Του Δημήτρη Καμπουράκη
Να σας πω την αλήθεια, στο θέμα της περικοπής των συντάξεων και του αφορολόγητου, δεν τον καταλαβαίνω τον Κυριάκο. Τι τον εμποδίζει να βγει στις τηλεοράσεις και να πει πως όταν βρεθεί στην εξουσία, θα μελετήσει τα δεδομένα της οικονομίας και αναλόγως της κατάστασης που θα βρει στο κρατικό ταμείο ενδέχεται να αρνηθεί μονομερώς τις περικοπές που ψήφισαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Φοβάται την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ; Μα αυτοί έχουν υιοθετήσει αυτή την αισχρή γραμμή, υποσχόμενοι ότι θα αρνηθούν να εφαρμόσουν μέτρα που οι ίδιοι ψήφισαν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ξεδιπλώνουν μια στρατηγική που λέει στον κόσμο ότι αυτοί δεν θέλουν να εφαρμόσουν τα δικά τους μέτρα, ενώ η ΝΔ το επιθυμεί διακαώς διότι έχει πουλήσει την ψυχή της στον νεοφιλελεύθερο διάβολο. Πλήρης διαστροφή της πραγματικότητας δηλαδή, εξοργιστική από κάθε άποψη, αλλά πάντα επίφοβη καθώς ο κοσμάκης είναι επιρρεπής στην παραμυθία. Όσο πιο παράλογα είναι αυτά που ακούει, τόσο πειστικότερα του φαίνονται.
Φοβάται τους ευρωπαίους; Σιγά τα ωά. Ο ίδιος ο Μοσκοβισί με τις αμφίσημες δηλώσεις που κάνει, του παραχώρησε το δικαίωμα να λέει τουλάχιστον όσα και η κυβέρνηση. Όταν ο ίδιος ο επίτροπος δεν διστάζει να διατυμπανίζει την αθέτηση των ψηφισμένων μέτρων, ο Κυριάκος θα παραστήσει τον άτεγκτο; Μήπως φοβάται ότι θα τον κακοχαρακτηρίσουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι; Ο Ρέγκλινγκ ή η Μέρκελ; Ε και; Εδώ γίνανε κολλητοί με τον Τσίπρα που τους διαολόστελνε, στον Κυριάκο θα κρατήσουν μούτρα όταν γίνει πρωθυπουργός;
Φοβάται μήπως τις αγορές; Λογικό, αλλά μήπως παραβιάζεται να φοβηθεί; Συνήθως τις αγορές τις τρέμουν οι πρωθυπουργοί, όχι οι αντιπολιτευόμενοι. Εδώ βλέπουμε τον δικό μας πρωθυπουργό να ασκεί πολιτική σαν να μην υπάρχουν αγορές, ο Κυριάκος θα βαλθεί δηλαδή να υπενθυμίζει την ύπαρξη τους και τα δόντια τους; Στο κάτω-κάτω, η πρόταση μου δεν αναφέρεται στο τι θα κάνει ο Κυριάκος ως πρωθυπουργός, αλλά στο τι θα λέει ως αρχηγός μιας αντιπολίτευσης που αντιμετωπίζει ανορθόδοξο πόλεμο. Όταν γίνει πρωθυπουργός θα πορευτεί με τον τρόπο που αρμόζει στο καλό της οικονομίας και του τόπου.
