Θα μπορούσε να έχει και μια μεγάλη παιδευτική αξία η δικαιολογία που επιστρατεύθηκε για την ακύρωση της παραγγελίας των γαλλικών φρεγατών: δεν φτάνουν τα λεφτά και για φρεγάτες και για αναδρομικά στους συνταξιούχους και ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί το λεφτόδεντρο. Οπότε, η κυβέρνηση έπρεπε να διαλέξει.
Δεν έχουμε λόγους να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια αυτής της δικαιολογίας και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς δεν μας ενδιαφέρει κιόλας αφού κανείς δεν συζήτησε ποτέ δημόσια το ενδεχόμενο να αγοράσουμε αυτές τις φρεγάτες.
Ποτέ κανείς και κανένα πολιτικό κόμμα, ούτε προεκλογικά, δεν δηλώνει αν θα αυξήσει ή θα μειώσει στις αμυντικές δαπάνες της χώρας εξηγώντας γιατί κάνει τη μία ή την άλλη στρατηγική επιλογή.
Οι αγορές εξοπλιστικών συστημάτων ανακοινώνονται θριαμβευτικά και θεωρείται δεδομένο ότι κι εμείς, οι πολίτες, πρέπει να αισθανθούμε πάρα πολύ χαρούμενοι που θα ξοδέψουμε χρήματα γι αυτό το σκοπό.
Η άλλη όψη αλλά του ιδίου ακριβώς νομίσματος είναι οι δαπάνες για τις συντάξεις. Οι συντάξεις είναι το ιερό τοτέμ. Όλη η συζήτηση ακόμα και σήμερα, μετά από τρία μνημόνια, αφορά τις συντάξεις και τους συνταξιούχους. Τι κι αν έγκριτοι αναλυτές έχουν επιχειρηματολογήσει πειστικά ότι στα χρόνια της κρίσης οι συνταξιούχοι ήταν από τους ευνοημένους; Η σύνταξη είναι ιερή και πάνω σε αυτή πλέκονται και όλες οι σχετικές οικονομικές αναλύσεις. Της πλάκας.
Και τα δύο αυτά θέματα όμως και οι αμυντικές δαπάνες και οι συντάξεις είναι θέματα που απασχολούν κατεξοχήν και σε καθημερινή βάση τους ηλικιωμένους στα καφενεία. Εκεί, όταν τελειώσει η εκπομπή του Γιώργου Αυτιά ή κάποιου άλλου τηλεοπτικού πρωϊνάδικου που ειδικεύεται στη συνταξιολογία, ανταλλάσσονται πληροφορίες για τα εθνικά μας θέματα που οι θαμώνες έχουν κατ’αποκλειστικότητα, από κάποιον γνωστό, κάποιου κουμπάρου που υπηρετεί στην παραμεθόριο και βλέπει τους Τούρκους με τα κιάλια του και από κοινού αξιολογούν τις αγορές σε εξοπλισμούς που πρέπει να γίνουν.
Αναρωτιόμαστε πως έχουν πάρει τα τελευταία νέα στα καφενεία. Θα υπάρχει σίγουρα ανακούφιση από τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι θα καταβάλει τα αναδρομικά των συντάξεων και θλίψη που δεν θα αγοράσουμε τις φρεγάτες. Ο πειρασμός να υποθέσει κανείς ότι η σύνδεση των φρεγατών με τα αναδρομικά έγινε με χαιρέκακη διάθεση είναι μεγάλος αλλά από την άλλη τα θέματα αυτά αφορούν ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό οπότε σωστά η κυβέρνηση απευθύνθηκε εκεί.
Εμάς τους υπόλοιπους δεν μας ρωτάει ποτέ κανείς τίποτα: συμφωνούμε με το αέναο φέσωμα των εγγονιών για να έχει ο παππούς σύνταξη να τους δίνει 20Ε χαρτζιλίκι; Θέλουμε αύξηση ή μείωση των στρατιωτικών δαπανών;
Η πολιτική παράγεται για το καφενείο και ο λογαριασμός έρχεται, σταθερά, στους υπόλοιπους. Φανταστείτε και να μην αξίζαμε καλύτερα, δηλαδή...
