Πρώτο, μόλις έβαλε τον Βαρουφάκη υπουργό οικονομικών, κατάλαβε ότι ο άνθρωπος δεν κάνει. Δεν τον έδιωξε όμως αμέσως, παρά την κρισιμότητα των στιγμών. Δεύτερο, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, χρησιμοποιούσε την Προεδρεία της Βουλής για να παίζει το παιχνίδι της υπέρ της δραχμής. Δεν την άλλαξε, αλλά ούτε και έκανε τίποτα για να την περιορίσει.
Τρίτο, ο Πάνος Καμένος έγινε ο μονάκριβος κυβερνητικός του εταίρος τον Ιανουάριο του 2015, γιατί πήγε νωρίτερα στο ραντεβού από τον Σταύρο Θεοδωράκη και γιατί ανέβηκε τους ορόφους με το ασανσέρ. Το γράφει, μη έχοντας κανέναν ενδοιασμό να μας ταΐζει τέτοια φούμαρα. Τέταρτο, ο Πάνος ξανάγινε κυβερνητικός του εταίρος και μετά τις δεύτερες εκλογές, διότι την ώρα των πανηγυρισμών τον αιφνιδίασε ανεβαίνοντας στην εξέδρα και αγκαλιάζοντας τον. Το γράφει και αυτό, δίχως να νιώθει ένα τόσο δα συναίσθημα ντροπής.
Πέμπτο, ξέρει ότι το παρατράβηξε με τις προσωπικές επιθέσεις εναντίον της Μαρέβας, αλλά δεν φταίει αυτός διότι ήταν η απάντηση του στην τοξικότητα της πολιτικής της ΝΔ. Και εκείνος, άβγαλτος και άμαθος στην τοξικότητα όπως ήταν, παρασύρθηκε ο καημένος. Έκτο, στην Novartis, πάλι άμαθος και αδιάβαστος πιάστηκε. Και εκεί τον παρέσυραν οι συνεργάτες του.
Έβδομο, και στο Μάτι παγιδεύτηκε από τους ασυντόνιστους και ατζαμήδες υπουργούς του. Τι να έκανε κι αυτός μέσα σε τέτοιο μπάχαλο; Τα νύχια του θα μύριζε για να μάθει ότι υπάρχουν νεκροί; Ας το ήξερε όλη η υπόλοιπη χώρα, τώρα μιλάμε για εκείνον. Όγδοο, δεν φταίει αυτός που πριμοδότησε τον Κασσελάκη να γίνει αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, φταίει η Αχτσιόγλου που της πρόσφερε την αρχηγία στο πιάτο και εκείνη τον έφτυσε.
Ένατο, μετά το 13-0, είχε άποψη ότι ο Νίκος Παπάς δεν έπρεπε να ναι υποψήφιος, αλλά ο Νίκος δεν προσφέρθηκε να αποχωρήσει, ο Αλέξης δεν του το είπε και τελικά τους έφαγε η σιωπή. Όπερ, δεν υπήρξε λάθος στο συγκεκριμένο, μόνο αμηχανία. Δέκατο, τον Πολάκη ήθελε να τον διώξει για δέκα διαφορετικούς λόγους, αλλά τον είχε πάντα δίπλα του διότι πιεζόταν από τη βάση και από τις τάσεις. Οπότε τον είχε αμολητό να κάνει ζημιές στο κόμμα και στον ίδιον καθημερινά.
Ενδέκατο, ο Λαφαζάνης του έλεγε να καταλάβουν την Τράπεζα της Ελλάδας και εκείνος αμφέβαλε αν ο υπουργός του έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα. Αλλά τον κρατούσε στο υπουργείο του. Δωδέκατο, ο Κατρούγκαλος τον κατέστρεψε με την προεκλογική του γκάφα γα αύξηση εισφορών, αλλά δεν του κάκιωσε διότι ήδη το καράβι ήταν στη σάθρο. Και ποιος ηγείτο του σαθρού καραβιού;
Φτάνει ως εδώ, ας μην φτάσω στο είκοσι τέσσερα. Απλώς αναρωτιέμαι αν ένας τύπος που κουβαλά στην πλάτη του όλα τα παραπάνω, έχει τα προσόντα να θεωρείται ηγέτης. Εμένα για πολιτικό άθυρμα μου μοιάζει…
