Δεν το είπε ευθέως, το άφησε όμως να εννοηθεί καθώς στη νίκη Μαμντάνι κόλλησε τα δικά του συνθήματα. Είπε ο Α. Τσίπρας μεταξύ άλλων πως «είναι νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και στο ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντά του». Αυτό το τελευταίο για το «ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα» χρειάζεται πολύ θράσος για να το πει ειδικά ο Α. Τσίπρας. Την επάνοδό του την προωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό το «ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα» και είμαστε ακόμα στην αρχή. Σε λίγο θα τον παρουσιάσουν σαν τον Έλληνα Μαμντάνι.
Εντάξει, δεν είναι μουσουλμάνος, αλλά αυτό θεραπεύεται. Ούτε έχει τους πανεπιστημιακούς τίτλους του νεοεκλεγέντος Δημάρχου Νέας Υόρκης. Μπορεί ο δικός μας να μην μιλά τα εγγλέζικα, όμως και ο Δήμαρχος δεν μιλά τα ελληνικά. Τους χωρίζουν περίπου 15 χρόνια, και εδώ έχουμε το πρώτο πρόβλημα. Ο άλλος είναι νέος και άφθαρτος, ο ημέτερος είναι μεσόκοπος και φθαρμένος. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω.
Η εκτός του ΚΚΕ Αριστερά αν δεν ανακαλύψει ή δεν επινοήσει τον δικό της Μαμντάνι είναι καταδικασμένη σε έναν αργό θάνατο. Θα σέρνεται, με τα θλιβερά ποσοστά της, στα σύνορα του περιθωρίου. Συνεπώς είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου να τον βρει, να τον προβάλει και ο Θεός βοηθός. (Κανονικά θα έπρεπε να γράψω, κινούμενος στο κλίμα των ημερών, και ο Αλλάχ βοηθός).
Ο Στέφανος Κασσελάκης στάθηκε άτυχος καθώς, ενώ πληροί με τον καλύτερο τρόπο τα κριτήρια Μαμντάνι, οι σύντροφοί του φρόντισαν να τον εκπαραθυρώσουν με τις γνωστές διαδικασίες. Αν ήταν σήμερα αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε τον αέρα της Νέας Υόρκης με το μέρος του. Άλλωστε, από εκείνα τα μέρη ήρθε. Όμως τον παραμέρισαν για να έρθει ο ανακαινισμένος Τσίπρας. Δεν προέβλεψαν οι διώκτες του πως στον Κασσελάκη επάνω κολλούσε άριστα το πρότυπο Μαμντάνι.
Έτσι, η άλλοτε κραταιά ριζοσπαστική Αριστερά ξέμεινε με τον Α. Τσίπρα ο οποίος θα πρέπει να αποφασίσει τι είναι: Ανδρέας Παπανδρέου του 1974 ή Μαμντάνι του 2025; Διότι και τα δύο μαζί δεν γίνεται. Βέβαια, οι αγιογράφοι του θα βρουν έναν τρόπο να παντρέψουν τον Ανδρέα με τον Ζοράν. Αν το πετύχουν τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Ο Αλέξης θα είναι η συμπύκνωση των δύο. Πώς λέμε «συσκευασία δύο σε ένα».
Είναι φυσιολογικό ένας κόσμος απογοητευμένος και πονεμένος να ψάχνει εναγωνίως να βρει κάποιο σωσίβιο. Ο Ισπανός Σάντσεθ δεν τους βγήκε. Πολύ φιλότουρκος. Ο Πορτογάλος ανάλογος έχει πολλά πάρε - δώσε με τον Μητσοτάκη, στη Γερμανία ορατότης μηδέν. Ο δε Στάρμερ, είναι υποτακτικός του Τραμπ. Έτσι ο Μαμντάνι ήταν το «μάννα εξ ουρανού» για τις ταλαιπωρημένες αριστερές ψυχούλες. Βέβαια ο φόβος μήπως κάνει και αυτός μια θεαματική κυβίστηση είναι υπαρκτός, όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Δια ταύτα: έρχεται ο Αλέξης με αέρα Νέας Υόρκης, έτοιμος να υποσχεθεί κοινωνικοποίηση των σούπερ μάρκετ, διαγραφή χρεών, νέο ενοικιοστάσιο, σύλληψη Νετανιάχου. Rebranding και πάσης Ελλάδος, που θα έλεγε και ο Χάρυ Κλυνν.
