Προχωρώ κατά μήκος της μεγάλης παραλίας. Δεξιά μου είναι τα μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο, αριστερά μου η άμμος με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες. Πιο δεξιά, αν το βλέμμα σου καταφέρει να διαπεράσει το δάσος των ομπρελών και το πλήθος των ανθρώπων που είναι αραγμένοι ή όρθιοι ανάμεσα στις ξαπλώστρες, θα δεις τη θάλασσα με το κυματάκι της. Σε ποια παραλία είμαι; Σε ποια περιοχή της χώρας; Δεν έχει σημασία το όνομα, αλλά η χάρη της. Η χάρη της, το λοιπόν, είναι 60 Euros. Βρέξει-χιονίσει, πιεις-δεν πιείς, φας-δεν φας, 60 Euros.
Τα παραλιακά μαγαζιά έχουν διαφορετικά, συχνά γουστόζικα ονόματα. Υπάρχουν μπόλικα με συμβατικά όπως Hellios, Anemos, Aeolos ή Iliahtida, αλλά βρήκα και έναν Patatosporo, έναν Sifalio, ένα Gaidouragatho και μία Tramoudana. Προφανώς, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τη φαντασία του ιδιοκτήτη, επινοείται και το όνομα του καταστήματος. Λογικό, εξάλλου αν ο τουρισμός και η διασκέδαση δεν είναι ολίγον φαντασία, δεν έχει χάζι.
Έλα όμως που κάτω από τη βασική ταμπέλα υπάρχει παντού και πάντα μια δεύτερη, που υποδηλώνει όχι μόνο μια ενοχλητική ομοιομορφία όλων των ιδιοκτητών και των καταστημάτων, αλλά και μια ελαφρώς κατάπτυστη κοινή όλων τους συμφωνία. «Minimum charge 60 Euros». (Ανά ομπρέλα και δυο ξαπλώστρες, αυτό το διευκρίνισα.)
Πάντα στα Αγγλικά αυτή η επιγραφή. Στα ελληνικά never. Η οποία φράση, που στην ελληνική γλώσσα σημαίνει «ελάχιστη κατανάλωση 60 ευρώ», για να μην ωραιοποιούμε καταστάσεις και κρύβουμε λόγια χάριν της κοσμιότητας, θα μπορούσε κάλλιστα να μεταφράζεται και «τον κάθε μ@@άκα που έκανε το λάθος κι έφτασε ως εδώ, θα τον κατακλέψουμε όλοι μαζί παρέα».
Διότι 60 ευρώ για να βρέξεις το κεφάλι σου στη θάλασσα, είναι κανονική κλεψιά και να με συμπαθάτε. Θα μου πείτε πως αν είστε δύο, το ποσό πάει στα 30 ευρώ το κεφάλι και αν είστε τρεις στα 20 ευρώ. Σωστά, κι αν πάτε 15 νοματαίοι να στριμωχτείτε κάτω από την ομπρέλα, το ποσό κατεβαίνει στα 4 ευρώ. Τίποτα.
Θα μου πείτε, «πήγαινε παρά πέρα που υπάρχει ελεύθερη παραλία, στήσε την ομπρελίτσα σου, βάλε το καρεκλάκι σου και βούτα όσο θέλεις δίχως να πληρώσεις ούτε σέντσι». Μα φυσικά αυτό θα κάνω, όμως υπάρχουν παραλίες που είναι όλα τα μαγαζιά το ένα δίπλα στ’ άλλο και το ελεύθερο κομμάτι της ακτής το 'χουν αφήσει 500 μέτρα μακριά.
Στο σύνολο της παραλίας, πράγματι υπάρχει ελεύθερος χώρος, αλλά αυτός είναι εξορισμένος στις δύο άκρες, λες και όσοι δεν είμαστε του minimum charge μοιάζουμε με τους παλιούς λεπρούς που τους έστελναν στη Σπιναλόγκα. Λες και είμαστε καπνιστές στο Ελ. Βενιζέλος, που τους βάζουν μέσα σε γυάλινα κλουβιά να καπνίζονται σαν ρέγκες.
(Αύριο η συνέχεια, που θα μπορούσε να έχει και τίτλο παρμένο από τον Στάιμπεκ «τα παραλιακά σταφύλια της οργής»)
