Για την οικονομική και γεωπολιτική σημασία της συμμετοχής της Chevron στην πρόσκληση υποβολής προσφορών για έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων στα «θαλάσσια οικόπεδα», νότια της Κρήτης και νότια της Πελοποννήσου», συνολικής έκτασης 46.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, έχουν ήδη γραφτεί πολλά.
Η είσοδος για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενός αμερικανικού ενεργειακού «κολοσσού» του μεγέθους της Chevron Corporation με εξειδίκευση στην εξερεύνηση και παραγωγή (upstream) στον κόλπο του Μεξικού, στην Αφρική, στην Αυστραλία και στη Μέση Ανατολή, στη διύλιση και εμπορία (downstream) καυσίμων, λιπαντικών και λοιπών πετροχημικών προϊόντων, στέλνει ένα μήνυμα εμπιστοσύνης προς τη χώρα, αναγνωρίζοντας και αναδεικνύοντας τη στρατηγική της θέση στο σταυροδρόμι Ευρώπης, Αφρικής και Μέσης Ανατολής, καθιστώντας την σημαντικό κρίκο για την ενεργειακή ασφάλεια και σταθερότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Δύσης.
Ποια είναι η Chevron; Από πλευράς παραγωγής πετρελαίου βρίσκεται στην πέμπτη θέση παγκοσμίως μετά τη Saudi Aramco, την ExxonMobil, τη Rosneft και την Kuwait Petroleum Corporation. Από πλευράς χρηματιστηριακής αξίας είναι τρίτη μετά τη Saudi Aramco και την ExxonMobil. Όσον αφορά την τεχνολογική της τεχνογνωσία βρίσκεται στην πρώτη τριάδα μαζί με τις επίσης αμερικανικές ExxonMobil και ConocoPhillips.
Έτσι, το μέγεθος της Chevron συνοδευόμενο από την ευρύτερη υποστήριξη που απολαμβάνουν οι πετρελαϊκές εταιρείες από την αμερικανική κυβέρνηση, δίνουν ένα διπλό ηχηρό μήνυμα.
Το πρώτο είναι καθαρά οικονομικό. Και αφορά την αυξανόμενη και διευρυνόμενη εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών στο «project Ελλάδα». Το δεύτερο είναι γεωπολιτικό. Και αφορά τη θέση της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, αφού τα συμφέροντα των ΗΠΑ πάντα ταυτίζονται με τα συμφέροντα των αμερικανικών επιχειρηματικών «κολοσσών». Με αποτέλεσμα να αποκτούν πλέον μεγαλύτερη «αξία» οι τριμερείς συνεργασίες Ελλάδας - Κύπρου – Αιγύπτου, Ελλάδας - Κύπρου – Ισραήλ, καθώς και η εκκολαπτόμενη τετραμερής Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ και ΗΠΑ.
Η στροφή της χώρας προς την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων είχε βρει όλα αυτά τα χρόνια απέναντι της, δυο μέτωπα.
Το πρώτο μέτωπο θεωρούσε και θεωρεί ότι ο δρόμος για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων, βάζει φρένο στα σχέδια της Ελλάδας για την πράσινη ανάπτυξη και την πράσινη μετάβαση και ταυτόχρονα καταστρέφει το περιβάλλον. Και δεν είναι τυχαίο ότι τρεις περιβαλλοντικές οργανώσεις είχαν προσφύγει το 2019 στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά της υπουργικής έγκρισης της Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για τις έρευνες στα υποθαλάσσια οικόπεδα δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης. Η προσφυγή είχε απορριφθεί τον Δεκέμβριο του 2022 από το Συμβούλιο της Επικρατείας, με αποτέλεσμα να συνεχιστούν οι έρευνες μετά από τρία ολόκληρα χρόνια καθυστερήσεων.
Το δεύτερο μέτωπο που ήταν και παραμένει από επιφυλακτικό μέχρι κάθετα αντίθετο, το συγκροτούν μέλη της επιχειρηματικής κοινότητας της Κρήτης που δραστηριοποιούνται στο χώρο του τουρισμού και όχι μόνο. Καθώς η εγκατάσταση γεωτρύπανων και πλατφορμών άντλησης υδρογονανθράκων, θα δημιουργήσει ένα νέο οικοσύστημα δραστηριοτήτων που θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό, την οικονομική και κοινωνική ζωή στο νησί.
