Και πάνω που είχα αρχίσει να μπαίνω σε μια σειρά και να ξεπληρώνω σιγά-σιγά τα χρέη που είχε συσσωρεύσει στις πλάτες μου η οκταετία της οικονομικής κρίσης, ήρθε ο κορονοϊός και με αποτέλειωσε. Άντε πάλι από την αρχή, άντε καινούριες αγωνίες, απληρωσιές, χρέη, καταθλίψεις. Κι αυτά είναι light μπροστά στην πιθανότητα να αναγκαστώ να τρέχω σε κηδείες δικών μου. Αν δεν πάω άκλαυτος κι εγώ ο ίδιος. Τι κατάρα, ε;
Το ξεκίνησα λίγο άγρια, όμως πιστεύω ότι δεν βρίσκομαι μακριά από την σημερινή σκέψη του μέσου Έλληνα. Το γεγονός ότι παρομοίως σκέφτεται και ο μέσος ευρωπαίος ή ασιάτης λίγο με παρηγορεί. Εξ’ άλλου αυτοί δεν πέρασαν την κολασμένη δεκαετία 2009-2019, όπως την πέρασα εγώ. Αυτοί μπαίνουν τώρα για πρώτη φορά στην εντατική, εγώ ξαναμπαίνω ενώ μόλις είχα βγει. Σαν να με υποχρεώνουν να κάνω δεύτερη στρατιωτική θητεία στα σύνορα, μόλις πήρα το απολυτήριο. Υποφέρεται;
Εξ ου και το γεγονός ότι ενώ χθες οι τρεις οικονομικοί υπουργοί ανακοίνωσαν μέτρα που τον καιρό του μνημονίου θα έκαναν πάταγο, δεν κουνήθηκε φύλλο. Θυμάστε ότι ο Τσίπρας έδινε 800 εκατομμύρια στην περίφημη «13η σύνταξη» και οι δικοί του έκαναν πανηγύρι. Χθες μοίρασαν κοντά 4 δις και ο κόσμος το αντιμετώπισε με χαρακτηριστική αδιαφορία, λες και η δουλειά μας ή τα χρήματα που έχουμε στην τσέπη μας έχουν πάει σε δεύτερη μοίρα. Είναι αυτό το «γαμώτο» της επαναληπτικής κρίσης, που κάνει όλα τα πράγματα γύρω μας να μοιάζουν επουσιώδη και δευτερεύοντα.
Δεν φρονώ ότι είμαστε σε μαζική κατάθλιψη, αν και θα είχαμε κάθε δίκιο να το πάθουμε. Έχουμε απλώς συνείδηση ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της δεύτερης κρίσης και βαθιά μέσα μας δεν πιστεύουμε ότι έχουμε τις δυνάμεις να τα βγάλουμε ξανά πέρα. Εξάλλου μας το λένε όλοι οι υπεύθυνοι κάθε μέρα, από τον Τσιόδρα ως τον Κυριάκο ότι το επόμενο δίμηνο θα είναι δραματικό. Κανένας δεν κρύβεται όταν μας μιλά, κανένας δεν μας παραμυθιάζει με ωραία αισιόδοξα λόγια.
Κάνουμε λοιπόν μαζικά μια εσωτερική σπουδή στην απελπισία και στην ματαιότητα, αμήχανοι και ανήμποροι μπροστά σ’ αυτό που μας συμβαίνει. Την μια στιγμή συγκρίνουμε το άθλιο μας σήμερα μ’ αυτά που ονειρευόμασταν πέρυσι τέτοιο καιρό και την άλλη στιγμή συγκρίνουμε τους πέντε δικούς μας νεκρούς με τους 345 που πέθαναν χθες στην Ιταλία. Το ένα δευτερόλεπτο οικτίρουμε την μοίρα μας και το επόμενο την μακαρίζουμε. Και το τρίτο δευτερόλεπτο αναρωτιόμαστε πως πρέπει τελικά να νιώσουμε.
Τέτοιες ώρες, με μας μέσα στο σπίτι να λαμβάνουμε μόνο άσχημες ειδήσεις κι έξω μια άνοιξη την οποία δεν μπορούμε να απολαύσουμε, τα λεφτά χάνουν την σημασία τους. Θα την ξαναβρούν ασφαλώς μόλις η καμπύλη της αρρώστιας πάρει την κατηφόρα, ως τότε όμως ο Σταϊκούρας, ο Άδωνης και ο Βρούτσης μπορούν να αισθάνονται ήσυχοι. Μετά θα αρχίσουν οι πραγματικές απαιτήσεις…
