Δεν θεωρώ τον εαυτό μου δεξιό ή συντηρητικό. Το έχω ξεκαθαρίσει πολλές φορές και το επαναλαμβάνω και σήμερα. Όμως, η δουλειά του σχολιαστή είναι να βλέπει τα γεγονότα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι. Και η πραγματικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο ότι, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία, το ηθικό πλεονέκτημα βρίσκεται στη δεξιά.
Η στήλη αυτή έχει κατ’ επανάληψη προειδοποιήσει για την τοξικότητα και τη ριζοσπαστικοποίηση της αμερικανικής αριστεράς. Από τα πανεπιστήμια μέχρι τα μέσα ενημέρωσης και από τα συνδικάτα μέχρι τους ακτιβιστικούς οργανισμούς, η αριστερά έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Το μόνο που της απομένει είναι η μανία του ακτιβισμού, η λατρεία της θυματοποίησης και η συστηματική δαιμονοποίηση κάθε αντιπάλου.
Απέναντι σε αυτήν την εικόνα ήρθε, τις τελευταίες ημέρες, ένα γεγονός που συγκλόνισε όχι μόνο την Αμερική αλλά και τον κόσμο. Ο Charlie Kirk δεν ήταν τυχαία προσωπικότητα. Με τον ακτιβισμό του είχε ήδη ανατρέψει τις ισορροπίες στη φοιτητική νεολαία, προσφέροντας στους συντηρητικούς φοιτητές φωνή και αυτοπεποίθηση μέσα σε ένα περιβάλλον που κυριαρχείται από την αριστερά. Με τον θάνατό του, όμως, έγινε η αφορμή να φανεί ξεκάθαρα κάτι πολύ ευρύτερο: ότι το πεδίο του ηθικού πλεονεκτήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει μετατοπιστεί.
Όσοι παρευρέθηκαν - ακόμα και πολιτικοί αντίπαλοι - στο μνημόσυνό του στην Αριζόνα, περιγράφουν μια ατμόσφαιρα ειρηνική, αξιοπρεπή, χωρίς το παραμικρό ίχνος μίσους. Χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τιμήσουν τον εκλιπόντα· και το έκαναν με τρόπο που θύμιζε περισσότερο λειτουργία παρά πολιτική συγκέντρωση. Η αλήθεια είναι πως τέτοιο κλίμα σπάνια συναντάς στη σύγχρονη δημόσια σφαίρα.
Και ύστερα ήρθε η στιγμή που συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη. Η χήρα του Kirk, με λόγια γεμάτα πίστη, δήλωσε δημόσια ότι συγχωρεί τον δολοφόνο του άντρα της. Όχι επειδή το επέβαλε κάποιος κώδικας ευπρέπειας ή επειδή κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο από πλευράς της, αλλά επειδή το υπαγόρευε η θρησκεία της, στο όνομα του Χριστού. Σε μια εποχή που η εκδίκηση και η μνησικακία θεωρούνται πολιτικές αρετές, μια γυναίκα στάθηκε απέναντι σε εκατομμύρια ανθρώπους και επέλεξε να συγχωρέσει. Αυτό δεν είναι απλώς ιδιωτική στάση. Είναι πράξη ηθικού μεγαλείου.
Ας κάνουμε τη σύγκριση. Θυμηθείτε πώς αντέδρασε η αμερικανική αριστερά στον θάνατο του George Floyd. Λεηλασίες, μολότοφ, χάος, αναρχία. Ολόκληρες γειτονιές παραδόθηκαν στις φλόγες. Επιχειρήσεις κατέρρευσαν, οικογένειες τρομοκρατήθηκαν, πόλεις βυθίστηκαν στην ανομία. Αυτή ήταν η «απάντηση» της αριστεράς. Όχι πένθος, όχι προσευχή, όχι συγχώρεση. Μόνο βία, μίσος και καταστροφή.
Το μνημόσυνο του Kirk, αντίθετα, υπήρξε υπόδειγμα ειρήνης και αυτοσυγκράτησης. Και αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί γνωστική ασυμφωνία σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Διότι έχουν μπολιαστεί επί χρόνια από τα αριστερά μέσα ενημέρωσης με την πεποίθηση ότι όλοι οι Ρεπουμπλικανοί είναι στην καλύτερη περίπτωση ρατσιστές, μισαλλόδοξοι, ομοφοβικοί, και στη χειρότερη φασίστες ή νεοναζί. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με εικόνες που καταρρίπτουν αυτό το αφήγημα, έχουν δύο επιλογές. Είτε θα υπερθεματίσουν τις προκαταλήψεις τους, κλείνοντας ακόμη περισσότερο τα μάτια στην πραγματικότητα και ελαχιστοποιόντας την πιθανότητα συνεννόησης με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, είτε θα αρχίσουν να αναθεωρούν, να ελέγχουν τα επιχειρήματά τους, να προσαρμόζουν την εικόνα που έχουν για τον κόσμο.
Προσωπικά προσεύχομαι για το δεύτερο. Όχι επειδή θέλω όλοι να γίνουν δεξιοί ή Ρεπουμπλικανοί. Οι διαφορές πολιτικής είναι θεμιτές και απαραίτητες σε μια δημοκρατία. Αυτό που είναι αδιανόητο είναι η άρνηση της αριστεράς να ανεχθεί την ύπαρξη καλών ανθρώπων που δεν υποστηρίζουν την ατζέντα της. Γι’ αυτό ελπίζω ότι η εικόνα αυτής της χήρας που συγχωρεί θα βρει θέση στις καρδιές και τα μυαλά ακόμα και των πιο φανατικών εχθρών της.
Η Αμερική βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Η αριστερά, παγιδευμένη σε ιδεολογικά στεγανά, έχει χάσει τον ηθικό της μπούσουλα. Η δεξιά, με όλα τα ελαττώματά της, δείχνει σήμερα ότι μπορεί να σταθεί σαν φορέας μιας ελπίδας. Μιας ελπίδας όχι μόνο για πολιτική αλλαγή, αλλά και για ηθική αποκατάσταση. Και αυτό σήμερα, όσο κι αν ενοχλεί τους επαγγελματίες της προοδευτικής ορθοδοξίας, είναι εμφανές περισσότερο από ποτέ.
