Μια από τις καταστατικές αρχές της αμερικανικής δημοκρατίας είναι το δικαίωμα στην οπλοκατοχή. Αποδείχθηκε πως ο κάθε σαλεμένος έχει τη δυνατότητα να σηκώσει το όπλο του και όποιον πάρει ο Χάρος. Και δεν αναφέρομαι σε δολοφονίες υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων οι οποίες φέρουν και την υπόνοια της συνωμοσίας. Όμως ένας τρελαμένος πήγε να σκοτώσει τον Ρέηγκαν και δεν είναι τυχαίο ότι ο Τζον Λένον δολοφονήθηκε στις ΗΠΑ και όχι σε κάποια άλλη χώρα του πλανήτη.
Η δολοφονία του συντηρητικού ακτιβιστή Τσάρλι Κερκ φαίνεται πως έχει πολιτικά κίνητρα. Οι τρείς σφαίρες που δε χρησιμοποιήθηκαν είχαν χαραγμένα αντιφασιστικά συνθήματα. Τι έκανε ο Κερκ και προκαλούσε; Έκανε κάτι που η Αριστερά δεν του το συγχώρησε. Έπαιξε μπάλα στο γήπεδό της και έπαιζε καλά το παιχνίδι του. Πήγαινε στα πανεπιστήμια-τον ιερό χώρο των κάθε λογής αντίφα και φριπαλεστάιν-και κήρυττε τις απόψεις του. Και το κυριότερο, μάζευε κόσμο, πολύ κόσμο. Αυτή η συμπεριφορά του-η παραβίαση του πανεπιστημιακού άβατου-άγγιζε τα όρια της ιδεολογικής και πολιτικής ιεροσυλίας και έτσι βρέθηκε ένας φανατικός και τον δολοφόνησε.
Ανοίγω μια παρένθεση. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση διανοούμενος του συντηρητικού χώρου να μιλήσει μέσα σε πανεπιστημιακή αίθουσα. Δύο μόνον περιστατικά αναφέρω. Τον ξυλοδαρμό των Βορειοηπειρωτών από τους ερυθροτραμπούκους πριν από αρκετά χρόνια στην Ιατρική Σχολή και τη ματαίωση της παρουσίασης της «Μαύρης Βίβλου του κομμουνισμού» στο ΑΠΘ, από τις ορδές των Κνιτών και των παραφυάδων τους.
Με αφορμή τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ είδαμε για μια ακόμα φορά ένα σημαντικό κομμάτι της «προοδευτικής» ιντελιγκέντσιας με τι τρόπο αντιμετώπισε το αποτρόπαιο γεγονός. Αφιέρωσε δεκάδες γραμμές για να εκθέσει τις απόψεις του θύματος, αφήνοντας έτσι ανοικτή την πόρτα στην ερμηνεία πως και αυτός προκαλούσε. Ήταν πολύ ακραίος. Ας πρόσεχε. Δεν αντιλαμβάνονται πως με αυτόν τον τρόπο έχουν διολισθήσει στη λογική του Χαρίλαου Φλωράκη πως «όλοι μπορεί να λένε ελεύθερα την άποψή τους, αρκεί αυτή να είναι σωστή». Στην προκειμένη περίπτωση, ερμηνεύοντας διασταλτικά, ο κάθε Κερκ μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, αρκεί να μη μας προκαλεί.
Δε θα κάνω μαθήματα δημοκρατίας, όμως στην ελευθερία της έκφρασης δεν υπάρχουν περιορισμοί. Πολύ δε περισσότερο, στις δημοκρατίες, είναι αδιανόητο το αντίτιμο αυτής της ελευθερίας να είναι η ανθρώπινη ζωή. Διότι όλοι οι προαναφερθέντες διανοητές αυτό ακριβώς έκαναν: έβαλαν στην ίδια ζυγαριά τις απόψεις του Κερκ και τη ζωή του. Η μάχη των ιδεών δε δίνεται σε συνθήκες και με όρους Φαρ-Ουέστ. Τελικά, ποιο είναι το μείζον; Ότι ήταν «ακροδεξιός» ή ότι τον δολοφόνησαν; Η απάντηση δεν είναι ιδεολογική, είναι ανθρωπολογική.
Προσωπικά θεωρώ υπερβολικό τον φόβο ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται πολύ κοντά σε έναν εμφύλιο. Εκεί ακόμα λειτουργούν τα θεσμικά αντίβαρα. Όμως θα πρέπει οι μετριοπαθείς, τόσο των Δημοκρατικών όσο και των Ρεπουμπλικάνων, να ξεφορτωθούν τα ακραία τους βαρίδια, για να επαναποκτήσει η αμερικανική κοινωνία την εθνική της συνοχή που έφερε ένας από τους πιο πετυχημένους προέδρους, ο Λίντον Τζόνσον. Ο δρόμος είναι δύσκολος, ίσως όμως η δολοφονία του Κερκ λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
