Δεν το ξέρουμε εδώ στην Ελλάδα καθότι από Ιστορία δεν πολυσκαμπάζουμε, αλλά οι Τούρκοι έχουν εμμονή με την Κρήτη. Πολύ μεγαλύτερη κι από τα υπόλοιπα νησιά που βρίσκονται λίγα μίλια απ' τα παράλια τους. Πρέπει να συζητήσει κανείς με Τούρκους και να διαβάσει τη δική τους ιστορική εκδοχή, για να αντιληφθεί ότι η μεγαλόνησος είναι ένα είδος εθνικού απωθημένου για τους απέναντι. Ένα θα σας πω. Όλη η θεωρητική δικαιολογητική βάση της απόβασης τους στην Κύπρο το 1974, ήταν για «να μην πάθουμε στην Κύπρο, ό,τι πάθαμε και στην Κρήτη.»
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η θεωρία της ασφυκτικής ελληνικής περικύκλωσης της Τουρκίας είναι σχετικά πρόσφατη. Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, η Τουρκία ένιωθε πολύ άνετα περιορισμένη στα παράλια της. Τα νησιά ήταν γι αυτήν μικροί άγονοι και άγνωστοι τόποι, που τους κατοικούσαν κάτι περίεργα θαλασσινά ανθρωπάκια που προτιμούσαν να ζουν πάνω στα επιπλέοντα σανίδια τους παρά να πατάνε στο χώμα. Καμία σχέση με την παραδοσιακή εικόνα του στεριανού, καβαλάρη της στέπας, Τούρκου.
Γι αυτό και η τουρκική ιστοριογραφία, ακόμα και η πιο ακραία, ποτέ δεν υποστήριξε ότι τα νησιά του Αιγαίου κατοικούνταν κατά πλειοψηφία από Τούρκους. Ουδέποτε διέπρεψαν στη θάλασσα οι Τούρκοι. Πάντα αναγνώριζαν (έστω σιωπηλά) την ελληνική χριστιανική πληθυσμιακή πλειοψηφία στο Αιγαίο. Η κατοχή των νησιών τον καιρό της αυτοκρατορίας τους, ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της οθωμανικής περικύκλωσης του Αιγαίου από όλες τις γύρω στεριές. Αλλά και πάλι οι νησιώτες Έλληνες ήταν άπιαστα θαλασσινά πουλιά, καβαλούσαν τα καράβια τους και χάνονταν.
Η Κρήτη αντιθέτως, στο τουρκικό μυαλό, δεν ήταν νησί αλλά μια μεγάλη στεριά περικυκλωμένη από θάλασσα. Τους ταίριαζε κατά κάποιο τρόπο. Επίσης, η γεωστρατηγική σημασία της Κρήτης στη μέση της ανατολικής μεσογείου ήταν ολοφάνερη από τον καιρό της Ρώμης ακόμα, του Βυζαντίου, της ενετικής παντοδυναμίας και της οθωμανικής ακμής, όταν τα υπόλοιπα νησιά του αρχιπελάγους ήταν ασήμαντες κουκίδες στον χάρτη. Το να αδιαφορήσουν τότε οι σουλτάνοι για τα νησάκια, φαντάζει στο σημερινό τουρκικό μυαλό κάπως φυσιολογικό, αλλά το να αφήσουν την Κρήτη να χαθεί φαντάζει εγκληματικό.
Το καθοριστικό όμως είναι ότι οι Τούρκοι πιστεύουν ακράδαντα στην ιστορική τουρκικότητα της Κρήτης. Γιατί; Διότι θεωρούν ότι μέχρι τον 18ο αιώνα είχαν πληθυσμιακή πλειοψηφία στη μεγαλόνησο, κάτι που ανατράπηκε βίαια τον 19ο αιώνα. Είναι αλήθεια ότι οι διαρκείς σφαγές που ακολούθησαν τις εκατοντάδες επαναστάσεις, οι βίαιοι μαζικοί εξισλαμισμοί, ο αποκλεισμός των Ελλήνων από τις καλές περιουσίες, η εκδίωξη τους από τα εύφορα εδάφη και ο εξορισμός τους στα άγονα ορεινά, αλλοίωσαν σοβαρά την πληθυσμιακή σύνθεση της Κρήτης. Ποτέ όμως δεν την ανέτρεψαν. Κατά τους Τούρκους ιστοριογράφους πάντως, οι Τούρκοι ήταν κάποτε πλειοψηφία στην Κρήτη, άρα το νησί ιστορικά τους ανήκει.
