Ποιος θα μαζέψει τα συντρίμμια;

Ποιος θα μαζέψει τα συντρίμμια;

(Φωτ. Άποψη της συνοικίας Petare του Καράκας. Photo by Mario Tama/Getty Images/Ideal Image)

Του Γιάννη Κουζηνού

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό που ο Τσαβισμός παραμένει στην εξουσία, η Βενεζουέλα βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα. Κάποια στιγμή πίστεψα ότι έχουμε φτάσει πια στον πάτο του βαρελιού και το μόνο που μας απομένει είναι να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε. Έτσι λέει τουλάχιστον το παλιό γνωμικό. Σας το λέω όμως με απόλυτη βεβαιότητα. Το βαρέλι δεν έχει πάτο και είμαι πεπεισμένος ότι στην ζωή μπορεί να υπάρχει ουρανός και όριο προς τα πάνω, αλλά δεν υπάρχει κανένα όριο στην πτώση προς την εξαθλίωση.

Δύο χρόνια πριν, τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Πέντε χρόνια πριν, η κατάσταση ήταν δύσκολη. Με το πέρασμα των χρόνων και επιβιώνοντας μέρα με την ημέρα, μπορώ να δω τις αλλαγές μέσα στην κοινωνία. Πάντα υπήρχαν άστεγοι, όπως υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πάντα υπήρχαν ρακοσυλλέκτες και άνθρωποι που ζητούσαν την ελεημοσύνη των συνανθρώπων τους. Όσο άσχημα όμως και να ήταν τα πράγματα, ποτέ μου όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα δει ανθρώπους να τρέφονται απευθείας από τις σακούλες σκουπιδιών ή να κυνηγάνε το σκουπιδιάρικο για τον ίδιο λόγο. Και όχι μόνο τρέφονται από τα σκουπίδια, αλλά στους δρόμους πολλές φορές έχω γίνει μάρτυρας άγριων καβγάδων για την διεκδίκηση μιας γωνίας με σακούλες και κάδους σκουπιδιών.

Και το χειρότερο όλων είναι ότι, όλοι εμείς που καταφέρνουμε ακόμα να διατηρούμε το κεφάλι μας λίγα εκατοστά έξω από το νερό, στην καθημερινή μας μάχη για την επιβίωση, μάθαμε να αποδεχόμαστε αυτές τις ραγδαίες αλλαγές στην ζωή των συνανθρώπων μας σαν φυσιολογικές. Κανένας δεν μιλάει πλέον για τις λεηλασίες φορτηγών που μεταφέρουν τρόφιμα ή ακόμα και ζωντανά κοτόπουλα, κανένας δεν μιλάει και κανένας δεν γράφει για τις καθημερινές λεηλασίες καταστημάτων. Ούτε καν εγώ. Όχι φυσικά γιατί δεν συμβαίνουν πλέον, αλλά γιατί έχουν γίνει πια ένα με την ρουτίνα της καθημερινότητας.

Η Βενεζουέλα βρίσκεται, μετά τα τελευταία γεγονότα και την ουσιαστική παράδοση και υποταγή στο καθεστώς μερίδας της αντιπολίτευσης, σε ένα παρά πολύ επικίνδυνο σταυροδρόμι. Οι επιλογές είναι πια ελάχιστες και δυστυχώς όλες οδηγούν σε αδιέξοδο και περισσότερο σκοτάδι. Ένα ανθρώπινο σώμα από την στιγμή που γεννιέται έχει μόνο ένα δεδομένο προορισμό. Την φυσιολογική φθορά και αναπόφευκτα τον θάνατο. Οι χώρες όμως δεν ακολουθούν την ίδια πορεία. Οι χώρες γονατίζουν, φθείρονται αλλά δεν πεθαίνουν. Ακόμα όμως και αν κάποια στιγμή χαθούν από τον χάρτη, αυτό θα συμβεί συνεπεία ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος και όχι εξαιτίας μιας κάκιστης κυβέρνησης.

Υψηλότερος πληθωρισμός παγκοσμίως για πέντε συνεχόμενα έτη, παραγωγή σε ιστορικά χαμηλά, υπερσυγκέντρωση των εξουσιών, οικονομικοί περιορισμοί και ασφυκτικός έλεγχος που έγιναν μάνα για την γιγάντωση της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, είναι οι βασικοί λόγοι της σημερινής κατάστασης στην Βενεζουέλα. Όλα αυτά όμως, κατά το καθεστώς οφείλονται σε μια συνωμοσία επιχειρηματιών και χονδρεμπόρων, αλλά το απλό ερώτημα παραμένει. Ξέρει κανένας έστω και ένα επιχειρηματία ή έναν έμπορο χονδρικής να βγάζει κέρδος με το να μην πουλάει σχεδόν τίποτα για τόσα χρόνια;

Κοινωνία, αντιπολίτευση, επιχειρηματίες, κανένας δεν φαίνεται να κατέχει την απόλυτη αλήθεια η το εγχειρίδιο «πως να ρίξεις μια δικτατορία με 5 απλές κινήσεις». Όταν μάλιστα η κυβέρνηση που έχει καταπατήσει κάθε νόμο και κάθε άρθρο του Συντάγματος, είναι η Δημοκρατικά, έστω και με αμφιβολίες, εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση, τότε τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά περίπλοκα. Ίσως τελικά αρχίζω να καταλαβαίνω, έστω και αν δεν την συμμερίζομαι, την προφανή απροθυμία της αντιπολίτευσης να κινηθεί δυναμικά, να ρίξει τον Πρόεδρο και το καθεστώς και να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Εδώ δεν μιλάμε για καυτή πατάτα, μια δύσκολη περίπτωση, αλλά για κανονικό ηφαίστειο. Κανένας δεν επιθυμεί η σίγουρη έκρηξη να γίνει στα χέρια του. Αλλά αντιθέτως δεν θα έλεγε όχι στο να γίνει ο «ήρωας» που θα μαζέψει τα συντρίμμια.