Ανέβηκε και στην Ακρόπολη. Ενδιαφέρον και χαριτωμένο συνάμα, παρά τις κακίες που εκτοξεύτηκαν εκ των έσω ότι ο Στέφανος παρίστανε τον τουρίστα την ώρα που και το υπόλοιπο μισό (από το εναπομείναν) κόμμα του ετοιμαζόταν να του κουνήσει το μαντήλι. Έτερον εκάτερον.
Αυτός κάνει τη δουλειά του και οι άλλοι τη δική τους. Αυτός προετοιμάζεται σε βάθος για να κυβερνήσει τη χώρα και οι άλλοι συνεδριάζουν επί ώρες, γράφουν τεράστια ακαταλαβίστικα κείμενα και ανακατεύουν ανεφάρμοστες ιδέες σαν σάλτσα pummaro. Καλά δεν τα γράφω;
Κοιτάξτε, εμένα η βόλτα του Κασσελάκη στον Ιερό Βράχο μου άρεσε. Διότι δείχνει άνθρωπο ανέμελο, με τους δικούς του ρυθμούς και με προσωπική ταξινόμηση της αξίας των πραγμάτων. Είπαν ας πούμε κάποιοι, ότι δεν γίνεται την ώρα που η ομάδα Αχτσιόγλου συνεδριάζει για να αποχωρήσει, αυτός να βολτάρει πάνω στην Ακρόπολη διότι δείχνει άνθρωπο εκτός τόπου και χρόνου. Αυτή όμως είναι η μία οπτική του πράγματος.
Υπάρχει και η δεύτερη που λέει ότι ο Πρόεδρος θα προχωρήσει ανεπηρέαστος στην αυτοβελτίωση του, δίχως εξωτερικές παρεκβάσεις και περισπάσεις. Και αν τα νάματα της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας δεν περιέχουν τουλάχιστον σαράντα καντάρια αυτοβελτίωσης για έναν μελλοντικό κυβερνήτη του τόπου, τότε αλλοίμονο μας. Εξάλλου, ποιοι είναι αντικειμενικά σημαντικότεροι; Ο Περικλής, η Ασπασία, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης ή η Αχτσιόγλου, ο Ηλιόπουλος, η Σία Αναγνωστοπούλου και ο Χαρίτσης; Μην τρελαθούμε κιόλας.
Εν τέλει αναγνώστες μου, ο Στέφανος έχει πλάκα. Βαδίζει προς την πολιτική του αυτοκαταστροφή χαμογελώντας πλατιά και χαζεύοντας τα Προπύλαια, τον Παρθενώνα, το Ερεχθείο και τον ιστό από τον οποίο ο Γλέζος με τον Σάντα κατέβασαν τη γερμανική σημαία. Ευτυχισμένος άνθρωπος. Φυσικά ο Σύριζα που θα απομείνει στα χέρια του θα είναι ένα άδειο και απαξιωμένο κέλυφος, αλλά όσο περνά ο καιρός συνειδητοποιώ πως δεν τον νοιάζει διόλου.
Να διαλύει εταιρείες είχε μάθε στην Αμερική, να τις τεμαχίζει και να τις εκποιεί. Ε αυτό κάνει και τώρα. Εκεί δεν κλαίνε για τα οικογενειακά μαγαζιά που χάνονται ή μεταπωλούνται, τα βλέπουν αλλιώς τα πράγματα. Στα μάτια τους η οικονομία προχωρά μέσα από την καταστροφή.
Και για κάτι γέρους που μένουν πίσω δακρυσμένοι για την επιχείρηση που έβαλε λουκέτο, δεν χαλαλίζουν χρόνο συμπόνιας και κατανόησης. Τους κλείνουν στο γηροκομείο κι ύστερα πάνε για μπάρμπεκιου. Ε, εμείς εδώ, επειδή δεν έχουμε πολλά πάρκα για να ψήσουμε μπριζόλες, πάμε βόλτα στην Ακρόπολη κι ύστερα για φαγητό στην Πλάκα.
