Αξιότιμε κύριε Καμπουράκη,
Προχθες γράψατε στο Liberal.gr για το παράδοξο των Ελλήνων που συνεχίζουν να κτίζουν και να επενδύουν σε εστιατόρια, ξενοδοχεία και AirBnB, στοχεύοντας στην ολική επαναφορά του τουρισμού. Σας φαίνεται παράξενο, όμως στην ουσία είναι ακριβώς το αποτέλεσμα του τρόπου σκέψης που έχει διαμορφωθεί στην πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας.
Γιατί ακριβώς παραξενεύεστε; Επειδή η πλειονότητα των Ελλήνων προτιμά να αυτοκαταστραφεί με μία «επένδυση» στην Ελλάδα, χωρίς σοβαρό επιχειρηματικό σχέδιο, καμία μελέτη του οικονομικού περιβάλλοντος, παρά μόνο την ελπίδα ότι «μπορεί και να τα καταφέρω»; Έτσι αρέσει στους περισσότερους από εμάς! Προτιμάμε την ασφάλεια της αυτοκαταστροφής, από το άγχος και το άγνωστο του να δοκιμάσουμε μία επένδυση με καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας στο εξωτερικό. Και μετά φυσικά σιχτηρίζουμε την εκάστοτε κυβέρνηση, επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις παράλογες προσδοκίες μας.
Αν κάποιος έχει χρήματα και ανοίξει άλλο ένα εστιατόριο / σουβλατζίδικο / πιτάδικο στην Ελλάδα, σχεδόν όλοι ξέρουν ότι οι πιθανότητες να χάσει τα λεφτά του είναι πολύ μεγάλες, αλλά σχεδόν όλοι θεωρούν την απόφασή του λογική. Αν του πεις να κάνει την ίδια επιχείρηση, με το ίδιο κεφάλαιο στη Ρουμανία (που επιχειρώ με επιτυχία μαζί με τον αδερφό μου), την Ολλανδία, την Αγγλία ή οπουδήποτε αλλού, το πιθανότερο είναι να σε βρίσει, αν δεν σε χλευάσει. Αν του υπενθυμίσεις πως αν κόψει όλες τις αποδείξεις, θα είναι μέσα ό,τι τζίρο και να κάνει, θα σου απαντήσει πως το ξέρει, αλλά «έτσι είναι τα πράγματα». Αν ρωτήσεις αυτόν με τα AirBnB για τα κέρδη που θα του μείνουν δουλεύοντας 100% «άσπρα», απλά 9 στους 10 δεν το ξέρουν με ακρίβεια.
Ίσως και με δεδομένο ότι η ασφάλεια του δημοσίου παραμένει το όνειρο των πολλών, εξ’ αντανακλάσεως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρούν εθνική προδοσία το να επιχειρήσουν στο εξωτερικό. Προτιμούν «να το παλέψουν» εδώ, παρά να ξενιτευτούν και να φτιάξουν κάτι σπουδαίο εκεί, στέλνοντας στην Ελλάδα χρήματα, αυξάνοντας τις εξαγωγές και μελλοντικά επιστρέφοντας με εμπειρίες και άλλο τρόπο σκέψης.
Έχετε γράψει πολύ σωστά ότι αν μία κρατική εταιρεία δεν πάει καλά, ένας πολιτικός προτιμά από το να διατάξει την απόλυση του 50% των υπαλλήλων της, να την αφήσει να κλείσει και να χάσουν όλοι τις δουλειές τους, έτσι ώστε να μην κατηγορηθεί ως «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος». Πιστέψτε με, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει πλέον και στον ιδιωτικό τομέα.
Πολλοί Έλληνες προτιμούν υποσυνείδητα να χάσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα και να φύγουν στο εξωτερικό χρεωμένοι για να δουλέψουν «όπου βρουν», από το να φύγουν έξω με χρήματα και να φτιάξουν εκεί κάτι υγιές και με προοπτική. Γιατί για αυτούς το εξωτερικό είναι «η κακιά η ώρα», όχι «η ευκαιρία».
