Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images /Ideal Image
Του Γιάννη Κουζηνού
Στις 17 Αυγούστου o βουλευτής της αντιπολίτευσης William Barrientos ανέβασε στο Twitter μια συγκλονιστική φωτογραφία μέσα από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Μαρακαΐμπο. Στη φωτογραφία απεικονίζεται ένας ηλικιωμένος σε κακή κατάσταση, στο σχόλιο του ο βουλευτής αναφέρει ότι έχει υπογλυκαιμία εξαιτίας υποσιτισμού, και του παρέχεται όχι ορός, καθώς το νοσοκομείο δεν διαθέτει, αλλά... αναψυκτικό τύπου κόλα για τη ζάχαρη.
Η κατάσταση στα νοσοκομεία στη Βενεζουέλα είναι λίγο πολύ γνωστή, με τις μεγάλες ελλείψεις σε φάρμακα, αναλώσιμα και ιατρικό εξοπλισμό, αλλά συνομιλώντας προχθές με ένα φιλικό ζευγάρι, ο σύζυγος γιατρός, η σύζυγος νοσοκόμα, μου έδωσαν να καταλάβω πως ο υποσιτισμός δεν είναι πρόβλημα που αφορά μόνο τον γενικό πληθυσμό στη Βενεζουέλα αλλά και τους ασθενείς που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία σε όλη τη χώρα.
«Το μόνο καλό είναι ότι δεν ανησυχούμε για τον διαβήτη. Έχουμε να δούμε ζάχαρη στο νοσοκομείο πάνω από μισό χρόνο», άρχισαν να μου εξηγούν ο γιατρός φίλος και η νοσοκόμα σύζυγος του. «Μήνες έχουμε να δούμε επίσης αλεύρι, ρύζι και γάλα φρέσκο ή σκόνη. Πολλές φορές γιατροί και προσωπικό έχουμε βγει στο προαύλιο για να διαμαρτυρηθούμε για την όλη κατάσταση, αλλά ποτέ αυτό δεν οδήγησε πουθενά και δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Η ίδια κατάσταση που επικρατεί σε όλες τις κουζίνες σε όλα τα νοικοκυριά στη Βενεζουέλα επικρατεί και σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας. Για εβδομάδες το πρόγευμα ήταν μόνο ένα μάνγκο για όλους τους ασθενείς και όταν τα μάνγκο τελείωσαν για πρόγευμα αλλά και μεσημεριανό τις περισσότερες φορές σερβίραμε σε όλους αβγά ομελέτα. Κάποιες μέρες έχουμε βρώμη-κουάκερ- αλλά σερβίρεται χωρίς αλάτι και ζάχαρη και είναι εντελώς άνοστο. Τις ελάχιστες φορές που σερβίρουμε στους ασθενείς λίγο κοτόπουλο ή ακόμα πιο σπάνια λίγο κρέας το βλέπεις στα πρόσωπα τους ότι είναι σαν να ήρθαν τα Χριστούγεννα».
Όλοι οι ασθενείς τρώνε το ίδιο φαγητό, ρώτησα. Δεν είναι σημαντικό ο κάθε ασθενής να τρέφετε ανάλογα με το πρόβλημα υγείας του;
«Φυσικά αυτό είναι το ιδανικό, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αυτήν την επιλογή πια στα νοσοκομεία στη Βενεζουέλα. Ότι υπάρχει αυτό σερβίρεται και αυτό φυσικά επιβαρύνει η καθυστερεί την ανάρρωση. Δεν υπάρχει φαγητό,τα ειδικά καρότσια που φορτώνονται τα πιάτα για να γίνει ο διαμερισμός είναι τα περισσότερα ελαττωματικά όπως και οι ανελκυστήρες που τον περισσότερο καιρό είναι εκτός λειτουργίας. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στην κουζίνα. Τρία από τα τέσσερα ψυγεία είναι εκτός όπως και οι περισσότερες από τις ηλεκτρικές συσκευές. Καμία φορά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο είμαστε ακόμα εδώ και προσπαθούμε. Αν προσφέρουμε πια τίποτα ουσιαστικό στον κόσμο που μας έχει τόση ανάγκη», μου απάντησε ο φίλος γιατρός χαμηλώνοντας το βλέμμα του.
«Έχουν ανέβει κατακόρυφα τα περιστατικά ασθενών με αναιμία. Κύριος λόγος φυσικά είναι η κακή διατροφή. Έλλειψη σιδήρου. Όλος αυτός ο κόσμος τρώει μια φορά κρέας η κοτόπουλο κάθε δύο εβδομάδες. Φασόλια,φακές είναι πανάκριβα αλλά και δυσεύρετα. Δεν έχουν πολλές επιλογές διατροφής ούτε σε ποιότητα,ούτε σε ποσότητα. Η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει και οι επιπτώσεις στον πληθυσμό δεν είναι μόνο αυτές που περιγράφω αλλά και αυτές που θα δούμε σε βάθος χρόνου αν τα πράγματα δεν αλλάξουν σύντομα. Η κακή σίτιση σακατεύει σιγά,σιγά αλλά σταθερά ολόκληρη γενιά. Νεογέννητα και παιδιά με επιπτώσεις στην υγεία και την ανάπτυξη τους που θα τα ακολουθούν για όλη τους την ζωή».
Τελειώσαμε τον καφέ χωρίς ζάχαρη και γάλα που πίναμε, ανταλάξαμε ευχές,μοιραστήκαμε την ελπίδα μας για γρήγορη έξοδο από τον εφιάλτη και δώσαμε κουράγιο ο ένας στον άλλο πριν χαιρετηθούμε. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα του φίλου και της συζύγου του. Και οι δύο εργάζονται σε κρατικό νοσοκομείο. Δεν ήταν καν συνέντευξη όλο αυτό αλλά εξομολόγηση αναστεναγμός μεταξύ φίλων. Όπως τα μοιράστηκαν μαζί μου,έτσι ακριβώς τα μοιράζομαι κι εγώ μαζί σας.