Η αντίστροφη μέτρηση (πάντα κατά την τουρκική εκδοχή) άρχισε εξ αιτίας της επέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, που ήθελαν την Κρήτη για δικό τους προτεκτοράτο. Η πίεση τους και οι στυγνές στρατιωτικές τους επεμβάσεις τον 19ο αιώνα οδήγησαν αρχικά στην αυτονόμηση του νησιού και μετά στην Ένωση του με την Ελλάδα. Την ίδια περίοδο που παίζονταν τα μεγάλα διπλωματικά παιχνίδια στην διεθνή σκακιέρα, στο εσωτερικό του νησιού ξέσπασε ένα όργιο χριστιανικής τρομοκρατίας που εξανάγκασε τους Τούρκους να δώσουν τις καλές περιουσίες τους τσάμπα ή για ένα κομμάτι ψωμί και να φύγουν. Το νησί είχε περάσει οικονομικά στα χέρια των χριστιανών, πριν καν υπάρξει τυπικά η πολιτική Ένωση με την Ελλάδα. Αυτά πιστεύουν απέναντι.
Ο βομβαρδισμός, για παράδειγμα, της 25ης Αυγούστου του 1898 των τούρκικων μαχαλάδων του Ηρακλείου από τον βρετανικό στόλο με κοντά 1000 άμαχους Τούρκους νεκρούς, κατέχει κορυφαία θέση στην τουρκική ιστοριογραφία. Αποκρύπτουν βέβαια ότι ήταν αποτέλεσμα της σφαγής 700 χριστιανών και 17 Βρετανών στρατιωτών από τον τούρκικο όχλο. Όλα στην τούρκικη εκδοχή της κρητικής Ιστορίας «κουμπώνουν» πάνω στο μοντέλο που έχουν για τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Μας «έφτιαξαν» οι Μεγάλες Δυνάμεις για να πλήξουν μέσω ημών την Τουρκία, κάτι που συνεχίζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι, ειδικά οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί.
Ας μην παραβλέψουμε εδώ και την ιστορική, ιδεολογική και λογοτεχνική συμβολή του μορφωμένου τουρκοκρητικού στοιχείου που πέρασε στη Μικρά Ασία με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Αυτοί καλλιέργησαν ένα είδος συλλογικής νοσταλγίας για έναν τουρκικό παράδεισο που χάθηκε από δικά τους λάθη και από τον αντιτουρκισμό των ξένων, κάτι αντίστοιχο με τις δικές μας «χαμένες πατρίδες». Οι σημερινοί Τούρκοι εθνικιστές πατάνε και σ’ αυτό. Μια ποιοτική λοιπόν διαφορά που υπάρχει στο εσωτερικό του ίδιου του χάρτη που έδωσαν στον Μπακτσελί, είναι ότι τα μεν νησιά του ανατολικού Αιγαίου τους ανήκουν λόγω της γεωγραφίας (δίπλα στις ακτές τους), η δε Κρήτη τους ανήκει λόγω της Ιστορίας.
Την αποφυγή της επανάληψης του «κρητικού μοντέλου» υποτίθεται ότι απέτρεψαν με την απόβαση στην Κύπρο. Σταμάτησαν με τον στρατό τους τα ύπουλα παιχνίδια των ξένων με όχημα τους κακομαθημένους Έλληνες και την οικονομική σκλαβιά των αγαθών Τουρκοκυπρίων από τους αδηφάγους καταφερτζήδες Ελληνοκύπριους. Έτσι εξηγούνται και οι σημερινές αλλόκοτες θεωρίες κάποιων Γκρίζων Λύκων (που μας αφήνουν εμβρόντητους) ότι η Κρήτη τους ανήκει κατά τα τρία τέταρτα. Θα πάρουν Λασίθι-Ηράκλειο-Ρέθυμνο και θα απωθήσουν το ελληνικό στοιχείο στα Χανιά, αυτή είναι η επανάληψη του δικού τους σημερινού Κυπριακού μοντέλου.
Μας φαίνονται παλαβά όλα αυτά, αλλά καλύτερα να ξέρεις τι έχει στο μυαλό του ο παλαβός απέναντι. Για να τον προλάβεις…
