Δεν μπορούμε να θυμηθούμε άλλη μεγάλη παγκόσμια κρίση των τελευταίων χρόνων, ανάλογη της κλιματικής αλλαγής όπου ειδικοί και οργανωμένα κράτη γνώριζαν και μάλιστα με λεπτομέρειες, όσα πρέπει να κάνουν για να την αντιμετωπίσουν.
Κι όμως. Ενώ όλοι ξέρουν, ελάχιστοι έχουν αναλάβει δράση. Το γιατί βέβαια είναι προφανές: η αλλαγή στο κλίμα συνεπάγεται ριζικές αλλαγές σε κάθε πεδίο της οικονομικής δραστηριότητας και της καθημερινότητας ώστε να επιβιώσουμε της νέας πραγματικότητας που διαμορφώνουν τα έντονα καιρικά φαινόμενα.
Να δώσουμε δύο χαρακτηριστικά παράδειγμα που είναι οικεία ως βιώματα σε όλους μας:
Πριν από λίγες εβδομάδες σε ειδικό αφιέρωμά του για τις πυρκαγιές στην Αυστραλία, το περιοδικό Economist δημοσίευσε και μια ανάλυση που επιχειρηματολογούσε πάνω στην ιδέα ότι είναι μάταιο και ως εκ τούτου λάθος να αναζητούμε τρόπους για την αντιμετώπιση των μεγάλων πυρκαγιών. Πλέον πρέπει να μιλάμε για τρόπους συμβίωσης με τις μεγάλες πυρκαγιές, εφευρίσκοντας, για παράδειγμα, νέα υλικά δόμησης που αντέχουν στις φωτιές, υποστήριζε ο αναλυτής του περιοδικού.
Η «Καθημερινή» πάλι, πριν από λίγες ημέρες, δημοσίευσε μελέτη αμερικανών επιστημόνων που θέλει την αμπελοκαλλιέργεια να είναι από τα πρώτα θύματα της κλιματικής αλλαγής με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, όπως η Ελλάδα, να αναμένεται να καταγράψουν μεγάλες ζημιές στις αμπελοκαλλιεργειες τους που θα ανέρχονται ίσως και σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% των καλλιεργειών αυτών.
Ο υπερεθνικός χαρακτήρας της κρίσης αυτής δημιουργεί την ανάγκη για διεθνείς συλλογικές δράσεις οι οποίες βέβαια είναι συγγενικές με την κουλτούρα παγκοσμιοποίησης που έχουν βάλει στο στόχαστρο οι νεοσυντηρητικοί και οι εθνολαϊκιστές ανά τον πλανήτη οι οποίοι αρχικά επιχείρησαν να αρνηθούν το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. Όμως αφού είδαν τις δραματικές, πολύνεκρες καταστροφές να διαψεύδουν τους ισχυρισμούς τους, έχουν στραφεί στην απαξίωση προσώπων και ομάδων που δραστηριοποιούνται για το κλίμα. Διαβάσαμε την προηγούμενη Δευτέρα στο Politico Europe άρθρο της υπουργού δικαιοσύνης της Ουγγαρίας του Βίκτορ Όρμπαν στο οποίο υποστηρίζει την ανάγκη ενός «πράσινου χριστιανικού κινήματος» με τοπικό χαρακτήρα κόντρα στα «πράσινα διεθνιστικά οράματα», όπως τα χαρακτήρισε.
Στο θέμα της κλιματικής η Ελλάδα η οποία είναι μια από τις 13 χώρες της ΕΕ που δεν έχουν ακόμα καταθέσει σχέδιο δράσης βιώνει το παράδοξο να έχει μια κυβέρνηση που θέλει να εμφανιστεί ως πιονέρος στις δράσεις για το κλίμα, έχοντας δεσμευτεί ότι θα είμαστε η πρώτα χώρα που θα περάσει στη μεταλιγνιτική εποχή.
Στην Ελλάδα ο επείγον χαρακτήρας για την ενεργειακή μετάβαση από τον λιγνίτη πρέπει να αποτιμηθεί και ως μέσο απεμπλοκής από τις παθογένειες της πτωχευμένης ΔΕΗ. Βέβαια, οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή παράγοντας πλούτο καλούνται να αντιμετωπίσουν μια δεύτερη οικονομική κρίση όταν η υπόλοιπη Ελλάδα βλέπει με αισιοδοξία το μεταμνημονιακό της μέλλον.
Η κλιματική αλλαγή μας έχει φέρει ενώπιον μιας πραγματικότητας με πλήθος προβλημάτων. Πρόκειται όμως για προβλήματα που θα μπορέσουμε να υπερβούμε μόνο όταν δραστηριοποιηθούμε στο πεδίο, όταν δηλαδή περάσουμε από τη συζήτηση στη δράση.
