Πίστεψαν ότι η ζωή τους οφείλει κάτι περισσότερο απ’ ότι τους έχει δώσει και κυρίως ότι θα μπορούσαν αυτή την στιγμή να έχουν αξιοποιηθεί ως κυβερνητικά στελέχη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κι επειδή αυτό δεν έχει συμβεί, δεν έχει αναγνωριστεί η ανωτερότητά τους, από υποψήφιοι ευνοούμενοι του πρωθυπουργού μεταβάλλονται σε εισαγγελείς, σε σκληρούς τιμωρούς κάθε πιθανού κυβερνητικού λάθους. Προφανώς και η κυβέρνηση δεν είναι υπεράνω κριτικής. Αλλά και οι … αναξιοποίητοι έχουν καταντήσει μάστιγα…
Η υπερβολική πίστη στις δυνάμεις του ατόμου είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του κεντροδεξιού χώρου. Κι όσο αν πολλές φορές αυτή η πίστη δημιουργεί εμμονές και υπεραντιδράσεις, την προτιμούμε από το φαινόμενο της πλήρους στοίχισης (κομματικής ή παραταξιακής ή όπως αλλιώς θα την πει κάποιος) που παρατηρείται στα κόμματα της αριστεράς. Και στο τέλος αυτή η καθημερινή εκτόνωση βοηθάει στο να υπάρχει διαφυγή για το τσουκάλι που βράζει πάνω στην φωτιά και συγκεντρώνει στο εσωτερικό του μεγάλες πιέσεις. Αυτή είναι η μία όψη των πραγμάτων. Η άλλη είναι ότι δημιουργείται ένα περιβάλλον μόνιμης γκρίνιας που δεν προσφέρει κάτι το ουσιαστικό στον δημόσιο διάλογο. Συνήθως απευθύνονται σε έναν στενό κύκλο «φίλων», κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπερεκτιμημένος ο ρόλος των μέσων αυτών, υπερεκτιμημένος αντίστοιχα και ο απόηχος της «αντίδρασης».
Ωστόσο, πίσω απ' όλο αυτό θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει μία κρίσιμη μάζα ανθρώπων. Ανεξάρτητα από το ποιος πιστεύουν οι ίδιοι ότι θα έπρεπε να είναι ο ρόλος τους στην σημερινή κυβέρνηση, η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών θα είχαν πράγματι ρόλο σε ένα δημοκρατικό κόμμα. Ένα κόμμα με ουσιαστικές διαδικασίες που δεν θα αποτελούσε απλά και μόνο τον βραχίονα της υλοποίησης των επιθυμιών του αρχηγού της. Κατά κάποιον τρόπο χάνεται ένα χρήσιμο ανθρώπινο δυναμικό μεταξύ του μικρόκοσμου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της έλλειψης ενός μεγάλου δημοκρατικού κόμματος.
Ίσως οι ίδιες οι ηγεσίες να μην επιθυμούν στο τέλος αυτό που λέμε «ένα μεγάλο δημοκρατικό κόμμα», καθώς αυτό δημιουργεί συνθήκες μιας εσωτερικής «αντιπολίτευσης» και η κριτική δεν αρέσει συνήθως στις ηγεσίες των κομμάτων. Για να μην είμαστε πάντως άδικοι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δοκίμασε να δημιουργήσει μέχρι και σχολή στελεχών με το μητρώο. Οι προσπάθειες όμως έμειναν κατά κάποιο τρόπο στην μέση. Και ναι μεν υπάρχει για την σημερινή ηγεσία της ΝΔ η προτεραιότητα της κυβερνησιμότητας, αλλά για τον χώρο της κεντροδεξιάς υπάρχουν διαχρονικά κι άλλες προτεραιότητες ή καλύτερα θα έπρεπε να υπάρχουν.
Οι αναξιοποίητοι έχουν έναν λόγο να «διαμαρτύρονται». Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ένας χώρος που θα μπορούν να προβάλλουν τις όποιες δυνατότητές τους στην πραγματική ζωή κι έτσι επαφίονται στην καλή ή στην κακή εντύπωση που θα έχει αποκομίσει γι αυτούς ο αρχηγός. Και θα ήταν σε όφελος της ίδιας της κοινωνίας αν βρισκότανε ένας τρόπος να κερδίσουμε κάτι περισσότερο ως κοινωνία από την μόνιμη γκρίνια που σήμερα εισπράττουμε και η οποία θυμίζει τις περισσότερες φορές τους γέροντες στο Muppet Show!
Δεν συζητάμε, πάντως, για την αναπαραγωγή παλιών αποτυχημένων μοντέλων Μαυρογιαλούρου. Αλλά για ένα σύγχρονο κομματικό μηχανισμό που δεν θα στοχεύει σε κρατικές θέσεις των στελεχών της, αλλά σε μια ουσιαστική παρέμβαση στην κοινωνία.
Θανάσης Μαυρίδης
