Όταν έφτασε η ώρα ο γεννημένος το 1934 μπαμπάς μου, να δηλώσει τα στοιχεία του για να ενταχθεί στο πρόγραμμα εμβολιασμού για τον κορονοϊό ήρθαν στην επιφάνεια και τα πρώτα ψήγματα της αμφιβολίας.
‘Ήταν κι αυτές οι φωνές αμφισβήτησης της επιστήμης και της δυνατότητας να προχωρήσει τόσο γρήγορα στα εμβόλια, που διαπερνούσαν τα φίλτρα της λογικής, ενός απολύτως συγκροτημένου και ρεαλιστή ανθρώπου και άγγιζαν άλλες χορδές.
Ήταν κι αυτή η αίσθηση, για να μην πω… εμπεριστατωμένη βεβαιότητα ότι «μια χαρά τα καταφέραμε μέχρι τώρα μέσα από πολέμους, κατοχές πείνες και βάσανα» που γεννούσε ένα μικρό «κι αν» το οποίο έβρισκε μικρές χαραμάδες για να διατυπωθεί.
Σε αυτό το μικρό «αν» και «μήπως να μην το κάνω» οργανώθηκε σκληρή αντεπίθεση.
Με όλα τα μέσα!
Η εκλογίκευση μαζί με την πλάκα. Το ντάντεμα μαζί με τον συναισθηματικό εκβιασμό. Ακόμη και απειλή!
Όλα έπεσαν στο τραπέζι. Το τρολάρισμα της μικρότερης κόρης: «η μόνη αλλαγή στο dna είναι να βγάλεις ξανά μαλλιά». Η αθώα διαπίστωση του πρωτότοκου «να αλλά δε θα μπορούν να σε φιλάνε τα εγγόνια σου» και το μπαζούκας «δεν μπορώ να έρθω να σας δω αν δεν κάνουμε όλοι το εμβόλιο».
Δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν αυτό που μέτρησε στο μυαλό και στην καρδιά του μπαμπά μου.
Ή μάλλον ξέρω. Ότι κάποιος ανέλαβε το βάρος της ευθύνης με το βάρος της αγάπης.
Σήμερα με βάση τα επίσημα στοιχεία από τους εμβολιασμούς των ανθρώπων -άνω των 80 ετών- σχεδόν 4 στους 10 δεν έχουν αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα.
Υπολογίζοντας ότι όσοι διαμένουν σε διάφορα ιδρύματα έχουν εμβολιαστεί υποχρεωτικά αυτό σημαίνει ότι έξω σε πόλεις και χωριά 4 στους 10 ηλικιωμένους άνω των 80 ετών είναι απροστάτευτοι από τον ιό.
Ενδεχομένως και όχι μόνον απ’ αυτόν.
Η έκκληση - παράκληση του πρωθυπουργού προς όλους αυτούς να σπεύσουν να εμβολιαστούν ακούγεται λογική αλλά δεν είναι αρκετή.
Η πολιτεία πρέπει να σπεύσει σε αυτούς με σύστημα, οργάνωση και κάθε μέσον. Να τους καθησυχάσει, να τους κανακέψει, να τους πείσει, να τους διευκολύνει με όλα τα μέσα.
Μην περιμένουμε να φτάσουν μόνοι τους στα εμβολιαστικά κέντρα.
Αρκετοί δεν έχουν τα κουράγια.
Άλλοι δεν έχουν τα μέσα να φτάσουν στα απομακρυσμένα εμβολιαστικά κέντρα.
Κάποιοι δεν έχουν ανθρώπους να τους ενθαρρύνουν.
Κάποιοι είναι πολύ περήφανοι για να παραδεχθούν την έλλειψη όλων των παραπάνω και να ζητήσουν τη βοήθεια που δίνουν πολλοί Δήμοι και εθελοντές.
Το υποδειγματικό σχέδιο εμβολιασμού μπορεί να ενισχυθεί σε αυτό το σκέλος με «καταδρομικές» αποστολές στα απομακρυσμένα χωριά, όπου κατοικούν κατ' εξοχήν ηλικιωμένοι κάτοικοι.
Εξάλλου η «ιχνηλάτησή» τους και η καταγραφή τους με αφορμή τον εμβολιασμό θα φτιάξει και ένα αναγκαίο μητρώο των ανθρώπων εκείνων που είτε χρειάζονται ήδη είτε θα χρειαστούν στο μέλλον κοινωνικό δίχτυ προστασίας.
Το βάρος της ευθύνης το έχει η πολιτεία.
