Ακούω να βγαίνουν καθημερινά από το στόμα του φράσεις τρομερής αυτοπεποίθησης: «Όταν αναλάβω πρωθυπουργός θα κάνω τούτο» ή «μόλις αναλάβω θα πράξω εκείνο» ή «θα 'χω έτοιμη από πριν την κυβέρνηση μου, όχι αφότου αναλάβω». Αναρωτιέμαι το λοιπόν. Αυτοτρολάρεται ο Στέφανος; Μήπως έχει κατασκευάσει στο μυαλό του έναν φαντασιακό κόσμο, εντός του οποίου έχει αυτοδιοριστεί αυτοκράτορας και περνά υπέροχα; Ή απλώς μας κοροϊδεύει απροκάλυπτα μπροστά στα μούτρα μας, θεωρώντας μας ντιπ μπουνταλάδες;
Όσο πιο τακτικά ακούω τον Κασσελάκη, τόσο περισσότερο μου θυμίζει μια παλιά ιστορία που είχα ακούσει για τους τσελιγκάδες της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Ένας πατέρας κι ένας γιος που δεν είχαν που την κεφαλήν κλίναι, για να ξεχάσουν την πείνα τους, κάθονταν μπροστά στο τζάκι και φαντάζονταν πως θα ήταν η ζωή τους αν είχαν δέκα χιλιάδες πρόβατα. Κι ο πατέρας έδερνε τον γιό, διότι ο μικρός του δήλωνε αναιδώς ότι δεν σκόπευε να φυλάει το κοπάδι των δέκα χιλιάδων φανταστικών προβάτων. Οπότε ο γέρος τον πλάκωνε στο ξύλο φωνάζοντας του εξοργισμένος, «θα τα φυλάς, θες δεν θες».
Ο Στέφανος λοιπόν, παλεύει να πιάσει το 16-17% με τον αντίπαλο του να έχει 33συν%, πλην ομιλεί με τη βεβαιότητα και την έπαρση ανθρώπου που έχει εξασφαλίσει τη νίκη και ετοιμάζεται να μπει τροπαιοφόρος στο Μαξίμου. Αλλόκοτα πράγματα. Ευρωεκλογές έχουμε όχι εθνικές εκλογές, θα τις χάσει πανηγυρικά, αλλά αυτός τον χαβά του. Βλέπει μπροστά του ολοζώντανα τα δέκα χιλιάδες πρόβατα του και είτε προσλαμβάνει βοσκούς αβέρτα για να τα φυλάνε, είτε δέρνει τους άλλους που έχουν αμφιβολίες για την ύπαρξη του θηριώδους Κασσελακικού κοπαδιού.
Οπότε μοιράζει 13ους και 14ους μισθούς, διορίζει παιδοψυχολόγους σ’ όλα τα σχολειά, λύνει το Μακεδονικό (καλά, εκεί λέει κάτι απίθανες μπούρδες), προσλαμβάνει αναισθησιολόγους, σφαλιαρίζει τον Ερντογάν και τον τρέπει σε άτακτη φυγή, μηδενίζει τον ΦΠΑ στα βούτυρα και στα έλαια, διώχνει τον Ράμα από τη χώρα (αλλά αυτός πάει στην Αλβανία), φτιάχνει ψηφιοποιημένα υπουργικά συμβούλια και αμεσοδημοκρατικά think tanks... τέλος πάντων ζει σ’ έναν θαυμαστό ιδεατό κόσμο, γεμάτο μεγαλοπρέπεια και εύκολες λύσεις. Μπράβο του, τον ζηλεύω, κάτι τέτοιοι περνάνε πολύ ωραία με τον εαυτό τους.
Πέραν αυτών τον ασυνάρτητων, μας προέκυψε τώρα και το έτερο μέγιστο θέμα. Θα σηκώσει στις 10 Ιουνίου το τηλέφωνο να πάρει τον Ανδρουλάκη για να φτιάξουν προοδευτικό μέτωπο ή δεν θα το σηκώσει; Θα κοιμηθεί ο Ανδρουλάκης επειδή ο Στέφανος δεν προτίθεται να του τηλεφωνήσει ή θα ξαγρυπνήσει μασώντας τα νύχια του από την αγωνία; Θα προτιμήσει ο Κασσελάκης να πάρει την Κωνσταντοπούλου και τον Βαρουφάκη αντί του Ανδρουλάκη και τι ακριβώς θα τους πει; Μήπως σ’ αυτή την κυβέρνηση avatar, ο Γιάννης θα διοριστεί υπουργός οικονομικών και η Ζωή πρόεδρος της Βουλής; Πλάκα θα χε να τα ξαναζήσουμε, έστω και ως πολιτικό ολόγραμμα. Κι αν τσαντιστούν από τη ρηξικέλευθη αυτή κίνηση ο Ζαχαριάδης και ο Σπίρτζης; Αμ ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης εξωτερικού Αρβανίτης τι θα πράξει και τι θα αναρτήσει απ’ τις κορφές της Μαδάρας ο Πολάκης; Καυτά ερωτήματα, ζωής και θανάτου.
Θαρρώ πως ζούμε την πιο σουρεαλιστική προεκλογική περίοδο των τελευταίων δεκαετιών. Ο Μητσοτάκης, ανεξαρτήτως αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί του, έχει πέντε καθαρά και στοχευμένα μηνύματα (και διλήμματα), όλοι οι υπόλοιποι είναι σαν τον υδράργυρο που έπεσε στο πάτωμα από σπασμένο παλιό θερμόμετρο. Δεν έχουν σχήμα, πας να τους πιάσεις και περνάνε μέσα απ’ τα δάκτυλα σου, χωρίζονται και ξαναενώνονται, αλλά εν τέλει δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Θυμάστε (οι παλιοί) πως αντιμετώπιζαν οι νοικοκυρές αυτή την υγρή σταγόνα που σερνόταν ύπουλα στα τσιμεντένια τους πατώματα. Την έσπρωχναν με τη σκούπα στο φαράσι κι από κει κατ’ ευθείαν σκουπιδοτενεκέ. Καθότι ήταν και δηλητηριώδης…
