Είναι αβάστακτος ο πόνος του γονιού που χάνει το παιδί του. Νομίζω πως είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Ως εκ τούτου δικαιολογείται η οποιαδήποτε συμπεριφορά του. Σε αυτόν τον πόνο δεν υπάρχουν όρια.
Με το πέρασμα των χρόνων, χωρίς να σβήνει η μνήμη του χαμένου παιδιού - αυτή θα υπάρχει σαν ένα αγκάθι για πάντα - είναι φυσιολογικό μαζί με τον πόνο να συνυπάρχει και η αγάπη για τους συνανθρώπους. Η επιθυμία, στιγμές που πέρασε αυτός/ή να μην περάσει και άλλος γονιός.
Σήμερα κλείνουν 12 χρόνια από τότε που θρηνήσαμε τους τέσσερις νεκρούς της Marfin. Δώδεκα χρόνια βιωμένης απώλειας για τους οικείους τους. Και 12 χρόνια θλίψης και ντροπής για μια πολιτεία που δεν μπόρεσε να συλλάβει και να δικάσει τους δολοφόνους τους.
Οι μέρες του Μαΐου του 2010 ήταν ημέρες οργής και μίσους. Είχε προηγηθεί η πυρπόληση της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008. Αυτά τα δύο γεγονότα δεν μπορούμε να τα δούμε ξεκομμένα. Συνδέονται, καθώς μέσα από τη μήτρα των Δεκεμβριανών του 2008 ξεπήδησαν οι δολοφόνοι της Marfin. Το ότι δεν κάηκαν άνθρωποι και το 2008 ήταν καθαρά θέμα τύχης. Ο εμπρησμός πλέον είχε γίνει μέσο πολιτικής «διαμαρτυρίας».
Για πολλά χρόνια ελάχιστοι γνώριζαν το ονοματεπώνυμο των τριών δολοφονημένων. Χρειάστηκε ένας αγώνας, μέσω του διαδικτύου, για να μην πέσουν στη λήθη αυτά τα νέα παιδιά. Να μην πέσουν στη λήθη γιατί δεν ήταν «αγωνιστές» της Αριστεράς. Απεναντίας οι δολοφόνοι τους, αυτοί ήταν «αγωνιστές» της Αριστεράς και γι' αυτό το αρχικό πέπλο της σιωπής που κάλυπτε τη μνήμη των νεκρών.
Και οι γονείς, τα αδέρφια, αυτών των αδικοχαμένων παιδιών τι έκαναν; Μήπως διαδήλωναν και μοίραζαν κατάρες; Μήπως ενέγραφαν πολιτικές υποθήκες πάνω στο θάνατο των παιδιών τους και των αδερφών τους; Μήπως περιέφεραν τον πόνο τους στα κανάλια ή σε περιοδικά και εφημερίδες;
Τίποτα από αυτά δεν έκαναν. Δεν επιδίωξαν να γίνουν πολιτικά σύμβολα τα νεκρά παιδιά τους και ούτε αυτοί οι εκφραστές τους.
Βίωσαν και βιώνουν την απώλειά τους με αστική αξιοπρέπεια, μέσα στη σιωπή. Τις φωτογραφίες τους τις βλέπουμε μια φορά το χρόνο στην επέτειο της δολοφονίας των παιδιών τους. Αυτή την ημέρα, την 5η Μαΐου, δε γίνονται πορείες εις μνήμην, δεν προκηρύσσονται στάσεις εργασίας, δεν γίνονται βανδαλισμοί. Απεναντίας τρεις φορές μέχρι σήμερα έχει βανδαλιστεί η μαρμάρινη πλάκα που υπενθυμίζει αυτό που έγινε σε εκείνο το μέρος.
Σήμερα, θα ξαναδούμε τα γεμάτα θλίψη, αλλά και αξιοπρέπεια πρόσωπα των στενών συγγενών των τεσσάρων νεκρών της Marfin. Και μετά θα χαθούν και πάλι μέσα στη διακριτικότητα και στη σιωπή τους. Όπως και η μάνα του Θάνου Αξαρλιάν.
