήτη και αφού μεταξύ άλλων πέρασα και από την Ένωση Ηρακλείου κατέληξα και αποφάσισα να προτείνω ως προμηθευτή έναν ιδιώτη τυποποιητή ελαιόλαδου.
Μια φορά, λοιπόν, στην Κίνα με τον φίλο μου τον Κινέζο, πήγαμε σε S/M όπου είδα τα ράφια γεμάτα από ιταλικά & ισπανικά ελαιόλαδα και πουθενά ελληνικά!
Επιστρέφοντας μίλησα με τον φίλο τυποποιητή Κρητικό και τον ρώτησα: «Ας υποθέσουμε ότι εσύ είσαι άχρηστος επιχειρηματίας, γιατί δεν βρέθηκε ούτε ένας Έλληνας που να καταφέρει να εξάγει το προϊόν του;».
Εδώ είναι το ρεζουμέ, οι καταστροφικές συνέπειες των όσων περιγράψατε. (θα χρησιμοποιήσω τιμές σε ευρώ χάριν του παραδείγματος).
Μου λέει: όταν ξεκίνησα από το μηδέν, με τα λίγα κεφάλαια που είχα πήγαινα να αγοράσω ελαιόλαδο από τα ελαιοτριβεία και προσέφερα 3€ το κιλό. Η απάντηση που έπαιρνα ήταν, «γιατί να σου το δώσουμε 3€ όταν η ένωση μας δίνει 4€;» ανταπαντούσε «μα πως σας δίνει η Ένωση 4€ όταν πρέπει να πουλήσω όχι πάνω από 3,70€?».
Έτσι λοιπόν αυτός ο κύριος και πολλοί άλλοι επιχειρηματίες που πάλευαν με όρους αγοράς, είχαν να ανταγωνίζονται τις ενώσεις, οι οποίες λειτουργούσαν ως βαρίδια στις προσπάθειες ανάπτυξης και μεγέθυνσης των κανονικών επιχειρήσεών τους. Δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν το μέγεθος και τον όγκο για να τολμήσουν να βγουν στις διεθνείς αγορές. Να, λοιπόν, γιατί τα ράφια των S/M στην Κίνα ήταν γεμάτα OLIVOLIA και όχι και κάποια ελληνικά.
Η ζημιά, λοιπόν, που προκλήθηκε ήταν πολλαπλάσια της πρώτης ανάγνωσης (πόσα φάγαν οι ΟΠΕΚΕΠΕΔΕΣ, πόσα φάγαν οι φραπέδες κλπ).
Τ.Κ.
2) Αγροτικοί συνεταιρισμοί
Επιστολή, προσωπική εμπειρία αν θέλετε το δημοσιεύεται χωρίς όνομα όμως, με εκτίμηση αναγνώστης σας. Β.Σ.
Τα τελευταία χρόνια συμμετέχω ως εκλεγμένο μέλος στο διοικητικό συμβούλιο ενός αγροτικού συνεταιρισμού. Η εμπειρία αυτή, αν και ξεκίνησε με πρόθεση προσφοράς, με έφερε αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που δύσκολα περιγράφεται δημόσια.
Ο τρόπος λειτουργίας του συνεταιρισμού χαρακτηρίζεται από έλλειψη διαφάνειας και ουσιαστικού ελέγχου.
Αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς σαφή τεκμηρίωση, ενώ πρακτικές κακοδιαχείρισης φαίνεται να έχουν παγιωθεί. Υπάρχουν συμφωνίες που γίνονται χωρίς επίσημες διαδικασίες και τελικά ζημιώνουν τον ίδιο τον συνεταιρισμό και, κατ’ επέκταση, τους αγρότες που τον στηρίζουν.
Πολλοί παραγωγοί συνεχίζουν να συνεργάζονται σιωπηλά, με μοναδικό κίνητρο μια ελάχιστη οικονομική ωφέλεια στα προϊόντα τους, ακόμη κι αν η πληρωμή καθυστερεί μήνες ή και περισσότερο από έναν χρόνο. Η σιωπή αυτή μοιάζει περισσότερο με παραίτηση παρά με επιλογή.
Παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις και ακόμη και επίσημες καταγγελίες, οι αρμόδιες αρχές παραμένουν ουσιαστικά απούσες. Το αρμόδιο υπουργείο δείχνει να μην παρεμβαίνει, αφήνοντας την κατάσταση να διαιωνίζεται.
Σήμερα, το μέλλον του συνεταιρισμού μοιάζει αβέβαιο. Το ενδεχόμενο παύσης λειτουργίας, είτε μέσω πτώχευσης είτε μέσω πώλησης, φαίνεται όλο και πιο κοντινό. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σε αυτή τη φάση, δεν φαίνεται να υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον από τους αρμόδιους φορείς ούτε καν για έναν τυπικό έλεγχο νομιμότητας.
Η μαρτυρία αυτή δεν αποσκοπεί στη στοχοποίηση προσώπων, αλλά στην ανάδειξη μιας παθογένειας που συνεχίζει να πλήττει τον αγροτικό χώρο και να απομακρύνει τους ανθρώπους από την έννοια της συλλογικότητας και της εμπιστοσύνης.
