Η woke κουλτούρα αργοπεθαίνει. Το ξέρουν όλοι: οι εταιρείες υποχωρούν, τα στούντιο φοβούνται να ξαναπατήσουν την ίδια νάρκη, τα social media δεν υπακούουν πλέον στις ίδιες ιεροεξεταστικές παρορμήσεις. Αλλά πριν αυτή η ιδεολογική επιδημία κλείσει οριστικά τον κύκλο της, υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε: να ξεχαστούν τα θύματα που άφησε πίσω της. Και πρώτο ανάμεσά τους ο ηθοποιός Kevin Spacey.
Δεν μιλάμε για έναν ακόμα διάσημο που απλά «έμπλεξε» και βρήκε τον μπελά του. Μιλάμε για τον άνθρωπο που εξαϋλώθηκε δημόσια από μια κουλτούρα που αυτοανακηρύχθηκε εισαγγελέας, δικαστής και δήμιος, χωρίς να χρειαστεί καμία απόδειξη. Η πτώση του Spacey το 2017 ήταν η τελειότερη επίδειξη δύναμης της woke Ιεράς Εξέτασης. Μιας εξουσίας που δεν στηρίζεται σε νόμους αλλά σε tweet storms, όχι σε δικαστήρια αλλά σε ψηφιακές αγέλες, όχι σε γεγονότα αλλά στη φαντασιακή ηθική ανωτερότητα των SJW, δηλαδή των Μαχητών της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Τα στούντιο πανικοβλήθηκαν. Το Netflix τον εξαφάνισε από την τελευταία σεζόν του House of Cards πριν ακουστεί ούτε μία κατάθεση. Ο Ridley Scott τον έσβησε ψηφιακά από έτοιμη ταινία, διαπράττοντας μια πρωτοφανή πράξη δημόσιας ταπείνωσης για έναν ηθοποιό με δύο Όσκαρ και μια πραγματικά μεγαλειώδη καριέρα. Όλοι έτρεξαν να προλάβουν την οργή της μάζας, λες και η Δικαιοσύνη είναι παρωχημένη διαδικασία και το (τότε) Twitter το νέο Ανώτατο Δικαστήριο.
Και τότε άρχισε το θέατρο του παραλόγου: έξι χρόνια καταγγελιών, υποθέσεων, πρωτοσέλιδων. Και μετά;
Οι αποφάσεις.
Καμία καταδίκη.
Απόλυτη αθώωση.
Παντού.
Αλλά η woke κουλτούρα δεν έχει κουμπί ανάκλησης. Δεν γνωρίζει τη λέξη «συγγνώμη». Είναι κατασκευασμένη για να τιμωρεί, όχι για να διορθώνει. Έτσι, ακόμη και σήμερα, ενώ τα δικαστήρια τον αθώωσαν πλήρως, ο Spacey ζει σε Airbnbs. Δεν έχει σπίτι. Δεν έχει σταθερή δουλειά. Έχει χάσει περιουσία, ευκαιρίες, δεκαετίες καριέρας. Και κυρίως: έχει χάσει το αυτονόητο – το δικαίωμα να θεωρείται αθώος όταν η Δικαιοσύνη τον κρίνει αθώο. Να το πούμε καθαρά: η woke κουλτούρα τού έκανε μια ανεπανόρθωτη ζημιά και όσο κι αν το οικοδόμημά της καταρρέει, η ζημιά αυτή παραμένει.
Σήμερα βλέπουμε την αποσύνθεση αυτής της κουλτούρας παντού. Κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τις δήθεν «ηθικές σταυροφορίες» των social media. Οι εταιρείες που γονάτισαν μπροστά σε pseudo-επαναστάτες τώρα κάνουν στροφή 180 μοιρών. Το κοινό γελά ειρωνικά με τους πρώην «ακτιβιστές πληκτρολογίου». Η πραγματικότητα αποκαθιστά ισορροπίες. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Η κοινωνία έχει υποχρέωση να κάνει κάτι ακόμη: να μην ξεχάσει ποιοι πλήρωσαν το κόστος αυτής της παράνοιας. Ο Spacey είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα. Ο άνθρωπος έγινε αποδιοπομπαίος τράγος μιας ιδεολογίας που πίστεψε ότι μπορεί να ξαναγράψει το κοινωνικό συμβόλαιο: ότι η καταγγελία αρκεί, ότι η δημόσια εξόντωση είναι θεμιτή αν στοχεύεται σε άντρες, ότι η φήμη που χτίζει κανείς για δεκαετίες είναι αναλώσιμη και μπορεί να καταστραφεί από κομπλεξικούς ιδεολόγους του πληκτρολογίου. Αυτό δεν είναι πρόοδος. Είναι βαρβαρότητα με μοντέρνα φτιασίδια.
Η υπόθεση Spacey πρέπει να μείνει ζωντανή όχι για να δικαιώσει έναν διάσημο, αλλά για να υπενθυμίζει ότι όταν μια κοινωνία παραδίδει τη λογική της στον φανατισμό, το επόμενο θύμα μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. Και όταν ο φανατισμός διαλύεται, όπως συμβαίνει τώρα με τη woke κουλτούρα, η ευθύνη της αυτοκριτικής δεν εξαφανίζεται μαζί του.
Οφείλουμε να θυμόμαστε.
Οφείλουμε να αποκαθιστούμε.
Οφείλουμε να δηλώνουμε: ποτέ ξανά χωρίς αποδείξεις, ποτέ ξανά χωρίς Δικαιοσύνη.
Η woke κουλτούρα πεθαίνει.
Αλλά τα θύματά της ζουν ανάμεσά μας.
Και δεν θα τα αφήσουμε στη λήθη.