Και φυσικά η βασική ένσταση που αναδεικνύεται, αφορά τους δυνητικούς κινδύνους που συνοδεύουν τη λειτουργία των εξορυκτικών μονάδων, που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη βασική επιχειρηματική δραστηριότητα της Κρήτης, που είναι ο τουρισμός. Αν μάλιστα σκεφτούμε τις κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών της νησιωτικής Ελλάδας, απέναντι στην εγκατάσταση χερσαίων ή πλωτών αιολικών μονάδων, τότε δεν αποκλείεται να υπάρξει μια κλιμάκωση των αντιδράσεων.
Και ενώ είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι αμφότερα τα μέτωπα θα ενεργοποιηθούν εκ νέου, ας δούμε τι γίνεται στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Η ανακοίνωση της υποβολής προσφοράς από την κοινοπραξία Chevron και HelleniQ Energy, δημιούργησε ένα τσουνάμι σιωπής ανάμεσα στους ανησυχούντες του λεγόμενου «πατριωτικού μπλοκ», στο οποίο συμμετέχουν από πρώην πρωθυπουργοί μέχρι διαπρύσιοι εκπρόσωποι παραθρησκευτικών οργανώσεων και από πουτινολάτρες μέχρι αντιδυτικοί απομονωτιστές. Όλοι αυτοί οι ανησυχούντες για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, την οποία χαρακτηρίζουν ενδοτική, παθητική, σχεδόν ξεπουλημένη και προδοτική, σήμερα είτε σωπαίνουν, είτε με αγωνία προσπαθούν να οικειοποιηθούν μέρος της επιτυχίας. Παρουσιάζοντας την εξέλιξη, ως αποτέλεσμα της δικής τους μάχης κατά της «πράσινης απάτης».
Ναι, αυτοί που θέλουν να διώξουν τα «αμερικανικά συμφέροντα» από την Ελλάδα, αυτοί που αντιστρατεύονται με νύχια και δόντια τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας και που αλληθωρίζουν προς τη Μόσχα και τον Βλαδίμηρο Πούτιν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν δικαιωθεί από τον ερχομό της Chevron. H οποία όπως προαναφέραμε είναι ταυτισμένη με τον πυρήνα των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων των ΗΠΑ. Γεγονός που πιστοποιείται και από την επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εσωτερικών αρμόδιου για θέματα Ενέργειας. Κατ’ αυτούς, λοιπόν, ο ερχομός της Chevron αποτελεί νίκη των εγχώριων πουτινόφιλων δυνάμεων. Πλήρης πολιτική αφασία.
Για την αριστερά, τι να πεις κανείς; Το παλαιό γραμμόφωνο, παίζει την ίδια μουσική ακριβώς εδώ και δεκαετίες. Διαβάζουμε ότι οι μόνοι που έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν για τις εξελίξεις είναι οι όμιλοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν τα εγχώρια κοιτάσματα, βάζοντας στο χέρι τον πλούτο του ελληνικού λαού και ότι η συμμετοχή των αμερικάνικων ομίλων στο διαγωνισμό, σε μια περίοδο όξυνσης των ανταγωνισμών στην περιοχή, δεν προσφέρει καμιά ασπίδα προστασίας για τα κυριαρχικά δικαιώματα, ούτε πρόκειται να ανακουφίσει τον λαό από την ενεργειακή φτώχεια.
Τέλος, το ΠΑΣΟΚ, μπήκε στη μηχανή του χρόνου επιστρέφοντας στην περίοδο 2010-2014, υποστηρίζοντας ότι η ανακοίνωση της υποβολής προσφοράς της Chevron και της HelleniQ Enegry, αποτελεί δικαίωση της πατριωτικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Κατηγορεί δε τη κυβέρνηση ότι έβαλε σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα, εκθέτοντας τη χώρα σε σοβαρούς γεωπολιτικούς κινδύνους και στέλνοντας λάθος μηνύματα στους γείτονες. Εδώ είναι που λέμε το κλασσικό πια: «καλώς τα παιδιά».
Η μιζέρια που αποπνέει η αντιπολίτευση δεν έχει προηγούμενο. Εάν η Chevron δεν ανακοίνωνε τη συμμετοχή της, η αντιπολίτευση θα μιλούσε για πλήρη αποτυχία, ενδοτισμό, διακινδύνευση των εθνικών συμφερόντων και θα μας καλούσε να αγκαλιαστούμε με τον ενεργειακό γίγαντα Πούτιν. Τώρα που ανακοινώθηκε η συμμετοχή της, βρίσκει και πάλι τον τρόπο να απαξιώσει ακόμα και αυτήν την πασιφανή οικονομική και γεωπολιτική επιτυχία.
