Έψαξα φιλότιμα και με καλή πρόσθεση να βρω κάποια ανακοίνωση, μία καταγγελία, λίγα λόγια συμπόνιας για τις γυναίκες που έπεσαν στα χέρια των τρομοκρατών της Χαμάς στο Ισραήλ από τις πάντα λαλίστατες και φωνασκούσες οπαδούς του me too, των νεοφεμινιστικών οργανώσεων, των τμημάτων δικαιωμάτων των διαφόρων υποφύσεων της πληθυντικής αριστεράς. Μοναδική εξαίρεση του ΚΚΕ, το οποίο τηρώντας τις αιμοσταγείς παραδόσεις του, πήρε ευθύς και απερίφραστα, το μέρος των θυτών. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε να κάνει αλλιώς, η «γραμμή» είχε δοθεί από το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών.
Κανείς από όλους αυτούς που τους προηγούμενους μήνες και χρόνια μας φώναζαν πως «όλοι οι άντρες είναι βιαστές», πως «εγώ σε πιστεύω, αδελφή μου» και άλλα φαιδρά, αλλά πολύ ψυχοφελή για τις ίδιες συνθήματα, δεν βρήκε να πει μια λέξη συμπόνιας, αλληλεγγύης και οίκτου.
Για τη διαπόμπευση, τους βιασμούς γυναικών δίπλα στα πτώματα των συντρόφων τους, τα βασανιστήρια, τη βεβήλωση των νεκρών σωμάτων τους, για τον ευτελισμό κάθε έννοιας πολιτισμού, κανείς από τους παραπάνω, με τη γνωστή κομμουνιστική εξαίρεση, δεν βρήκε να πει κάτι.
Τι σόι άνθρωποι είναι όλοι αυτοί που κλείνουν τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα μπροστά στο ζόφο της τρομοκρατίας;
Τι είδους ιδεολογία έχουν και αποστρέφουν το βλέμμα απέναντι στη βεβήλωση της ανθρώπινης ζωής, υπέρτατης αξίας στον Δυτικό πολιτισμό; Άραγε, θεωρούν πως ανήκουν σε αυτόν ή νιώθουν πως είναι εφήμεροι επισκέπτες του;
Ποια είναι η ψυχοδομή αυτών των ανθρώπων που επιχαίρουν με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού μας; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα καλούνται να τη δώσουν εκπρόσωποι άλλων επιστημών.
Το είχαμε ξαναδεί το έργο αυτό παλιά. Όταν διάφοροι Ευρωπαίοι διανοούμενοι είχαν γοητευτεί από τυραννικά καθεστώτα και τα εξυμνούσαν στην πατρίδας τους, αραχτοί στα μπιστρό της Μονμάρτης, για παράδειγμα, πίνοντας γαλλικά κρασιά και καταβροχθίζοντας φουα γκρα από συκωτάκια πάπιας. Μπορεί να ξεχαστεί η αγαλλίαση των αριστερών και κομμουνιστών με την ισλαμική «επανάσταση» στο Ιράν και την έλευση των μουλάδων στην εξουσία, οι οποίοι αφού πρώτα εκτέλεσαν όσους κομμουνιστές κι αριστερούς βρήκαν στη χώρα, στη συνέχεια ισοπέδωσαν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, τις δε γυναίκες τις μετέτρεψαν σε δοχεία αναπαραγωγής του είδους τους.
Κι όμως, όλοι αυτοί και αυτές που σκίζουν τα πανάκριβα και μοδάτα ρούχα τους με την παραμικρή ευκαιρία, σπιλώνουν υπολήψεις πριν την οριστική δικαστική διερεύνηση των καταγγελιών και λειτουργούν ως εισαγγελείς, δικαστές και όργανα αρμόδια για την εκτέλεση των ποινών, εδώ και μέρες σιωπούν, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, δηλώνουν πως είναι με τα «θύματα του πολέμου», χωρίς να διευκρινίζουν ποιας πλευράς: του επιτιθέμενου ή του αμυνόμενου; Το έχουν ξανακάνει πρόσφατα με τις θηριωδίες του ρωσικού στρατού στα κατεχόμενα εδάφη της μαρτυρικής Ουκρανίας. Έμαθαν καλά το μάθημα της «ουδετερότητας» γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως αν πάρουν σαφή και έντιμη θέση θα εκτεθούν: είτε η ιδεολογίας τους, είτε οι ίδιοι αφού θα φανούν ανακόλουθοι και ασυνεπείς με τις διακηρύξεις τους.
Έτσι πορεύεται ένα μέρος της ελληνικής και της δυτικής διανόησης και ακτιβιστών, συνοψίζοντας αυτό που προσφυώς πριν πολλά χρόνια εντόπισε στο ομώνυμο βιβλίο του ο Γάλλος συγγραφέας, Πασκάλ Μπρυκνέρ, «Η τυραννία της μεταμέλειας».
Αδυνατώ να κατανοήσω μέσα από ποιες ψυχολογικές διεργασίες όλοι αυτοί θεωρούν πως ανέλαβαν να άρουν τις αμαρτίες του δυτικού κόσμου, θεωρώντας τον υπεύθυνο για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το διερευνήσουν εκπρόσωποι άλλων επιστημών.
Σιωπώντας ή επιλέγοντας, όμως, μια «επιτήδεια ουδέτερη» στάση, τελικά, το μόνο που κατορθώνουν είναι να ταυτιστούν πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά και ψυχολογικά με τους εχθρούς της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Ευθύνεται για αυτό εκείνη η αίσθηση της «συνενοχής» ως εκδήλωση της αμετροεπούς αλαζονείας τους, που έχουν για τα πραγματικά ή φανταστικά ανομήματα του πολιτισμού μας, τον οποίον λατρεύουν να μισούν, μα συνάμα να απολαμβάνουν όλες τις ελευθερίες και τα προνόμια, τα οποία δεν υπάρχουν στα τυραννικά καθεστώτα που υποστηρίζουν ως εναλλακτική λύση στον πολιτισμό μας.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί.
