Της Φωτεινής Πιπιλή
Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, ανεξαρτήτως του τελικού πολιτικό-οικονομικού αποτελέσματος που θα επιφέρει η διακυβέρνησή του, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα περάσει στην ιστορία σαν μια αξιοπερίεργη προσωπικότητα, η οποία επικράτησε, αρχικά, με θριαμβευτικούς ρυθμούς σε μια αντικειμενικά σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα.
Ουδέποτε στο παρελθόν πολιτικός, πόσω μάλλον Πρωθυπουργός, παγκοσμίως έχει χαρακτηριστεί ως ψεύτης, αφερέγγυος, αδίστακτος και μάλιστα όχι από τους συνήθεις των καταγωγίων του διαδικτύου ή από τους ορκισμένους πολιτικά ή ιδεολογικά αντιπάλους του. Το πρωτοφανές είναι ότι η κατακραυγή συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα της δημοσιογραφίας, της πολιτικής γελοιογραφίας, των κεντρικών άρθρων έγκριτων εφημερίδων, των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών μη σατυρικών εκπομπών αλλά και του συνόλου – πλην Λάκη Λαζόπουλου φυσικά – σατυρικών εκπομπών.
Είναι συχνή στην πολιτική επικαιρότητα η επίκληση των μύθων του Αισώπου ή των χαρακτηριστικών λαϊκών παροιμιών του τύπου «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται», «μια του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα», «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται» αλλά και οι αρχές ρήσεις, όπως το «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Όμως, στην περίπτωσή μας, μιλάμε για παγκόσμιο ρεκόρ δημιουργίας από πρωθυπουργό, εννοείται ευρωπαϊκής χώρας, να το επαναλάβω αυτό, να μεταφέρει «αγραβάτωτος» στα ευρωπαϊκά και διεθνή «σαλόνια» τη μονίμως χαμογελαστή και συμπαθητική μετενσάρκωση του αισώπειου βοσκού με προβιά, δημιουργία Γιαννέτου.
Φαντάζεστε τον ιστορικό του μέλλοντος ή τον βιογράφο του Αλέξη Τσίπρα με τι δυσκολία, ειδικά αν είναι αλλοδαπός, θα πρέπει να καταγράψει τα ιστορικά δεδομένα και όχι φημολογίες ή ψεύδη αναφορικά με την οικοδόμηση του πραγματικού status-quo ενός πρώην πρωθυπουργού που χαρακτηρίστηκε, εν πολιτική ζωή, Ψεύτης. Μάλιστα, ανατρέχοντας στις επίσημες πηγές θα ανασύρει τα ντοκουμέντα των αλληλοσυγκρουόμενων δημόσιων δηλώσεών του «για ένα σπίτι» – αχ τα αυτά τα σπίτια καταστρέφουν πρωθυπουργούς ακόμα κι αν δεν είναι κωλόσπιτα… - το οποίο σπίτι:
Α) ήταν ιδιοκτησίας του αλλά για λόγους αρχής φυσικά και δεν θα πλήρωνε ΕΕΤΗΔΕ, αλλά θα πλήρωνε μόνο το μερίδιο του για την κατανάλωση ρεύματος στη ΔΕΗ και το πόσο του κατάπτυστου, παράνομου, απεχθούς (ειδεχθούς θα το έγραφε το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού) και επονείδιστου χαρατσιού θα το κατέθετε «αύριο» στο ΚΕΘΕΑ. Άρα, είχε σπίτι.
Β) δεν ήταν ιδιοκτησίας του γιατί «την πατήσανε γιατί εγώ μένω στο νοίκι, Μάγδα μου». Άρα, δεν είχε σπίτι.
Γ) έχει σπίτι με τη βούλα του πόθεν έσχες. Το δήλωσε ο ίδιος.
Άρα… «φταίει κι ο φονιάς», που λέει κι ο λαός, που τον λένε ψεύτη;
Φυσικά και όχι και, δυστυχώς, είμαι σίγουρη ότι το γνωρίζει και ο ίδιος. Οι γνώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού σε όλα τα επίπεδα, πλην του πολιτικού τακτικισμού, είναι ανύπαρκτες. Άλλωστε, η ανάγνωση των μύθων του Αισώπου, του διαχρονικού πραγματιστή, αποκλείεται να αποτέλεσε παιδική ή νεανική συνήθεια, διαφορετικά δεν θα χειριζόταν με τέτοια επιπολαιότητα και τραγική αδιαφορία για το αποτέλεσμα το αφήγημα για το μαντρί του… συγγνώμη, το σπίτι του θέλω να πω, ακριβώς σαν τον «Ψεύτη Βοσκό» που από τα συνεχή του ψέματα στους γείτονες στο τέλος έχασε όλα του τα πρόβατα.