Και πριν τον κορονοϊό το 80% των Ελλήνων που επιχειρούν στην πατρίδα μας έχαναν χρήματα από τις δουλειές τους και είτε δεν το ήξεραν, είτε δεν το παραδέχονταν, είτε απλά δεν τους ενδιέφερε. Το «Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο» για το οποίο μας ξέρουν οι ξένοι και το οποίο μας κράτησε ζωντανούς ως έθνος τα τελευταία 5.000 χρόνια έχει αντικατασταθεί εν πολλοίς από μία «δημοσιο-υπαλληλική» προσέγγιση του επιχειρείν.
Αξιότιμε κύριε Καμπουράκη,
Μπορεί να πείτε «εδώ δεν βλέπεις την αντίδραση που υπάρχει για τις αναγκαίες και αυτονόητες αλλαγές στα Πανεπιστήμια, ποιος θα τολμήσει να προτείνει τέτοιες αλλαγές στον Έλληνα;» και θα έχετε δίκιο. Όμως επειδή ξέρετε καλά την Ιστορία, ξέρετε ότι αν δεν ανοίξουμε τα φτερά μας ως λαός για να δούμε πέρα από τη μύτη μας, δεν πρόκειται να αλλάξουμε την κατεύθυνση που έχουμε λάβει ως χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, εν έτει 2021, η Ελλάδα θα κληθεί σύντομα να επιλέξει:
Θα συνεχίσει να θεωρεί ντροπή την επιχειρηματικότητα στο εξωτερικό και θα προτρέπει τους Έλληνες να επενδύσουν σε αυτά που ξέρουν (τουρισμό, HoReCa), κάνοντας δύσκολη τη ζωή τους για τα περισσότερα από τα υπόλοιπα (καινοτομία, παραγωγή);
Ή θα αποφασίσει να εξηγήσει στα σπουδαία Ελληνικά μυαλά ότι είναι ανάγκη να δουν τα Βαλκάνια, την Ευρώπη ή και τον κόσμο ως μία δυνητική αγορά για αυτούς και να δοκιμάσουν να την κατακτήσουν, ανεβάζοντας και την Ελλάδα, πολλαπλασιάζοντας τις εξαγωγές μας και δημιουργώντας μεγάλες υπεραξίες για όλους μας;
Ο πρώτος δρόμος μας έχει φέρει στο εξής σημείο:
- 2 στους 3 Έλληνες του ιδιωτικού τομέα χρεωμένοι στο κράτος
- 107 δις χρέη στην Εφορία και 36 δις χρέη σε ασφαλιστικούς φορείς
- Ρεκόρ Ευρώπης σε «κόκκινα» δάνεια
- Η πλειοψηφία των πολιτών «μαυρισμένοι»
- Μόνιμα αιτήματα για 120 δόσεις, που σε λίγο θα γίνουν αιτήματα για 240 δόσεις, μέχρι να γίνουν αιτήματα για διαγραφή χρεών.
Ο δεύτερος δρόμος θα μας ξεβολέψει, πρώτα από όλα πνευματικά και συναισθηματικά. Όμως είναι ο μόνος που μπορεί να μετατρέψει την Ελλάδα μας σε μία πλούσια χώρα εντός 10 ετών.
Το Ισραήλ, η Ολλανδία, η Αυστρία και άλλες χώρες με αντίστοιχο πληθυσμό δεν πλούτισαν προτρέποντας όλους να φτιάξουν καφετέριες στην πατρίδα τους.
Πέτυχαν όταν προέτρεψαν τις εταιρείες και τα φωτισμένα τους μυαλά να επιχειρήσουν έξω από τα γεωγραφικά τους σύνορα.
Πέτυχαν όταν οι λαοί τους ξεβολεύτηκαν...
Με εκτίμηση
Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης
*Ο κ. Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης είναι διευθύνων σύμβουλος της MORE στη Ρουμανία, Πρόεδρος του Ρουμανικού Συνδέσμου Βιομάζας και Βιοαερίου (ARBIO), εκλεγμένο μέλος του δ.σ. του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Βιοενέργειας (Bioenergy Europe) και Αντιπρόεδρος της Αγροτικής Ομοσπονδίας ProAgro (Ρουμανική ΠΑΣΕΓΕΣ).
