Κλείστε τα μάτια και προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα είναι αυτή η χώρα έπειτα από είκοσι χρόνια. Δεν είναι τίποτα τα είκοσι χρόνια. Σαν να είστε στο 2005 και κάποιος σας ζητάει να «δείτε» το 2025. Το 2005 είναι τόσο κοντά όσο και το 2045. Ποιος προέβλεψε τη χρεοκοπία που ακολούθησε τη χρυσή εποχή που κρεμάγαμε τα λουκάνικα στις ουρές των σκύλων; Το περίεργο θα ήταν να μην χρεοκοπήσουμε. Όπως και θα είναι περίεργο η Ελλάδα να είναι ένας ισχυρός παίκτης. Έστω στα Βαλκάνια…
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι το δημογραφικό και το μεγαλύτερο δράμα το γεγονός ότι το θέμα αυτό δεν απασχολεί τη δημόσια σφαίρα. Σαν να μην υπάρχει. Κι όμως! Αν κανείς παρατηρήσει προσεκτικά γύρω του θα δει ότι οι μεγάλες ηλικίες ήδη κυριαρχούν. Η διαφορά του 2025 με το 2045 είναι ότι τότε δεν θα μπορεί κάποιος να χώσει το κεφάλι του στην άμμο και να προσποιηθεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας θα είναι ηλικιωμένοι που θα αναζητούν με αγωνία υπηρεσίες φροντίδας και δεν θα βρίσκουν. Και συντάξεις θα ψάχνουν, αλλά δεν θα υπάρχουν τόσοι εργαζόμενοι που να μπορούν να στηρίξουν τις συντάξεις τους.
Μιλάμε για μια πλήρη καταστροφή. Μία χώρα που δεν θα έχει παρόν. Χωρίς Οικονομία, χωρίς ανθρώπινο δυναμικό να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες μιας σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. Με ένα εργατικό δυναμικό που θα κληθεί να «υπηρετήσει» τριπλάσιο αριθμό συνταξιούχων. Είναι μία άσκηση που δεν βγαίνει κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες. Το διαπιστώνουμε σήμερα. Το πρόβλημα είναι μπροστά στα μάτια μας. Και τι κάνουμε; Απολύτως τίποτα. Δεν ασχολούμαστε με πράγματα που χρειάζεται να καταβάλλουμε προσπάθεια για να τα αντιμετωπίσουμε.
Η εύκολη λύση που προτείνεται είναι αυτής των επιδομάτων. Η πολιτική αυτή δεν απέδωσε σε άλλες χώρες. Η αμέσως επόμενη λύση είναι να μπολιαστεί ο πληθυσμός με νέο αίμα. Εκεί εμφανίζονται οι υπερπατριώτες, οι οποίοι και αδυνατούν να καταλάβουν ότι δεν θα υπάρχει χώρα αν δεν συμβεί κάτι άμεσα.
Η κυβέρνηση έχει τη βασική ευθύνη να φέρει το θέμα στην ημερήσια διάταξη. Να προτείνει πολιτικές, να κινητοποιήσει την κοινωνία. Να ένα καλό θέμα για να ασχοληθεί ο κ. Σκέρτσος. Εντάξει, δεν είναι τόσο «πιασάρικο» όπως η Eurovision. Δεν φέρνει ψήφους. Αλλά είναι το πιο σημαντικό θέμα απ’ όλα όσα έχουμε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα.
Γεννάτε γιατί χανόμαστε; Είναι μία πτυχή αυτού του θέματος. Να φέρουμε πίσω τους Έλληνες που έφυγαν λόγω της κρίσης; Εύκολο να το λες, δύσκολο να τους πείσεις. Να ανοίξουμε τα σύνορα στους μετανάστες; Εδώ σας έχουμε δυσάρεστα νέα. Κι αυτούς θα πρέπει κανείς να τους πείσει! Αν αναζητούμε ανθρώπινο δυναμικό που να συνεισφέρει στην άνοδο της οικονομίας μας. Η Ελλάδα δεν είναι ένας ελκυστικός προορισμός. Όχι για ανθρώπους που μπορούν με τα προσόντα τους να σταθούν σε μια οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα. Και τους «άλλους», εκείνους που δεν μπορούν να σταθούν, δεν τους θέλουμε, δεν τους χρειαζόμαστε…
Δύσκολο θέμα; Σίγουρα! Γι αυτό και δεν το αγγίζουμε. Προτιμούμε να ασχολούμαστε με την Eurovision. Να σπρώχνουμε την μπάλα πιο κάτω. Μόνο που έτσι θα συναντήσουμε τοίχο. Κι αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί.
Θανάσης Μαυρίδης
