Όσοι για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των προσφύγων, πρέπει προηγουμένως να ευτελίσουν το Ολοκαύτωμα είναι εκτός θέματος.
Θα λέγαμε πως είναι αχρείοι αλλά αμφιβάλλουμε ότι έχουν επίγνωση του εγκλήματος που διαπράττουν τόσο σε βάρος του παρόντος των προσφύγων όσο και σε βάρος της μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος αλλά και του Χιτλερισμού από τον οποίο η χώρα μας υπέφερε τα πάνδεινα.
Το φαινόμενο όμως αποδεικνύει ότι πολλοί, κυρίως η Αριστερά, έχει απογυμνώσει το προσφυγικό/μεταναστευτικό από τον πολιτικό του χαρακτήρα και το έχει μετατρέψει σε ταυτοτικό ζήτημα με αποτέλεσμα να μην παράγει για το θέμα πολιτικές θέσεις και προτάσεις, μόνο να το καταναλώνει και μάλιστα τελετουργικά σε περφόρμανς που ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας αλλά κάποιος μαινόμενος Αριστερός.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυρία από την Ολλανδία που δημοσιογραφεί και βρέθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου όχι για να ασκήσει σκληρή δημοσιογραφία, στριμώχνοντας τον πρωθυπουργό με μια δύσκολη ερώτηση ουσίας, ζητώντας του, για παράδειγμα, να σχολιάσει τις πιέσεις που δέχεται η κυβέρνηση από την Κομισιόν για το επίδικο θέμα των pushbacks αλλά για να ανεβάσει μια περφόρμανς με πρωταγωνίστρια την ίδια.
Αυτή είναι η στάση αρκετών, δυστυχώς. Μια στάση που έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργεί στους πολίτες απέχθεια για το προσφυγικό ζήτημα το οποίο το έχουν ταυτίσει με την υποκρισία της αριστεράς, με ένα «επάγγελμα» που δεν έχει βέβαια κανένα πολιτικό συμφραζόμενο και το οποίο ασκούν κάποιοι για να νέμονται κονδύλια.
Είναι τεράστιες οι ευθύνες της αριστεράς παγκοσμίως για την κρίσιμη καμπή στην οποία βρίσκεται σήμερα το προσφυγικό στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ.
Η σύγχρονη, μεταμοντέρνα Αριστερά που έχει απομακρυνθεί προ πολλού από την παράδοση του ορθολογικού Μαρξισμού μετέτρεψε τον πρόσφυγα σε τοτέμ και ως τέτοιο, ως κάποιο είδους ιερό ξόανο, ως κάποια θαυματουργή εικόνα, τον περιφέρει σε κοινωνίες καταπονημένες από τις αλλεπάλληλες κρίσεις και τη φτώχεια, χλευάζοντας, αντί να κατανοεί για να διασκεδάσει, τον ανθρώπινο φόβο απέναντι στον ξένο και τον άγνωστο και βέβαια αμαυρώνοντας και το έργο των ΜΚΟ που εργάζονται με αυταπάρνηση για να ανακουφίσουν κατατρεγμένους ανθρώπους.
Ποιος είναι κερδισμένος από όλο αυτό το παιχνίδι; Φυσικά, η Άκρα Δεξιά και οι όσοι ενστερνίζονται ξενοφοβικές απόψεις.
Τα άκρα, άλλωστε, αλληλοτροφοδοτούνται συστηματικά γιατί είναι η ύπαρξη του ενός που προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου.
Οι δημοκράτες Έλληνες οφείλουν να γυρίζουν την πλάτη και στους δύο. Οφείλουν να αναγνωρίζουν ότι το προσφυγικό είναι ένα πολιτικό πρόβλημα και ως σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα απαιτεί πολιτικές λύσεις διακρατικού χαρακτήρα.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Είναι η σύγχρονη πραγματικότητα που απαιτεί σχεδιασμό πολιτικών και όχι ανέβασμα θεατρικών περφόρμανς ή, ακόμα χειρότερα, παραστάσεων Καραγκιόζη.
