Η μαζική αποχή των εκπαιδευτικών από την ηλεκτρονική ψηφοφορία για τα νέα υπηρεσιακά τους συμβούλια μας θυμίζει ότι δεν αρκεί ο λαός να εκλέξει δημοκρατικότατα και με μεγάλη πλειοψηφία μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση με την εντολή να αλλάξει τα πάντα στη χώρα.
Για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις απαιτείται πρωτίστως πολιτική βούληση που στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει και μάλιστα ισχυρή αλλά απαιτούνται και ευρύτατες συμμαχίες στην κοινωνία μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων και της Κοινωνίας των Πολιτών.
Έτσι, ζούμε για άλλη μια φορά, το φαινόμενο ένα πλήθος πολιτών να έχει δώσει σε κυβέρνηση εντολή να προχωρήσει σε αλλαγές και την κυβέρνηση αυτή να μην τη στηρίζει το ίδιο της το κόμμα. Γιατί αυτό συμβαίνει στην περίπτωση των εκπαιδευτικών.
Είναι γνωστό ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία δεν επιθυμούν, με διαβαθμίσεις, τις αλλαγές που το κόμμα τους έχει υποσχεθεί στο προεκλογικό του πρόγραμμα.
Το ερώτημα, λοιπόν είναι τι έχει κάνει η Νέα Δημοκρατία γι' αυτό.
Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει κάνει πολλά και για να μην ισχυριστεί κανείς ότι θεωρητικολογούμε να το πιάσουμε αντίστροφα. Όταν η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να διαχειριστεί τις δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης στις συνδικαλιστικές της οργανώσεις το κατάφερε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ταξιτζήδες όπου τα ακραία στοιχεία έχουν απομονωθεί επειδή το κόμμα δραστηριοποιήθηκε και βρήκε σοβαρούς ανθρώπους να στελεχώσει την οργάνωση και ως κυβέρνηση, δια του υφυπουργού για θέματα Μεταφορών, Γιάννη Κεφαλογιάννη κρατάει μια εξίσου στιβαρή στάση. Μαθαίνονται αυτά από την αγορά και μάλιστα σχολιάζονται πολύ θετικά.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε δράση είχε θεαματικά αποτελέσματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως επικρατεί ένας δήθεν πραγματισμός, μια ηττοπάθεια που πλασάρεται ως «στρατηγική» και θέλει την αποτροπή της σύγκρουσης με κάθε κόστος.
Έχουμε πολλές φορές επιχειρηματολογήσει πάνω στην ιδέα ότι οι φορείς της κουλτούρας του πελατειακού και κομματικού κράτους που αντιστέκονται στις αλλαγές δεν είναι τόσο ισχυροί όσο πιστεύεται. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν ούτε να φανταστούν τους εαυτούς τους μακριά από το κόμμα, ιδιαίτερα όταν το κόμμα έχει την εξουσία.
Γιατί φοβάται η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας να συγκρουστεί μαζί τους; Για να μην φύγουν; Και που θα πάνε; Τι υπόσταση θα έχουν οι συνδικαλιστές χωρίς τη φανέλα της ομάδας που κερδίζει πρωταθλήματα;
Οι Βρετανοί που εφηύραν το παιχνίδι της σύγχρονης πολιτικής εντός του κοινοβουλευτικού συστήματος (και ξέρουν κι από μπάλα) συνηθίζουν να λένε ότι «Τους ψευτοπαλικαράδες και τους τραμπούκους τους αντιμετωπίζεις με επίδειξη της ισχύος σου» (Bullies respond to strength). Ισχύει στον απόλυτο βαθμό, ιδιαίτερα στο ελληνικό πολιτικό «οικοσύστημα».
Ήρθε η ώρα η Νέα Δημοκρατία να βάλει τα πράγματα στη θέση τους στα του οίκου της, αν μη τι άλλο στο βαθμό που το κόμμα εμποδίζει την κυβέρνηση να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματός της. Γιατί αυτή είναι η εντολή που έχει πάρει από το πλήθος των πολιτών που την εμπιστεύτηκαν και την ψήφισαν και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις την εμπιστεύονται ακόμα. Αυτήν και τον αρχηγό της.
