Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ποιος φτιάχνει τελικά την πραγματικότητα γύρω μας; Ποια είναι μάλλον η πραγματικότητα που μας περιβάλλει; Οι χυδαιότητες του πολιτικού συστήματος, το απέραντο κιτς του «τουρκογύφτικου» life-style ή μήπως οι «αγωνιστικές» καταλήψεις που τα κυβερνητικά στελέχη σπεύδουν να υπερασπιστούν;
Πραγματικότητα είναι για τον καθένα αυτό ακριβώς που εισπράττει η συνείδησή του. Αυτό που αξιολογεί σαν σημαντικό στην πράξη του βίου του. Κι όταν πρόκειται για συλλογικότητες και μάλιστα εθνικές, η πραγματικότητα ορίζεται από το χώρο που θέλουν η πολιτική και οι εξουσίες να προτάξουν ως δείγμα ανάτασης στην κοινωνία. Άλλοι προτείνουν τη φαυλότητα και την αφασία, άλλοι το μπάχαλο και την άγονη αντίδραση κι άλλοι τα δίκτυα και την αδιαφορία.
Υπάρχει όμως, και μια άλλη Ελλάδα, διακριτική και ντροπαλή από την ωριμότητά της. Που δεν της ταιριάζουν οι κραυγές της πρόκλησης και που απεχθάνεται την αισθητική του σοκ στην δική της έκφραση. Μια Ελλάδα των νέων ανθρώπων που αγωνίζεται να κρατήσει το καλό γονίδιο ζωντανό μπας και κάποια μέρα αποφασίσουμε να το γονιμοποιήσουμε για όλους.
Με δύο πολύ σημαντικά βραβεία στις αποσκευές της επέστρεψε στα Αλώνια Πιερίας η ομάδα «Smileybin». Είναι οι μαθητές που κατάφεραν να κερδίσουν το κορυφαίο βραβείο καινοτομίας του διαγωνισμού μαθητικής καινοτομίας και επιχειρηματικότητας «Company of the Year» του Junior Achievement Europe στη Λουκέρνη της Ελβετίας! Είναι το «Life Changer Signature Award», που απένειμε η ασφαλιστική εταιρεία MetLife. «To «SmileyBin», η μαθητική start-up από την Ελλάδα εντυπωσίασε τους κριτές της MetLife με την καινοτομία της, τους οικολογικούς και κοινωνικούς της στόχους αλλά και το πρωτοπόρο επιχειρηματικό της σχέδιο» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η πολυεθνική εταιρεία.
Αυτοί λοιπόν οι μικροί Έλληνες έφτιαξαν έναν «έξυπνο» κάδο ανακύκλωσης αλλά ταυτόχρονα, πρότειναν και το πιο δυναμικό επιχειρηματικό project για να μπει η ιδέα τους στην αγορά. Και όχι μόνο αυτό, μεγάλη επιτυχία ήταν και η κατάκτηση του βραβείου Ηγετικής Προσωπικότητας από τη μαθήτρια Μαρία Κοκκάλα, η οποία ξεχώρισε ανάμεσα σε 275.000 παιδιά και βραβεύτηκε με το «Leadership Award»!
Αν λοιπόν, από ένα μικρό σχολείο με 50 μαθητές (!) μπορεί να βγει έναν καινοτόμο σχέδιο και ταυτόχρονα να αναδειχθεί ένας leader, τι μπορεί να γίνει αν δοθούν κίνητρα στα υπόλοιπα σχολεία; Αν δηλαδή, υπάρξουν οι δυνατότητες για δημιουργία και παραγωγή πράξεων που θα αντικαταστήσουν τα συνθήματα, τις κραυγές και τα ευχολόγια της αδράνειας.
Σε κάτι τέτοια βρίσκεται το μυστικό της ανάτασης που θα αλλάξει την κοινωνία. Όχι απαραίτητα στα βραβεία αλλά στην διάθεση για παραγωγή πολιτισμού και όχι στη ταξική αντίδραση στο ακαθόριστο και στο χαοτικό.
Η χώρα έχει ανάγκη από ανθρώπους που θα παλέψουν για κάτι. Για οτιδήποτε που θα μπορεί να δώσει προοπτική στο μέλλον. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να δώσουν ένα όραμα απελευθέρωσης των συνειδήσεων από τα στεγανά της μιζέριας. Δεν χρειάζονται πολλά. Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι νέοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να μπουν στο παιχνίδι. Είτε βρίσκονται στα Αλώνια της Πιερίας είτε στο Κολλέγιο Αθηνών.
Αρκεί να αλλάξει το πλαίσιο. Να μην αρκούμαστε μόνο στην «πιστοποίηση» των συναισθημάτων μας στη συλλογική ζωή αλλά και στην απόδειξη της ομαδικής δημιουργίας. Να μάθουμε τι θα πει επιχειρηματική αγωγή, πλάνο, επιτυχία, παραγωγή αγαθού, αγορά και υπεραξία. Να μάθουμε να σχεδιάζουμε, να χτίζουμε και να δουλεύουμε για να κερδίζουμε τη ζωή μας.
Δεν ξέρω αν είναι κατάλληλη εποχή, εν μέσω «συνθημάτων», καταλήψεων και «αντικαπιταλιστικού» κλίματος αλλά είναι παρήγορο που 38 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησαν να έρθει στη Βουλή το γεγονός, ζητώντας τη θεσμοθέτηση ενός πλαισίου επιβράβευσης μαθητών που διακρίνονται σε εκπαιδευτικά προγράμματα έρευνας και καινοτομίας, όπως π.χ. με μοριοδότηση κατά την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ποιος ξέρει, μπορεί τελικά η ελπίδα να έρθει από κάτω. Η έξαρση φέρνει πάντα την αλλαγή...