Φοβάται μήπως την κονιορτοποίηση της αξιοπιστίας του στο εσωτερικό; Ότι θα τον πουν παλαιοκομματικό λαϊκιστή, που προεκλογικά μοιράζει λεφτά; Θα το πουν κάποιοι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Σάματις όμως δεν λένε το ίδιο και σήμερα που υπόσχεται μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων και σταδιακή ελάφρυνση του ΕΝΦΙΑ; Σήμερα, επειδή αρνείται να ακουμπήσει το θέμα των μειώσεων σε συντάξεις και αφορολόγητο, δεν του 'χουν κολλήσει την κατηγορία του νεοφιλελεύθερου; Αλώβητος αποκλείεται να μείνει, ας διαλέξει λοιπόν ποια κατηγορία θα του προσάψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι έπειτα, ποιοι θα τον κατηγορήσουν; Αυτοί που έχουν ήδη αποφασίσει τι θα ψηφίσουν ή οι αναποφάσιστοι της τελευταίας στιγμής;
Φοβάται μήπως την διάσταση προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων, καθότι δύσκολα θα μπορέσει να αναιρέσει το ψηφισμένα μέτρα; Σύμφωνοι, αλλά είναι εξωφρενικό να σου ναρκοθετούν οι άλλοι την πορεία σου με εντελώς ανήθικο τρόπο και συ να έχεις ηθικές αναστολές για την άμυνα σου απέναντι στο ναρκοπέδιο. Βέβαια, υπάρχει ο αντίλογος που λέει ότι αυτοί που θ' ακούσουν προεκλογικές υποσχέσεις που δεν θα τηρηθούν, μετεκλογικά θα μαζευτούν έξω απ' το Μαξίμου και θα ζητάνε αυτά που προεξόφλησαν ότι θα εισπράξουν. Σωστό είναι αυτό, αλλά ας μην βαυκαλίζεται κανένας μέσα στην ΝΔ. Το Μαξίμου έτσι κι αλλιώς μονίμως περικυκλωμένο θα 'ναι.
Τελειώνω με μια πρόσφατη ιστοριούλα: Όταν προκηρύχτηκαν οι εκλογές του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου κατέθεσε το πρόγραμμα του που είχε διάφορες παροχές (παρά την παγκόσμια κρίση του 2008) συμπυκνωμένες στο σύνθημα ¨λεφτά υπάρχουν». Το πρόγραμμα ήταν στηριγμένο στις διαβεβαιώσεις Καραμανλή-Αλογοσκούφη ότι η ελληνική οικονομία ήταν θωρακισμένη. Και ξαφνικά, λίγο πριν τις κάλπες, βγαίνει ο Καραμανλής στην έκθεση Θεσσαλονίκης και αναγγέλλει ένα πρωτοφανές πρόγραμμα λιτότητας σε περίπτωση που αυτός θα κέρδιζε τις εκλογές. Στο ΠΑΣΟΚ πανηγύρισαν, θεωρώντας ότι ο Καραμανλής αυτοπυροβολήθηκε δίχως λόγο, στέλνοντας ο ίδιος τους ψηφοφόρους στην κάλπη του Γιώργου.
Κάποιοι νουνεχείς τότε, πήγαν στον Παπανδρέου και του πρότειναν να δώσει αμέσως έκτακτη συνέντευξη τύπου, με την οποία θα έπαιρνε πίσω όλες τις μέχρι τότε προεκλογικές του υποσχέσεις για παροχές. Το σκεπτικό τους ήταν σαφέστατο: Η λιτότητα που εξάγγειλε ο Καραμανλής, δεν δικαιολογούνταν από τα θετικά στοιχεία της οικονομίας που έδινε ο Αλογοσκούφης. Αφού λοιπόν ο Καραμανλής εξάγγειλε μια θεωρητικώς αχρείαστη λιτότητα, κάτι γινόταν από κάτω που ο ίδιος ήξερε αλλά όχι οι υπόλοιποι που δεν είχαν πρόσβαση στα στοιχεία. Πρέπει να υπήρχαν κρυφά ελλείμματα. Ο Γιώργος φυσικά απέρριψε την πρόταση. Κι όμως, εκείνη ο ομιλία Καραμανλή ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Γιώργο να πάρει πίσω το «λεφτά υπάρχουν», δίχως να τον κατηγορήσει κανένας και δίχως να το φορτωθεί στην συνέχεια δια βίου ως κόλαφο.
Γιατί αναφέρω αυτή την άγνωστη ιστοριούλα; Διότι και σήμερα, οι δηλώσεις Μοσκοβισί ότι «οι δεσμεύσεις δεν είναι ανελαστικές» είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Κυριάκο να πει ότι θα εξετάσει αν θα κοπούν συντάξεις και αφορολόγητο, δίχως κανένας να τον κατηγορήσει ούτε μέσα, ούτε έξω. Έτσι απλά…
