Μην δίνετε μεγάλη σημασία σε όσα λένε στις Κεντρικές Επιτροπές και στα διάφορα «όργανα». Έτσι είναι οι κομματικές «συλλογικότητες», όταν αδυνατούν να αποδεχτούν το προφανές και αυτονόητο, μαζεύονται όλοι μαζί, παίρνει ο καθένας με την σειρά του τον λόγο και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Μερικές φορές πλακώνονται ή ψευτογρατζουνιούνται, αλλά τις περισσότερες φορές απλώς εκφωνούνται ατέρμονοι και περισπούδαστοι μονόλογοι από μικροφώνου, τους οποίους δεν ακούει ούτε αξιολογεί κανείς. Όπου βλέπετε πολλή οργανομανία, να κρατάτε μικρό καλάθι.
Σήμερα στον Σύριζα γίνεται της μαύρης κακομοίρας. Γι αυτό και τους βλέπετε να κόβουν βόλτες από «όργανο» σε «όργανο», να πηγαίνουν από τα Εκτελεστικά Γραφεία στις Κεντρικές Επιτροπές κι από τις καινούριες επικοινωνιακές ομάδες στις ειδικές πολιτικές επιτροπές. Ιδέα δεν έχουν γι αυτό που τους χτύπησε κατακέφαλα, ακόμα προσπαθούν να έρθουν στα συγκαλά τους από την κατραπακιά, μοιάζουν με μεθυσμένους που προσπαθούν να βγουν από λαβύρινθο.
Δεν θα βγουν μέσα στον επόμενο μήνα, να το ξέρετε. Ούτε και μετά θα βγάλουν εύκολα άκρη. Σας βεβαιώνω δε από τώρα πως όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου, είτε θετικό γι αυτούς είτε αρνητικό (σε σύγκριση πάντα με το τρομερό 40-20), θα έχει έρθει ερήμην τους. Μόνος του θα πάει ο κόσμος τους είτε να τους υπερψηφίσει δίνοντας τους μια μικρή ανάσα, είτε να τους κοντύνει ακόμα περισσότερο δίνοντας τους την χαριστική βολή. Αυτοί ως ηγετική ομάδα και ως συλλογικό πολιτικό υποκείμενο είναι ανήμποροι να του πουν οτιδήποτε.
Ξέρετε τι έχουν πάθει; Επί τετραετία και μέσα στην προεκλογική περίοδο έβλεπαν και (απευθύνονταν σε) μια Ελλάδα που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Ήταν κατασκευή της φαντασίας τους όλη αυτή η ελληνική δυστοπία την οποία περιέγραφαν. Κάποιοι τους το 'λεγαν από πριν, αλλά δεν το άκουγαν. Τώρα υποχρεώθηκαν από το αποτέλεσμα να παραδεχτούν, έστω θεωρητικά ότι τέτοια χώρα και κοινωνία δεν υπήρχαν.
Πρακτικά όμως δεν γίνεται να το αποδεχτούν. Διότι δίχως αυτή την δυστοπία, την μαυρίλα, την κατοχική φτώχεια, την κατεδαφισμένη κοινωνία και την δικτατορική καταπίεση που περιγράφουν, απλώς κι εκείνοι δεν υπάρχουν. Πώς οι παλιοί κυνηγημένοι μεταπολεμικοί αριστεροί ένιωθαν άβολα μετά το 1974, διότι πλέον κανένας δεν τους κυνηγούσε ούτε τους εξόριζε; Έτσι και οι σημερινοί τους Συριζαϊκοί απόγονοι, νιώθουν άβολα και δίχως πολιτικοκοινωνική αποστολή μακριά από τις συνθήκες των μνημονίων και της τρόικας. Δεν ξέρουν να κάνουν πολιτική δίχως αυτά, το είδαμε από το 2019 και μετά. Κι αν -λέμε τώρα- αποδεχτούν ότι αυτή η κακομοιριά δεν υφίσταται, θα νιώσουν σαν να αποδέχονται ότι και οι ίδιοι δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Γίνεται αυτό; Εμ δεν γίνεται.
