Έχω το παράδειγμα γνωστού μου δημόσιου υπάλληλου, ο οποίος πριν λίγα χρόνια είχε τη φαεινή ιδέα να στείλει επίσημη επιστολή προς τον διευθυντή του με την οποία του ζητούσε να αξιολογηθεί. Ο λόγος ήταν ότι έβλεπε άλλους συναδέλφους γύρω του να προωθούνται με λογιών-λογιών αναθέσεις και υπηρεσιακές υπερβάσεις, ενώ αυτός έμενε σταθερά στάσιμος παρά τα προσόντα του και την «σκυλίσια» δουλειά που έριχνε στην υπηρεσία του.
Όπως μου εξήγησε, δεν ανεχόταν να βλέπει τεμπέληδες ή αδιάφορους ή και ανίκανους να ανεβαίνουν τα σκαλιά της ιεραρχίας, με αυτόν να παραμένει στο ίδιο μίζερο γραφειάκι δίχως την παραμικρή αναγνώριση της προσφοράς του. Και δεν το έκανε τόσο για τα λίγα χρήματα παραπάνω που θα έπαιρνε αν γινόταν (για παράδειγμα) προϊστάμενος, όσο για το «γαμώτο», κατά που έλεγε κάποτε και η Πατουλίδου.
Έκατσε λοιπόν ένα πρωί κι έγραψε μια επιστολή στον διευθυντή του, στην οποία «grosso modo» ανέφερε ότι «ζητά να αξιολογηθεί με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιονδήποτε τομέα της εργασίας του, με σκοπό την αξιοκρατική αντιμετώπιση του μέσα στην υπηρεσία». Ο δημόσιος οργανισμός στον οποίον εργαζόταν ήταν σχετικά μικρός, απ’ αυτούς που μοιάζουν με χωριουδάκι όπου όλα μαθαίνονται μέσα σε λίγα λεπτά.
Όπως μου εξήγησε γελώντας, «αν είχα πετάξει μια βόμβα μέσα στο κτίριο και είχα ανατινάξει ολόκληρη πτέρυγα, λιγότερη εντύπωση θα έκανα». Σε μια ώρα τον κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του (που είχε να μπει μήνες) και προσπάθησε να τον πείσει να πάρει την επιστολή πίσω. Πρώτο επιχείρημα: «Ανοίγοντας τέτοιο θέμα, μόνοι μας βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας. Το υπουργείο αφορμή ψάχνει να γενικεύσει το μέτρο».
Δεύτερο επιχείρημα: «Θέλεις να πλακώσουν εδώ οι συνδικαλιστές και να μας κάνουν μαντάρα την υπηρεσία; Κι αυτοί αφορμή ψάχνουν να στοχοποιήσουν ανθρώπους ή τμήματα και να τους βγάλουν στο κλαρί». Τρίτο επιχείρημα, τρομερό ομολογουμένως: «Υπάρχει ήδη αξιολόγηση, απλώς όλοι έχουν πάρει τον ανώτατο βαθμό για να έχουμε την ησυχία μας. Όμως δεν γίνεται να προαχθούν όλοι. Άρα κακώς κάνεις σύνδεση της αξιολόγησης με την υπηρεσιακή εξέλιξη, είναι δυο διαφορετικά πράγματα».
Κι αφού ο επιστολογράφος δεν έδειχνε να πείθεται, ήρθε και το τελευταίο «βαρύ» επιχείρημα του διεθύνταρου: «Και τέλος πάντων βρε αδερφέ, αν ένιωσες ότι κάπου αδικήθηκες μέσα στην υπηρεσία, θα το λύσουμε εδώ μεταξύ μας. Είναι ανάγκη να αναστατώσουμε το σύμπαν για ένα τέτοιο μικροζήτημα;». Πλην ο γνωστός μου -τζώρας και αγύριστο κεφάλι- δεν δέχτηκε να αποσύρει την επιστολή, αντιθέτως ζήτησε επίσημη απάντηση της υπηρεσίας στο αίτημα του.
Ξέρετε πως τέλειωσε αυτό; Ο προϊστάμενος της υπηρεσίας πρωτοκόλλου αρνήθηκε να παραλάβει και να πρωτοκολλήσει την επιστολή, «ως άσχετη με το αντικείμενο της υπηρεσίας» (!!!) Η αναστάτωση αποφεύχθη, απάντηση δεν δόθηκε ποτέ καθότι έγγραφο με αίτημα τυπικά δεν υπήρχε… όλα καλά, όλα ανθηρά. Και μέσα σε είκοσι μέρες ο ανακατωσούρης προήχθη κατ’ επιλογήν σε υψηλότερη θέση με ανάθεση καθηκόντων από τον διευθυντή.
Κι θέλουν τώρα, σ’ όλον αυτό τον συρφετό, να δοθεί οριζόντια 13ος μισθός. Όχι κουμπάροι, να δοθεί και 14ος και 15ος και 16ος μισθός, αλλά σ’ εκείνους που δουλεύουν και αξιολογείται η εργασία τους. Σε όλους όχι, είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν τα λεφτά. Καθ’ ότι, αυτά είναι λεφτά που βγαίνουν απ’ την τσέπη μας. Πληρώσαμε, πληρώσαμε…
