Η Γάζα αποτελεί μια μεγάλη, συνεχιζόμενη αποτυχία όλων των παραγόντων που έχουν εμπλακεί στην κρίση που ξεκίνησε με την εισβολή της Χαμάς στο Ισραήλ και τη βάρβαρη δολοφονία αμάχων και την αιχμαλωσία άλλων.
Έκτοτε, η κρίση αυτή έχει απειλήσει να ανατρέψει εύθραυστες ισορροπίες και ένα ευαίσθητο status quo στη Μέση Ανατολή, που πολλοί ήλπιζαν, πριν την 7η Οκτωβρίου, ότι θα μπορούσε να οδηγήσει στη λύση του Παλαιστινιακού, ώστε να τεθεί η βάση για μια νέα εποχή ειρήνης και ανάπτυξης σε ολόκληρη την περιοχή.
Σήμερα, μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο και μια ανθρωπιστική τραγωδία που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γάζα, βρισκόμαστε μάλλον μακριά από την ειρήνη, αλλά και από την προοπτική επίλυσης του Παλαιστινιακού, με τη λύση των δύο κρατών να υπονομεύεται διαρκώς.
Η ιστορία της Γάζας αποτελεί καταρχήν μια τεράστια ήττα για το ίδιο το Ισραήλ. Για τον τρόπο που αιφνιδιάστηκε ο πιο εξελιγμένος μηχανισμός πληροφοριών στον κόσμο και ένας στρατός που βρίσκεται σε συνεχή επιφυλακή και συναγερμό. Έκτοτε, το Ισραήλ, με ευθύνη και του Μπ. Νετανιάχου, μπήκε σε έναν φαύλο κύκλο βίας και πολέμου, χωρις στρατηγική εξόδου, που τελικά απειλεί να καταστρέψει την «φήμη» του σε παγκόσμιο επίπεδο και να το εξαντλήσει οικονομικά, ενώ ταυτόχρονα διαρρηγνύει τις σχέσεις του με χώρες και την διεθνή κοινή γνώμη που παραδοσιακά στήριζαν το κράτος του Ισραήλ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του.
Έτσι, το Ισραήλ απέτυχε πρωτίστως να αξιοποιήσει τη μεγάλη στρατιωτική κινητοποίηση και την υπεροπλία του, ώστε να επιτύχει, σύντομα, όχι μόνο την απελευθέρωση των ομήρων, αλλά κυρίως πολιτικά κεφάλαιο από αυτόν τον ανοιχτό πόλεμο.
Τόσους μήνες μετά, οι στόχοι του πολέμου δεν έχουν επιτευχθεί (απελευθέρωση ομήρων, εξόντωση της Χαμάς) και αντιθέτως ο πρωθυπουργός Μπ. Νετανιάχου έχει εισέλθει σε μια «τρέλα πολέμου», λες και θέλει να επιβεβαιώσει όσους τον κατηγορούν ότι χρησιμοποιεί τον αέναο πόλεμο ενάντια σε κάθε ενδεχόμενο εχθρό ή απειλή, προκειμένου να διασώσει την πολιτική του καριέρα.
Είναι προφανές ότι ο ίδιος ο Νετανιάχου διατηρεί το αφήγημά του όσο η Χαμάς παραμένει παρούσα και ενεργή στη Γάζα, υπενθυμίζοντας σε φίλους και συμμάχους ότι καμία προοπτική ειρήνευσης και δρομολόγησης συνομιλιών για το Παλαιστινιακό δεν μπορεί να προχωρήσει όσο η Χαμάς είναι η κυρίαρχη δύναμη στη Γάζα και ασκεί πλέον ισχυρή επιρροή και στη Δυτική Όχθη.
Όμως, το Ισραήλ, αν και ήταν βέβαιο ότι η στρατιωτική του ισχύς θα ήταν αρκετή, διαπιστώνει τόσους μήνες μετά ότι ούτε οι διαρκείς βομβαρδισμοί, που έχουν ισοπεδώσει τις αστικές περιοχές της Γάζας, ούτε οι μεγάλες χερσαίες επιχειρήσεις έφεραν το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Η επιστράτευση του «όπλου της πείνας» τελικά το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής δεν είναι η εξόντωση των Παλαιστινίων της Γάζας ή η αποδυνάμωση της Χαμάς, αλλά η δημιουργία ενός παγκόσμιου κινήματος, το οποίο επαναφέρει και μάλιστα «νομιμοποιημένα» τον αντισημιτισμό.
Η αποτυχία δεν αφορά μόνο το Ισραήλ. Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, αυτοί που συμμετείχαν ή πανηγύρισαν την 7η Οκτωβρίου, ίσως δεν φαντάζονταν ότι αυτή η «εκδίκηση», η επίδειξη δύναμης απέναντι στον Γολιάθ, θα κατέληγε στη δική τους συμφορά.
