Μέσα στον σπαρταριστό αχό του αριστερού τσουρομαδήματος που συνοδεύει την Τσιπρική «Ιθάκη», μας διαφεύγει ίσως το γεγονός ότι ζούμε ένα πρωτοφανές πολιτικό πείραμα. Σύμφωνα με την πολιτική μυθολογία, για να γίνει κάποιος πραγματικός ηγέτης, πρέπει προηγουμένως να γίνει πατροκτόνος. Το παιδί θυσιάζει τον πατέρα του, στον βωμό της ηγετικής του ενηλικίωσης.
Σήμερα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, παρελαύνει το ακριβώς ανάποδο. Κάποιος που ήταν αναγνωρισμένος ηγέτης και γκρεμίστηκε, αποπειράται να αναστηλωθεί σκοτώνοντας τα παιδιά του.
Βεβαίως, η συμβολική πατροκτονία συμβαδίζει με την φυσιολογική φορά των ανθρώπινων πραγμάτων. Ο γόνος σκοτώνει τον πατέρα που τον ενέπνευσε και τον ανέδειξε, αποδεικνύοντας (εντός του, αλλά και στα μάτια των οπαδών) την δική του ιστορική αυτονομία. Κόβει βίαια τον πατρικό λώρο, ως προϋπόθεση για να ξεκινήσει τη διάνοιξη του δικού του προσωπικού δρόμου.
Ο ίδιος ο Τσίπρας άλλωστε, ξέρει από πατροκτονίες. Καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες τον Αλαβάνο, που τον πήρε από τα τσικό του ΣΥΡΙΖΑ και τον έκανε αρχηγό με την μία. Η πρώτη σοβαρή πράξη του Αλέξη ως ηγέτη, ήταν να σφαγιάσει τον πολιτικό ευεργέτη που του έδωσε το δακτυλίδι.
Αντιθέτως, αυτό που βλέπουμε τώρα να διαδραματίζεται μπροστά μας με το βιβλίο του, μοιάζει με απόσπασμα παλιάς ασπρόμαυρης ταινίας του Κρίστοφερ Λη.
Ο (πολιτικά) γηραιός ηγέτης που όλοι πιστεύαμε ότι έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο κι έκατσε στη γωνιά του αποκαμωμένος, αποπειράται να ξαναζωντανέψει παίρνοντας μια δεύτερη ζωή μέσα από το αίμα των πολιτικών του παιδιών, τα οποία σφαγιάζει τελετουργικά μπροστά στα μάτια μας.
Άγριες και κυνικές αμφότερες οι πράξεις, που μόνο από πραγματικούς ηγέτες αποτολμούνται. Πλην, η μεν πατροκτονία είναι η πολιτική του κύκλου της ζωής, ενώ η παιδοκτονία είναι η πολιτική του βαμπίρ.
Ο πατροκτόνος χρησιμοποιεί το αίμα του πατέρα του ως φρικτή αλλά απαραίτητη σπονδή για την επιτυχημένη συνέχιση της δυναστείας τους. Ο παιδοκτόνος βυθίζει τα δόντια του στους λαιμούς των απογόνων του, προσπαθώντας να μεταγγίσει μέσα του φρέσκια ζωή, παρμένη από το αίμα εκείνων που κανονικά θα ‘πρεπε να είναι οι συνεχιστές του.
Θα πετύχει ο παιδοκτόνος; Ποιος ξέρει… Πόσες φορές η ύβρις (με την αρχαιοελληνική της έννοια) δεν έγινε ατμομηχανή της Ιστορίας; Θα το δούμε λοιπόν. Απλώς, παρακολουθώντας τα διαδραματιζόμενα, καταλήγω σ’ ένα συμπέρασμα.
Ακόμα κι αν ο Αλέξης διάλεξε τον τίτλο «Ιθάκη» πιστεύοντας ότι διακονεί το ταξίδι της επιστροφής του Ομηρικού Οδυσσέα, υποσυνείδητα ήταν ευθύς εξ αρχής καρφωμένος στην έναρξη της Τρωικής εκστρατείας. Εκεί που ο Αγαμέμνονας ξάπλωνε την μικρή του Ιφιγένεια στον βωμό, σφάγιο των αρχηγικών του φιλοδοξιών.
