Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε στην Ευρώπη μια συνεχόμενη ένταση γύρω από τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Οι κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ και τα επίσημα κέντρα εξουσίας μας βομβαρδίζουν καθημερινά με μηνύματα περί απειλής, ετοιμότητας και κρίσης. Μας λένε με λίγα λόγια, να προετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα. Να έχουμε προμήθειες. Να δεχτούμε αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες. Να σταθούμε στο πλευρό της Ουκρανίας.
Και όλα αυτά, ενώ οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών αντιμετωπίζουν όλο και μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, όπως ακρίβεια, ενεργειακή φτώχεια, χαμηλοί μισθοί, ανεργία και κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών. Την ίδια στιγμή όμως, δισεκατομμύρια ευρώ ρέουν ασταμάτητα προς τον πόλεμο.
Αυτό που προβληματίζει πραγματικά είναι το εξής απλό ερώτημα. Θέλουν πράγματι οι ηγέτες της Ευρώπης να τελειώσει ο πόλεμος; Ή τους συμφέρει να συνεχίζεται;
Δεν βλέπουμε καμία σοβαρή προσπάθεια ειρηνευτικής διπλωματίας. Δεν υπάρχει καν ρητορική για ειρηνική λύση. Το μόνο που ακούγεται είναι περισσότερα όπλα, νίκη της Ουκρανίας, ήττα της Ρωσίας και προετοιμασία για γενικευμένο πόλεμο. Ακόμα και προτάσεις για μετατροπή της οικονομίας σε οικονομία πολέμου.
Όλο αυτό το κλίμα μοιάζει να εξυπηρετεί έναν σκοπό. Τη νομιμοποίηση μέτρων που υπό φυσιολογικές συνθήκες οι κοινωνίες θα απέρριπταν.
Μέσα από τον φόβο του πολέμου, οι κυβερνήσεις δικαιολογούν τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες, αγορές εξοπλισμών, αύξηση του ελέγχου, περιορισμό των ελευθεριών, ακόμα και αποδοχή ενός μόνιμου καθεστώτος κρίσης.
Ο κόσμος, φοβισμένος και τρομαγμένος, δεν αντιδρά. Κι αυτό είναι επικίνδυνο. Όχι μόνο για τη δημοκρατία, αλλά και για την ίδια την ειρήνη.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν συμφέροντα που ωφελούνται από τον πόλεμο. Οι αμυντικές βιομηχανίες κάνουν ρεκόρ εσόδων και οι ΗΠΑ ενισχύουν τη στρατηγική τους επιρροή στην Ευρώπη.
Πολιτικοί ηγέτες αποφεύγουν να λογοδοτήσουν για τα εσωτερικά προβλήματα των χωρών τους, κρυμμένοι πίσω από τον μανδύα του πολέμου και της απειλής.
Και κάπως έτσι, οι πολίτες καλούνται να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι, στο όνομα μιας σύγκρουσης που δεν φαίνεται να έχει τέλος και κανείς δεν δείχνει να θέλει να το δώσει.
Δεν μιλάμε για συνωμοσίες, αλλά για πολιτική επιλογή.
Δεν χρειάζεται να είσαι συνωμοσιολόγος για να καταλάβεις ότι ο φόβος, ο πόλεμος και η έκτακτη ανάγκη είναι πολύ χρήσιμα εργαλεία για να περάσουν πολιτικές λιτότητας, καταστολής και ανακατανομής του πλούτου από κάτω προς τα πάνω.
Δεν είναι θεωρίες. Είναι γεγονός. Κι αυτό οφείλουμε να το βλέπουμε καθαρά. Η ειρήνη δεν έρχεται με πυραύλους.
Εάν η Ευρώπη θέλει πραγματικά ειρήνη, τότε πρέπει να το αποδείξει, με διπλωματία, και όχι με παρατάσεις σύγκρουσης. Με στήριξη των κοινωνιών και όχι μόνο των πολεμικών βιομηχανιών. Με αλήθεια και όχι με φόβο.
Γιατί όσο η ειρήνη μένει εκτός πολιτικής ατζέντας, ο πόλεμος γίνεται το νέο φυσιολογικό , η νέα κανονικότητα. Και τότε, χάνουμε όλοι.
* Ο Κωνσταντίνος Ιατρίδης είναι Αντιπτέραρχος (Ι) εα, Επίτιμος Διοικητής ΔΑΥ, Επίτιμος Πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας, Αμυντικός Αναλυτής