Με κατεστραμμένη τη Γάζα, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, με τη Δυτική Όχθη να βουλιάζει στη φτώχεια και την ανασφάλεια, και τελικά να μένουν χωρίς καν πολιτική εκπροσώπηση, έχοντας συμβάλει και οι ίδιοι στο να πέσουν όσες γέφυρες υπήρχαν ακόμη όρθιες για τη συμβίωση των δύο μελλοντικών κρατών.
Οι αραβικές χώρες δεν κατάφεραν να κόψουν τον όποιο ομφάλιο λώρο που συντηρεί ακόμη τη Χαμάς στη Γάζα, ούτε να προστατεύσουν τους Παλαιστίνιους. Ενώ και οι ΗΠΑ και ο πρόεδρος Τραμπ είναι επίσης αντιμέτωποι με την αποτυχία και τη διάψευση της προσδοκίας ότι μετά από λίγες ημέρες διαπραγματεύσεων θα ερχόταν η απελευθέρωση των ομήρων και η ειρήνευση στη Γάζα.Και αυτή θα άνοιγε τον δρόμο για την νέα Μέση Ανατολή που οραματίζεται ο Αμερικανός πρόεδρος.
Θύματα αυτών των αποτυχιών είναι, πρωτίστως, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, οι οποίοι πλέον ζουν σε ένα αβίωτο περιβάλλον, αντιμετωπίζοντας και το φάσμα της πείνας και της δίψας.
Θύματα είναι και οι Ισραηλινοί πολίτες, για τους οποίους ο πόλεμος και η καταστροφή της καθημερινότητάς τους έχουν μετατραπεί σε μια επώδυνη κανονικότητα.
Και φυσικά, θύμα είναι και ολόκληρη η διεθνής κοινότητα, η οποία παρακολουθεί μια ανθρωπιστική καταστροφή, αντιλαμβάνεται ότι οι μεσολαβήσεις δεν έχουν ελπίδα επιτυχίας όσο το Ισραήλ και ο Μπ. Νετανιάχου δεν μπορούν να κηρύξουν την πλήρη εξόντωση της Χαμάς, και ταυτόχρονα όλοι υποπτεύονται ότι στις δεύτερες σκέψεις βρίσκεται και η εκκένωση της Γάζας από τους νόμιμους κατοίκους της.
Η προοπτική λύσης των δύο κρατών είναι και πρέπει να παραμείνει η βασική επιδίωξη. Μόνο η εθνική ολοκλήρωση των Παλαιστινίων θα οδηγήσει στην ειρήνευση στη Μέση Ανατολή.
Ο τρόπος, βεβαίως, με τον οποίο επιχειρείται τώρα να προωθηθεί η λύση των δύο κρατών, με τη διάσκεψη που διοργανώνεται στον ΟΗΕ με πρωτοβουλία της Γαλλίας και της Σαουδικής Αραβίας, και στην οποία τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ θα κληθούν να εγκρίνουν ή όχι την αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά και μάλλον υπονομεύει τις προσπάθειες ειρήνευσης.
Η αναγνώριση ενός κράτους «σφραγίδα» μπορεί να ασκήσει πολιτική πίεση στον Νετανιάχου ,αλλά προφανώς δεν μπορεί να τον κάμψει και αλλά σε καμία περίπτωση δεν ενισχύει τις ειρηνευτικές διαδικασίες. Η Γαλλία ανέλαβε την πρωτοβουλία και για λόγους που έχουν να κάνουν με την ισχυρή πίεση της εσωτερικής κοινής γνώμης, αλλά και με την ανάγκη του προέδρου Μακρόν, να δείξει ότι είναι παρών στην Μ. Ανατολή και να κάνει κινήσεις που θα ικανοποιήσουν τους γενναιόδωρους και ισχυρούς «φίλους» μεταξύ των χωρών του Κόλπου, που εξελίσσονται σε σημαντικούς επενδυτές στη Γαλλία και σε σημαντικούς πελάτες της γαλλικής αμυντικής βιομηχανίας.
Και στην προσπάθεια αυτή, ο Γάλλος πρόεδρος έχει πλέον στενό σύμμαχο τον πρόεδρο της Τουρκίας, Τ. Ερντογάν, σε μια εξελισσόμενη «ανίερη συμμαχία» με πρώτο κοινό βήμα τη στοχοποίηση του Ισραήλ.
. Η λύση των δύο κρατών, με τη δημιουργία και αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, πρέπει να παραμείνει ο τελικός και μοναδικός στόχος, όσο κι αν σήμερα αυτό μοιάζει μακρινό.
Και αυτό θα υπάρξει μόνο ως αποτέλεσμα Συμφωνίας και δεν εξυπηρετείται από μονομερείς πρωτοβουλίες, που έχουν ως κύριο στόχο τον εντυπωσιασμό και δείχνουν να επιβραβεύουν τη Χαμάς και να αποθαρρύνουν τον συμβιβασμό από την μια και συγχρόνως σκληραίνουν στάση της άλλης πλευράς ώστε να αποτρέψει τετελεσμένα... Γιατί τέτοιες πρωτοβουλίες εάν δεν κάνουν τα πράγματα χειρότερα σίγουρα δεν τα κάνουν καλύτερα. Κυρίως για τους Παλαιστινίους.
