Για φανταστείτε, λέει, το 430 π.Χ. στον Κεραμεικό, στην επικήδεια τελετή για να τιμηθούν οι νεκροί της Αθηναϊκής Δημοκρατίας στην πρώτη χρονιά του Πελοποννησιακού πολέμου, αντί να καλούσαν στο βήμα τον Περικλή του Ξανθίπου, να σηκωνόταν πάνω ο Ντόναλντ Τραμπ. Υποθέτω ότι δύσκολα θα ξεκινούσε τον λόγο του με το «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος».
Φρονώ επίσης ότι ο Θουκυδίδης, ακούγοντας τον θα πάθαινε τέτοιο vertigo που δύσκολα θα αποφάσιζε να γράψει την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου. Οπότε δεν θα είχαμε κι εμείς αποθησαυρίσει τον ανεκτίμητο «Επιτάφιο», τον ύμνο προς την Δημοκρατία, την ελευθερία και την υπευθυνότητα (μέχρι θυσίας) του πολίτη απέναντι τους. Ίσως, να ‘ταν και καλύτερα, οι «Επιτάφιοι» να είναι πια εκτός εποχής. Φοβούμαι σύντομα και οι «Δημοκρατίες» ή οι «Ελευθερίες».
Η χθεσινή ομιλία του Τραμπ στο Κοινοβούλιο του Ισραήλ, ήταν το κρεσέντο του προσωπικού του θριάμβου, η κορυφαία στιγμή της συναλλακτικής ζωής του. Την παρακολούθησαν δισεκατομμύρια άνθρωποι απ’ όλη την υφήλιο, σε ζωντανή μετάδοση. Και επέλεξε να πει αυτά που είπε, όπως τα είπε. Επρόκειτο ίσως για την πιο γελοία και ασυνάρτητη ομιλία που έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου. Ήταν ο πιο εγωκεντρικός και παιδαριώδης λόγος που εκτοξεύτηκε ποτέ από επίσημο πρόσωπο σε παγκόσμιο ακροατήριο.
Ξέρω, ο Τραμπ σταμάτησε τον πόλεμο εκεί κάτω. Κάτι που δεν είχαν κάνει εκείνοι που μιλούν με οραματισμούς, ρητορείες και περικοκλάδες. Ναι ο μπαγάσας, τον σταμάτησε. Το ‘κανε με τον κυνισμό εργολάβου, που σταματά στην μέση την ανέγερση μιας πολυκατοικίας, γιατί ανέβηκαν ξαφνικά τα υλικά και δεν τον συμφέρει πια η οικοδομή. Του το πιστώνω, αν και με θλίβει.
Διότι αν πλέον χρειάζονται τέτοιοι τύποι στην αρχηγία για να σταματήσουν οι πόλεμοι μας, κάτι έχουμε κάνει λάθος στον κόσμο που φτιάξαμε. Κι αν χρειάζεται η πιο πολεμοχαρής και μιλιταριστική εκφορά λόγου για να θεμελιωθεί η ειρήνη και να πιστοποιηθούν οι ειρηνοποιοί μας, τότε την βάψαμε, πατριώτες.
