Του Σάκη Μουμτζή
Το να προσπαθούμε να αποδείξουμε το αυταπόδεικτο είναι ανιαρό και άχαρο. Και όμως μερικές φορές επιβάλλεται. Έτσι θα προσπαθήσω να αποδείξω πως ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι σοσιαλδημοκράτης.
Αφορμή γι΄αυτό μου έδωσε το γεγονός πως στελέχη και φίλοι της Κεντροαριστεράς τον εγκαλούν γιατί δεν πρεσβεύει αυτά που πρεσβεύουν και οι ίδιοι. Είναι προφανές πως αν συνέβαινε αυτό δεν θα χρειαζόταν να είναι σε διαφορετικό κόμμα.
Έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αρχηγός μιας μεγάλης παράταξης στην οποία συγκλίνουν δύο μεγάλα ρεύματα της Ελληνικής κοινωνίας. Το συντηρητικό και το φιλελεύθερο. Η Νέα Δημοκρατία καλύπτει τον χώρο της Δεξιάς και του Κέντρου, που ο καθένας τους έχει διαφορετικές ιστορικές καταβολές και διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων.
Είναι επόμενο ο εκάστοτε ηγέτης αυτής της μεγάλης παράταξης να πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ των δύο αυτών ρευμάτων. Να προσπαθήσει να συνθέσει τις διαφορετικές θεωρήσεις. Και σε μερικά επίμαχα κοινωνικά θέματα θα πρέπει να τετραγωνίσει τον κύκλο.
Τα στελέχη και οι φίλοι του σοσιαλδημοκρατικού χώρου παραγνωρίζουν αυτήν την περίπλοκη κατάσταση. Εχουν, ουσιαστικά την απαίτηση η Νέα Δημοκρατία να προσχωρήσει στις δικές τους αρχές και αξίες, κάτι βέβαια που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί.
Σήμερα, αυτό που ενώνει ένα σημαντικό κομμάτι της Κεντροδεξιάς με ένα σημαντικό κομμάτι της Κεντροαριστεράς είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνέχεια θα εξαρτηθεί από το πώς θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος.
Μπορεί η αναγκαιότητα να μην μείνει η χώρα ακυβέρνητη, να οδηγήσει σε συγκυβέρνηση των φορέων αυτών των δύο χώρων, πάνω σε ένα κοινό πρόγραμμα, αποτέλεσμα μιας συναντίληψης για την ευρωπαϊκή πορεία της πατρίδας μας και την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Ενδέχεται όμως οι δρόμοι να χωρίσουν όπως συνέβαινε στο παρελθόν, κάτι που είναι και η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Αν σήμερα οι αντιθέσεις που υπάρχουν μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς έχουν αμβλυνθεί λόγω ΣΥΡΙΖΑ, αύριο μέσα στο νέο πολιτικό περιβάλλον είναι πολύ λογικό να επανεμφανισθούν.
Εξάλλου, σχεδόν όλη η μεταπολιτευτική περίοδος χαρακτηρίστηκε από την σκληρή πάλη των δύο αυτών παρατάξεων. Μια άτυπη συμπόρευση τακτικής μορφής έχει πολύ συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος στο Σκοπιανό ζήτημα να συνυπολογίσει, πριν αποφασίσει, και τις διαθέσεις της βάσης του κόμματος του. Δεν μπορεί να την αγνοήσει. Το ίδιο και στα ζητήματα των «κοινωνικών δικαιωμάτων». Ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που ακολουθούν πιστά την Νέα Δημοκρατία διακατέχεται από συντηρητικές αντιλήψεις, κάτι απολύτως φυσιολογικό στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής πολιτείας.
Αυτές οι διαφορετικές αντιλήψεις που υπάρχουν μέσα στην Ελληνική κοινωνία για τα εθνικά, τα οικονομικά και τα κοινωνικά ζητήματα βρίσκουν την εκπροσώπηση τους σε διαφορετικά κόμματα. Αν όλοι ομονοούσαμε σε όλα, θα είχαμε μια κοινωνία-νεκροταφείο.
Έτσι, η Κεντροαριστερά αν επιθυμεί να συμμετάσχει στην πάλη των ιδεών οφείλει να επεξεργασθεί με σαφήνεια τις δικές της θέσεις, κάτι στο οποίο υστερεί μέχρι τώρα και ας «αναγνωρίσει» στην Νέα Δημοκρατία το δικαίωμα να έχει την δική της ματιά στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
