Ο προβληματισμός ορισμένων αριστερών δημοσιογράφων και σχολιαστών για το «ρίσκο» που αναλαμβάνει η παλαιστινιακή πλευρά με τη συμφωνία εκεχειρίας, δεν είναι ένδειξη ευαισθησίας. Είναι αποκάλυψη. Δείχνει πόσο βαθιά έχει ριζώσει ένας ύπουλος, μεταμοντέρνος αντισημιτισμός που φορά τη μάσκα του ανθρωπισμού.
Ακούμε συνεχώς τη φράση: «Δεν είμαστε με τη Χαμάς, είμαστε με τους Παλαιστινίους». Την ίδια στιγμή, οι Ισραηλινοί λένε: «Δεν πολεμάμε τους Παλαιστινίους, πολεμάμε τη Χαμάς». Η ειρωνεία είναι ότι η δεύτερη φράση είναι αληθινή, ενώ η πρώτη είναι προσχηματική.
Η εκεχειρία που συζητείται δεν είναι μια απλή ανταλλαγή ομήρων. Είναι το πρώτο βήμα για τη διάλυση της Χαμάς και του θεοκρατικού της καθεστώτος. Για το Ισραήλ, αυτό σημαίνει δικαίωση. Για τους Παλαιστινίους, σημαίνει ελπίδα απελευθέρωσης.
Κι όμως, η δυτική Αριστερά το παρουσιάζει ως «κίνδυνο». Από πότε η πτώση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης θεωρείται απειλή για την ειρήνη; Από τότε που το μίσος προς το Ισραήλ ντύθηκε με την προβιά του ανθρωπισμού.
Ο σημερινός δυτικός αντισημιτισμός δεν φωνάζει «θάνατος στους Εβραίους». Φωνάζει «από τον ποταμό ως τη θάλασσα». Δεν φορά στολή παραλλαγής (αν και το είδαμε και αυτό στην Αθήνα), αλλά μπλούζα “Free Palestine”. Και δεν κρατά όπλο, πληκτρολογεί hashtag. Ο στόχος, όμως, είναι ο ίδιος: να πάψει να υπάρχει το εβραϊκό κράτος.
Και κάπου εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η Χαμάς δεν είναι κίνημα αντίστασης. Είναι ένα φονταμενταλιστικό καθεστώς που θυσιάζει τον ίδιο τον λαό του στη φωτιά της προπαγάνδας. Χτίζει τούνελ κάτω από νοσοκομεία, αποθηκεύει ρουκέτες σε σχολεία και βεράντες σπιτιών, και πανηγυρίζει για τη δολοφονία αμάχων.
Το Ισραήλ, αντίθετα, πολεμά για την επιβίωσή του. Και το κάνει με τους κανόνες μιας δημοκρατίας που παλεύει να προστατέψει την ελευθερία της απέναντι στη βαρβαρότητα. Πρωτίστως όμως παλεύει για το δικαίωμά του στην ύπαρξη.
Η Αριστερά, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει χάσει το ηθικό της κριτήριο. Από τη δεκαετία του ’60, όταν η Σοβιετική προπαγάνδα παρουσίαζε τους Άραβες δικτάτορες ως «αντι-ιμπεριαλιστές», μέχρι σήμερα, όπου οι ισλαμιστές παρουσιάζονται ως «αγωνιστές της ελευθερίας», η ίδια τύφλωση επαναλαμβάνεται.
Οι «προοδευτικοί» της Δύσης κρίνουν τα πάντα με βάση την ταυτότητα του «ισχυρού» και του «αδύναμου». Κι επειδή το Ισραήλ νικά, είναι ένοχο. Επειδή οι Εβραίοι επιβιώνουν, φταίνε.
Μην παρεξηγηθώ, το Ισραήλ δεν είναι άγιο, αλλά είναι δημοκρατία. Είναι το μόνο κράτος στη Μέση Ανατολή όπου οι όλοι έχουν δικαίωμα ψήφου, οι γυναίκες ίση προστασία, οι ομοφυλόφιλοι δικαιώματα, και ο Τύπος ελευθερία. Όποιος το εξισώνει με τη Χαμάς, προσβάλλει την ίδια την έννοια του πολιτισμού και ιδιαίτερα του δυτικού.
Η απελευθέρωση της Γάζας από τη Χαμάς δεν είναι ήττα για τους Παλαιστινίους. Είναι η μόνη τους ελπίδα. Η ειρήνη δεν θα έρθει όταν υποχωρήσει το Ισραήλ, αλλά όταν πάψει να κυβερνά η τρομοκρατία. Όσοι λοιπόν θρηνούν την πιθανή κατάρρευση της Χαμάς, δεν κλαίνε για τα παιδιά της Γάζας. Κλαίνε γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα ενός ισχυρού, ελεύθερου εβραϊκού κράτους.
Καιρός είναι λοιπόν, όσοι ενοχλούνται που η Χαμάς θα φύγει και το Ισραήλ θα μείνει, να το πουν καθαρά: δεν τους πειράζει ο πόλεμος, τους πειράζει ποιος κερδίζει. Για αυτό τήρησαν «σιγή ιχθύος» στις 7 Οκτωβρίου πριν 2 χρόνια ενώ εδώ και ενάμιση χρόνο διοργανώνουν πογκρόμ, συλλαλητήρια, και κρουαζιέρες κατά των κακών Εβραίων.
Το καλό είναι ότι πλέον είμαστε υποψιασμένοι και τους βλέπουμε. Γνωρίζουμε καλά ότι πίσω από αυτή την ενόχληση κρύβεται το ίδιο παλιό μίσος που αιώνες τώρα αλλάζει πρόσωπα, αλλά όχι ουσία. Αυτός είναι ο ύπουλος αντισημιτισμός των ημερών μας.
