Διαβάζω πως η Κύπρος με τον Λίβανο ανακήρυξαν την ΑΟΖ γεγονός που προκάλεσε την οργή της Τουρκίας, η οποία μιλά για καταπάτηση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων. Σημειωτέον, πως η ανακήρυξη της ΑΟΖ καθυστερούσε επί 18 χρόνια καθώς η Τουρκία, μέσω της Χεζμπολάχ, μπλόκαρε τη συμφωνία.
Επίσης, διαβάζω - κάτι ακόμα πιο σημαντικό - πως η Κυπριακή Δημοκρατία, κάνοντας χρήση του χρηματοδοτικού εργαλείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης SAFE, από το οποίο έχει αποκλειστεί η Τουρκία λόγω του ελληνικού και κυπριακού βέτο, θα λάβει για την άμυνά της 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Έτσι προχωρά στην αναβάθμιση της αεροπορικής βάσης της Πάφου «Ανδρέας Παπανδρέου» και της ναυτικής βάσης στο Μαρί «Ευάγγελος Φλωράκης».
Θέτω το ερώτημα: θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά αν το Ισραήλ δεν αναδιαμόρφωνε τον χάρτη ολόκληρης της περιοχής; Αν δεν εξόντωνε τη Χαμάς και δεν περιόριζε στο ελάχιστο τη δράση της Χεζμπολάχ σε Λίβανο και Συρία; Αν δεν δήλωνε προστάτης των Δρούζων και φίλος των Κούρδων που έχουν το δικό τους κρατικό μόρφωμα στη βορειοανατολική Συρία; Αν ο διεθνής παράγοντας δε θεωρούσε την Κυπριακή Δημοκρατία το αναγκαίο προγεφύρωμα για την άμυνα του Ισραήλ;
Σε όλο αυτό το σκηνικό η Τουρκία δεν είναι απλώς απούσα. Βρίσκεται απέναντι. Εκλιπαρεί τον Τραμπ να πείσει τον Νετανιάχου - ορκισμένο εχθρό της - να άρει το βέτο του για τη στρατιωτική της παρουσία στη Γάζα. Βλέπει τα ισραηλινά αεροπλάνα να ίπτανται δίπλα στα νότια σύνορά της, να βομβαρδίζουν δικές της στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα περίχωρα της Δαμασκού, να κάνουν επίδειξη δύναμης στη Βηρυτό κατά την κηδεία του υψηλόβαθμου στελέχους της Χεζμπολάχ που εξοντώθηκε από τα ισραηλινά πυρά.
Αυτό ακριβώς το τοπίο δίνει τον αέρα στην Κυπριακή Δημοκρατία να προχωρήσει σε όλες αυτές τις κινήσεις. Να απογαλακτιστεί από τη σοβιετοφιλία και τη ρωσοφιλία που καθόριζαν την πορεία της από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της ως και πρόσφατα.
Δηλαδή τις εξαρτημένες πολιτικές που ετεροκαθόριζαν τα τεκταινόμενα στη Μεγαλόνησο. Και η Κύπρος τον Μάρτιο του 2013 ζήτησε από τη Μόσχα βοήθεια και ο υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής, περίμενε επί ώρες στον προθάλαμο του Ρώσου ομολόγου του, Αντόν Σιλουάνοφ, πριν τον συναντήσει και εισπράξει την αρνητική απάντηση. Ο Ρώσος υπουργός τον παρέπεμψε στην τρόικα. Αυτό το έργο θα το ξαναδούμε και στη συνέχεια με τον Α. Τσίπρα.
Τούτων δοθέντων, η στενή συνεργασία της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ είναι μονόδρομος. Οι κραυγές της Αριστεράς, ορθόδοξης, ριζοσπαστικής και επαναστατικής, κινούνται εκτός εθνικού πλαισίου. Αν γίνονται κάποιες στρατηγικές, πολυεπίπεδες κινήσεις στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο αυτές οφείλονται στο γεγονός ότι το Ισραήλ εξουδετέρωσε όλες τις δυνάμεις που προκαλούσαν αστάθεια στην περιοχή και αποδυνάμωσε τους προστάτες τους, την Τουρκία και το Ιράν.
