Μια κυβέρνηση που εκλέγεται με 40% ή ακόμη και με 49% είναι στο τέλος «μειοψηφική» έναντι όλων των άλλων που δεν την έχουν ψηφίσει. Κι αν μία μικρή μερίδα αυτών των «άλλων» αποφασίσουν να ακολουθήσουν πρακτικές «πολιτικής ανυπακοής», τότε προκύπτει, κατ΄αυτούς, θέμα «κυβερνησιμότητας». Επειδή δεν τους αρέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλουν να ξαναγράψουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι κλονίζουν τα θεμέλια του πολιτεύματος που υπηρετούν.
Ο κ. Βενιζέλος έκανε μία διαπίστωση και στην πραγματικότητα έχει δίκιο. Τα πράγματα είναι όπως τα λέει ή περίπου έτσι. Έχουμε κυβέρνηση και την ίδια ώρα έντονη αμφισβήτηση από μια μερίδα του κόσμου για τη... νομιμοποίησή της. Μία κυβέρνηση που εξελέγη με 40%. Αν κάποιος δεν δηλώνει τρομαγμένος από αυτήν την εικόνα, σημαίνει ότι η κοινωνία μας έχει τόσο πολύ εθιστεί στην αντικανονικότητα που όλο αυτό της φαίνεται απολύτως φυσιολογικό.
Όπως το είπαν στην περίοδο των κινητοποιήσεων των Τεμπών ορισμένοι «προοδευτικοί», ότι θα έπρεπε να περάσουμε σε μια νέα συντακτική συνέλευση. Στο πεζοδρόμιο των κινητοποιήσεων. Ονειρεύονται μια επανάσταση και όσο οι προσδοκίες τους διαψεύδονται εξαγριώνονται ακόμη περισσότερο. Βρίσκουν καταφύγιο στην ελευθερία που τους παρέχει η φιλελεύθερη δημοκρατία, αλλά στην πραγματικότητα τη μισούν θανάσιμα.
Και τι μπορούν να κάνουν οι δυνάμεις που παραμένουν πιστές στους κανόνες τήρησης του δημοκρατικού παιχνιδιού; Να καταγγείλουν ανοικτά αυτήν την πρακτική της υπονόμευσης των θεμελίων της δημοκρατίας μας και να θέσουν τους πάντες έναντι των ευθυνών τους. Το πρόβλημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ότι αντιμετωπίζει όλη αυτήν την κατάσταση αφ υψηλού, λες και πρόκειται για μια άσκηση λογικής που έχει τεθεί στο πλαίσιο δράσεων για την συγκέντρωση πόρων σε έναν φιλανθρωπικό χορό.
Αλλά δεν είναι έτσι. Πριν από δεκαπέντε χρόνια ήταν οι πλατείες. Ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έχουν τις καλύτερες των αναμνήσεων από εκείνη την περίοδο. Και τότε έτσι έγινε. Ένα κομμάτι της κοινωνίας χαρακτήρισε «προδότες» τους εκλεγμένους βουλευτές και προσπάθησε να ρίξει την κυβέρνηση... εν κινήσει. Ξέρουμε που οδηγούν αυτού του είδους οι ακτιβισμοί...
Υπάρχει πρόβλημα. Το να θέλει κάποιος να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός στη θέση του κ. Μητσοτάκη είναι απολύτως φυσιολογικό. Το παράλογο είναι να τινάζει το κτίριο στον αέρα και να περιμένει ότι όταν αυτός εμφανιστεί για να το κατοικήσει το κτίριο θα είναι όπως το θυμότανε, πριν βάλει τα εκρηκτικά στα θεμέλιά του.
Υπάρχει πρόβλημα κυβερνησιμότητας. Και πρόβλημα επιβολής του νόμου υπάρχει. Και τρόπος συνεννόησης με ένα κομμάτι της κοινωνίας που πιστεύει ότι δεν έχει να χάσει κάτι αν κυριαρχήσει το χάος. Κυρίως όμως υπάρχει πρόβλημα με εκείνα τα μέλη του πολιτικού συστήματος που έχουν την εντύπωση ότι έχουν κάτι να κερδίσουν από όλη αυτήν την κατάσταση. Και αυτό δεν σώζεται μετά όσα rebranding κι αν επιχειρήσει κανείς.
Θανάσης Μαυρίδης
